Van elke dag een feestje maken!

De waarheid komt uit een kindermond zeggen ze. Zo stond ik in De Gezondshop van Putte over de suikers in Appeldiksap te praten en een tweede klant die binnen was gekomen, luisterde mee. De eigenares ging vlijtig de spulletjes die de meneer in zijn armen had afrekenen, zodat hij niet op ons hoefde te wachten. Maar eigenlijk vond de meneer het gesprek best interessant en trots vertelde hij ons hoe hij van de vlierbessensiroop op het schap Hugo's maakte. Ik had er nog nooit van gehoord en kreeg ondanks de grote hoeveelheid rietsuiker die erin zit toch zin om te zondigen. (Terwijl ik dit neerschrijf moet ik plots aan dat liedje van Slongs Dievanongs denken.)

Die avond vroeg ik aan mijn dochter van 14j, zet jij alvast voor mij enkele dingen klaar zodat ik een aperitiefje kan maken? In de ijskast hier staat bovenaan een fles Prosecco, onderaan vlierbessensiroop, en in de ijskast van de garage ligt een fles Spa bruiswater en de hapjes van bij de viswinkel. Ze doet dat zo graag; voor mij iets klaarmaken en ik geniet ervan terwijl ik aan het koken ben. Bovendien, hoe sneller dat ik begin te koken, hoe sneller dat iedereen kan eten. En dat is hier thuis wel een hot item.

Zelf ging ik nog wat verse muntblaadjes plukken uit de tuin en toen ik terug binnenkwam stond, samen met een leeg champagneglas, alles klaar. Dus, kurk van de fles, muntblaadjes erin enz... Ik proef van mijn Hugo en vind het niet wauw, maar door de leuke herinnering hoe ik aan het recept gekomen ben, smaakt alles dubbel zo lekker. Na enkele slokken en een stukgesneden paprika worden mijn ogen naar het etiket van de fles getrokken: CHAMPAGNE. Oh nee, de fles champagne die in de ijskast van de garage al een hele tijd lang lag te wachten voor een "geschikt moment". De Prosecco die ik voor de Hugo's gekocht had, kostte haast niets. Waarop mijn dochter haar schouders ophaalt en met een positieve intonatie zegt: "Nou, je moet van elke dag een feestje maken!"

Was ik in een parodie op het sprookje van Sneeuwwitje beland?

Er was eens heel lang geleden… Wow, wat ben ik nu aan het doen? … dit wordt geen sprookje. Neen, dit is een concreet voorbeeldje van hoe mensen effectief problemen creëren in de wereld die er niet zijn. Opnieuw…

Ik sta op een ochtend in de keuken mijn verse geitenmelk stap voor stap te bereiden om 24u te kunnen laten stremmen en plots klingelt de bel buiten. Staat daar een vriendelijk oud vrouwtje: “Ben jij de eigenaar van die paarden en die ezel wat verderop in de weiden?”, vroeg ze met een zeemzoete stem. Mijn hart begon te bonzen en ik dacht “Oh nee, ze zijn vast ontsnapt. Waarom komt er anders iemand helemaal tot aan mijn deur om dat te vragen? En we hebben al een tijdje last van sabotage en onze draad die in de weide doorgeknipt wordt. Maar neen, tot mijn grote opluchting hoor ik plots de meest rare opmerking “ever” die dag. “Uw paarden hebben geen eten,” komt het lieve glimlachende oude vrouwtje melden. Ik denk “what the fxxx?”, maar zeg beleefd: “Hoe kan dat? We zijn ze gisteren nog hooi gaan brengen? We brengen iedere dag nog extra hooi in de weide.” Ze schrikt op en had duidelijk niet verwacht dat paarden in de wei ook nog extra hooi gebracht werd. “Dat heb ik niet gezien,” antwoordt ze. En overtuigd van haar gelijk zegt ze dat onze paarden hopeloos zijn, omdat ze zuring aan het eten zijn, want paarden eten volgens haar nooit zuring. Waarschijnlijk legde ze toen met haar woorden figuurlijk de appel van Sneeuwwitje in mijn handen, want ik voelde me plots heel moe worden van al die domheid.

“En uw paarden kunnen niet schuilen in de stal voor dazen, omdat er water in staat.” Je moet weten, dat was net voor dat weekend van Rock Werchter, toen iedereen hopeloos het water uit z’n weide probeerde weg te pompen. En zelfs ginder op de campings zijn ze er niet overal in geslaagd! Bovendien vlogen er net die dagen geen dazen rond wegens het continue strontweer. Maar dat wou de wijze vrouw niet aannemen. “Ik heb het goed met u voor”, zei ze weer met diezelfde overtuigende glimlach. En om haar statement extra kracht bij te zetten, haalde ze er nog meer mensen uit de omgeving bij; die ook zouden klagen bij haar dat we onze paarden niet goed zouden verzorgen. Ik begon te vragen wie de vrouw was en toen wist ik dat mijn man ook al eens thuisgekomen was met allemaal afbrekende commentaren van haar die geen steek hielden. En daarom zei ik: “Ik wou dat buitenstaanders ook nog eens iets leuks te zeggen had over hoe goed we voor onze paarden zorgen.” Passioneel begon ik bam bam bam het éne sterke punt na het andere op te noemen bij de verzorging en het samenleven van onze dieren. In sneltempo trachtte ik haar ook nog een cursus te geven over hoe paarden in de vrije natuur leven en dat wij sterke gezonde paarden hebben, wat ook bevestigd wordt door kenners. En dat die ervaren mensen die ook dagelijks met paarden en andere dieren werken voor ons een inspiratie zijn om dingen anders te gaan aanpakken. En tot mijn grote verbazing bevestigde ze plots dat de hoeven van onze paarden inderdaad heel goed verzorgd werden. Ze bleef me met die zorgzame glimlach aankijken, toen ik alle mensen opnoemde die wel opmerkten hoe goed onze dieren zich hier voelen. Ze verzekerde me nogmaals dat ze het echt goed met ons voorhad, won mijn vertrouwen, liet mij in de vriendelijk aangeboden appel bijten en vertrok met haar zoete glimlach.

Ik ging terug naar binnen en mijn jongste dochter wou alles weten wat het enge oude vrouwtje vertelt had. En zoals vaak stelde zij de vraag die ikzelf had moeten stellen: “Hoe weet die mevrouw dat de hoeven van onze paarden in orde zijn? Is die in onze weide gegaan om de hoefjes vast te nemen en te controleren?” Dat was eng!? Staat die mevrouw ons daar vanuit de bosjes iedere dag te bespieden?

Mijn man gaat in de avond de boer betalen voor het hooi en vraagt meteen een extra advies betreffende de waterplas in de stal. En als hij over de vrouw vertelt, krijgt het verhaal een andere wending… “je moet je er niets aantrekken”, zegt de boer. Er was door haar zelfs al een wijkagent bij hem komen inlichtingen nemen over ons, omtrent het slecht verzorgen van onze paarden. Zo goed had de dame het dus met ons voor. En de boer had aan de agent gevraagd voor wie hij dan in hemelsnaam zo vaak hooi bij ons moest leveren.“ Ik dacht al dat er niets aan de hand was”… had de agent geantwoord.

De giftige appel deed zijn werking en de woede en de verontwaardiging raasde door mijn aderen. Samen met mijn dochter ging ik de paarden van weide veranderen die dag (dat was al zo gepland). En weet je wat? Een van onze paarden die de nieuwe weide in rende met prachtige stukjes droog graslandschap (net zoals in de vorige weide), die stapte resoluut de énige plas met water in die er in die weide te vinden was. Hij zwierde gelukkig met zijn staart heen en weer en at smakelijk wat er in die diepe plas groeide. Hij keek naar zijn vriendin die de droge grond verkoos enkele meters verderop, maar bleef liever in zijn plas water genieten. Ik heb er meteen een foto en een video van genomen omdat het teveel toeval was en die zet ik vandaag op Facebook. Alsof het paard me aankeek en zei “trek je er niets van aan, zij kent ons niet en weet niet wat ik lekker vind”.

En toen de hoefsmid nadien langskwam, spuugde ik het allerlaatste stukje giftige appel uit door zijn zalig vermogen tot relativeren. “Als ze commentaar gehad had op mijn werk zou ik eens langs geweest zijn om uitleg te vragen” en toen keek hij me nog met een echte glimlach aan en vroeg verbaasd: “Zuring, dat is toch gezond?”. Ik lachte terug en zei: “Ik kweek het zelfs in mijn kruidentuintje voor in eigen slaatjes te verwerken.”  In your face gemene heks, en we leefden nog lang en gelukkig.

Het is maar hoe je het uitlegt…

De zomeravond valt, rood geel oranje kleurt het mannelijk element doorheen de oude wijze takken van de boerenhaag. De zon zakt vermoeid maar voldaan neder in haar bedje achter de ontluikende gewassen van het veld. Haar energie van warmte en licht straalde de hele dag over ons heen en moedigde ons dapper aan iedere seconde voluit te gaan. En zelfs nu de duisternis haar plaats vastberaden inneemt, sprankelt er nog een straaltje romantiek neder op moeder en dochter tezamen.

Hoe schoon…Ik ben zo fier op mijn eigen woorden, dat ik het zelf zou willen geloven. Maar het is de waarheid niet. De foto die ik zonet beschreef, gaat over een klein geitje dat op een vieze stinkende rottende mesthoop staat. En de volwassen geit is niet haar moeder, maar de baas van alle vrouwelijke geiten. Zij is boos op het geitje en wil haar dat duidelijk maken, maar het kleintje is slim en gaat bovenop de mesthoop staan, zodat ze groter is. Daar wilt de volwassen geit niet op gaan… en geraakt niet tot bij het kleintje om haar op haar donder te geven. De waarheid is ook dat het helemaal geen prachtige zomeravond is, maar dat ik het geluk had nog eens een zon te zien. Het regent al weken en weken, het is een verschrikkelijke depressieve modderzooi, die zelfs mij al begint te irriteren.

En allemaal omdat ik me besef dat een mens naar foto’s, maar ook naar situaties, zichzelf en andere mensen kan kijken zoals hij of zij het zelf kiest.

Zo vind je dat goeie vrienden je de waarheid zeggen, tot wanneer je de boodschap niet aankan en het voor jou een aanval wordt. Dan is het geen goeie raad meer van vrienden, dan veranderen diezelfde woorden in kritiek en zijn het bemoeials die hun mening voor zich moeten houden als je er niet naar gevraagd hebt. Je eigen goede raad die je tot hen richt, blijf je goed bedoeld advies vinden die je respectvol in hun face smakt.

De maat medium van een bepaald merk geeft een boost aan zelfvertrouwen tot je de online BMI calculator raadpleegt, die je instant down to earth als een worm naar de vernietigende interpretatie van de uitkomst laat staren. En plots zie je datzelfde lijf en je resterende vetbandjes terug door een ander daglicht.

Je bedriegt iemand en vertelt het niet, omdat je die persoon niet nodeloos van streek wilt maken en met de gevoelens van die persoon rekening wilt houden. Maar als iemand jou de waarheid verzwijgt, dan kan jij die persoon niet langer vertrouwen.

Mensen zeggen je dat je best een mooie stem hebt als je zingt. Maar als je het initiatief neemt om vooraan in een micro liedjes te gaan zingen… vragen mensen zich af hoe je het in je hoofd haalt om te denken dat je goed genoeg bent. Dus denken we dat het inbeelding was en we toch niet kunnen zingen.

We zeggen dat we geen zelfvertrouwen hebben, maar vastberaden kijken we toch naar de wereld rondom ons en naar onszelf zoals wij het kiezen. Keer op keer vormen we meningen en beelden, dat is onze aard om ons “zijn” te vatten en mee om te gaan. Koppig en overtuigd van ons gelijk houden we ons vast aan iets dat helemaal niet vaststaat. Want iemand anders, die kan er helemaal iets anders van maken…

En toch moet je een eigen wereld creëren, door op jouw manier naar dingen te kijken en ze te interpreteren. Met de bagage en de mogelijkheden die jij hebt om ernaar te kijken. Je kan moeilijk in het “niets” leven. Het slechte nieuws is dat we af en toe kunnen schrikken omdat wat we dachten wat de waarheid was, helemaal kan verdwijnen als sneeuw voor de zon. Het leuke nieuws is dat we onze wereld een beetje kunnen gaan voorstellen zoals we hem graag zouden willen. En het straffe is, dat die soms waarheid wordt. Toveren voor beginners… veel plezier!

zangers en zangeressen, stop met 'faken'.

Hoe kan ik nu nog in een zanger geloven? Sinds we allerlei zangwedstrijden en zangers op TV kunnen volgen in hun voorbereidingen op een optreden, heb ik een groot probleem. Niet één keer maar meerdere keren zag ik en hoorde ik een zanger vertellen, dat ze om zich te kunnen inleven in een emotionele song aan iets triestig gingen denken dat in hun leven gebeurd is. Want het is belangrijk om zich verdrietig te kunnen voelen tijdens het zingen van een lied, dat over iets ergs gaat. Nog straffer, ze noemen dat dan om zich te kunnen inleven in de song, gingen ze dus aan iets anders denken dan hetgeen waarover ze feitelijk zongen. Ik kan u verzekeren dat mijn maag zich daarvan omkeert, ik word er boos en kotsmisselijk van. Wie verzint er nu zoiets? Waarom wil je dat luisteraars iets gaan voelen in wat je zingt dat je zelf niet kan voelen? Hoe kan je nu bijvoorbeeld staan zingen over wat je precies voelt op het moment dat je beseft dat je bedrogen wordt door je partner, terwijl je ondertussen staat te denken aan je hond die gestorven is. Dat is toch niet dezelfde soort emotie? En dan ook nog verwachten dat de mensen je appreciëren, omdat je je diepste emoties in je performance gestoken hebt. Wat moesten we dan op dat moment voelen? Het verdriet dat je geleden hebt in het rouwproces en het afscheid van je dierbare vriend, de hond? Of moesten we voelen waarover je echt zong? 

Wat een bedriegerij is dat naar je luisteraar en jezelf toe. Zelfs de coaches in zangwedstrijden bevelen het aan! Ik kan het niet vatten … Dus als je maar aan iets triestig denkt, dan is het goed genoeg, dan ben je geloofwaardig? Waar zijn we mee bezig?! Als je je niet kan verplaatsen in een bepaalde emotie in een song, zing dan in hemelsnaam over iets anders wat je wel kan voelen. Over alle emoties werden al teksten geschreven. Maar dit is puur bedrog. Het interesseert mij niet iemand zijn ware verdriet te zien of te voelen, als dat niets te maken heeft met datgene waarover die persoon aan het zingen is. Zing wat je voelt en voel wat je zingt alsjeblieft. Zingen voor mensen is jezelf opstellen in één van de meest kwetsbare posities die er zijn. Je stem is een uniek instrument om emoties waarachtig weer te geven. Waarom moeten we de onschuld, de puurheid en de waarachtigheid van ons lichaam gaan bezoedelen om onszelf en anderen iets te gaan voorspiegelen wat er niet is. Want dat wilt eigenlijk zeggen dat je wat jijzelf voelt, niet waardevol genoeg vindt om over te zingen.

Als het de muziek is die je raakt en niet de inhoud van de tekst, behoud dan de muziek en niet de tekst, dan blijft het echt. Of vind je de tekst mooi gevonden, maar je voelt hem niet. Oké, geen probleem, maar doe dan ook niet alsof je hem voelt en geniet gewoon van de woorden op zich. Er is ook nog een verschil tussen iemand die thuis of in groep geniet van het zingen van een tekst omwille van de ontspanning, de samenhorigheid, ten opzichte van iemand die doelbewust een ander wil laten denken dat hij of zij iets voelt wat er niet is.

Als je voor mensen wilt zingen met als doel hen een emotionele boodschap of gevoel over te brengen. En je kan geen songtekst vinden om te zingen, waarbij jij je echt kan inleven in een ander persoon die de tekst geschreven heeft, heb je een probleem. Of dan moet je op zoek gaan naar een alternatief zoals het zingen van klanken en woorden zonder betekenis. Want zingen is het creëren en echt maken van een gevoel, een gevoel dat eventueel door woorden omschreven wordt. En de kunstenaars van het woord hebben hun tekst gecreëerd voor mensen die zich kunnen inleven in hun gevoel. Ook de muzikant verlangt ernaar dat de songwriter het gevoel in zijn partituur begrijpt. En dan is het aan de artiest om deze symbiose naar een hoger level te brengen. Waarbij we als luisteraar een orgasme aan emoties kunnen ervaren, omdat we met al onze zintuigen ons mee kunnen laten drijven op de golven van een gevoel.

Ik blijf het altijd grappig vinden dat Sergio Herman vergelijkingen maakt met goeie sex, maar ik begrijp hem wel. Want dit is een vrijpartij waarbij je je partner opzettelijk laat geloven dat je heel veel van hem houdt, terwijl het eigenlijk alleen om de sex gaat. Dan kan je beter op voorhand eerlijk zijn en zeggen dat je niets voelt, maar zin hebt in lekkere sex.

Ik zat me nog even af te vragen of ik het anders zou ervaren als ik de persoon niet zou kunnen zien en enkel horen. Maar dat maakt niets uit. Want niet voelen waarover je zingt en aan iets anders gaan denken om te doen alsof je het wel voelt, dat blijft bedriegen. Je hoeft ook niet iets te hebben meegemaakt om je te kunnen verplaatsen in een gevoel van iemand anders. Dat is net de kunst van een zanger of een schilder, … pure emoties van zichzelf of anderen weergeven op een manier waarop meer mensen ze kunnen “voelen”. En ja, als je het zelf hebt meegemaakt, dan weet je pas echt hoe iets voelt, dat is een feit. En niemand kan alles ervaren hebben in het leven, daarom is het zo mooi als mensen hun gevoelens delen. Zowel de positieve als de negatieve trouwens. En dan heb ik veel liever iemand voor mij die meelevend luistert en zegt dat hij zich niet in mijn gevoel kan verplaatsen, dan iemand die doet alsof. Stel je voor zeg!

In de voetsporen van Cleopatra...

Als iets ambachtelijk of natuurlijk gemaakt is, gezond is of van eigen bodem komt, dan word ik sowieso subjectief in mijn beleving. Maar als het om eten gaat, staat of valt mijn genot uiteindelijk toch met lekker, heerlijk of zalig. En de laatste tijd zijn mijn zelfgemaakte geitenkaasjes, verse kaas en plattekaas zo zalig geworden dat ik terug 2x per dag ben beginnen melken. Hoe meer melk, hoe meer vreugde… Alhoewel… terwijl kritische buitenstaanders mijn kaasassortiment bejubelen, moet ik thuis alles zo goed als alleen opeten. En ook aan mijn vreetvermogen zijn er grenzen! Dus, geef ik alles buiten die grens weg en produceer ik aan een hels tempo zuivelschatten die op thuisbodem niet gewaardeerd worden. Dat is met zangers toch ook regelmatig zo… Gelukkig weten vrouwen boven de 40 normaal gezien waar wel en waar geen verloren energie in te pompen. In dit absurd fenomeen steek ik dus geen energie en als de kids in de winkelkar van de supermarkt allerhande geitenkaasjes of Griekse Yoghurt droppen, onderga ik de kwelling.

Door die verhoogde geitenmelk productie en eens enkele dagen andere dingen doen, kwam ik plots oog in oog met een ijskast vol melkflessen te staan. “Wow, ik zwem in de melk!” En er is nog iets waar vrouwen boven de 40 goed in zijn, dat is namelijk wijzer worden met de jaren. Hiervoor steunen wij op generaties na generaties wijze vrouwen en onze eigen ervaringen om onlangs uitgeroepen geweest te zijn tot meest sexy generatie der vrouwen. Zo stond ik dus, met de ijskastdeur nog steeds open, aan die dame te denken die haar bad altijd nam in melk, Cleopatra. Welke melk was dat eigenlijk? Daar moest ik even mijn best friend Google voor gaan raadplegen. Blijkbaar was het ezelinnenmelk en geen geitenmelk en voor ik het wist kwam ik in verhitte online discussies terecht over wat de beste melk zou zijn om in te baden. In mijn geval lijkt het strategischer om de geitenmelk voorstanders gelijk te geven, want moet het nou net lukken dat ik een ijskast vol geitenmelk heb staan zeg! Wat een toeval. Ik moet toegeven dat het zien van prijzen als 35€ voor een bad in geitenmelk, dat je kon reserveren in een wellness oord, mij sterk motiveerden om de daad bij het woord te voegen.

Dus ben ik met 3 grote flessen geitenmelk naar de badkamer getrokken en heb het eerst laten volstromen met warm water om dan op het einde de flessen melk erin uit te gieten. Eén seconde vond ik het een vies gedacht, te dierlijk als ervaring. Maar eens ik in dat bad lag vergat ik al mijn schroom en verdween het beeld van de geit en haar uier voor mijn ogen. Plots begon ik te voelen hoe romig en zacht het water aanvoelde en hoe puur ook. Ik kreeg het gevoel van een babyhuidje, de geur en de structuur van het water leken mijn huidje te laten herboren worden. Even was ik bang dat ik naar geit zou stinken en daarom besnuffelde ik met argwaan mijn arm. Maar die geur was zo zacht en integer, helemaal niet overheersend, noch dierlijk, eigenlijk best te vergelijken met tal van andere zachte geuren badproducten die ik weet te appreciëren. Ik vond het geweldig, anders zou ik heel zuinig een heel klein beetje van een product in mijn bad doen, wetende hoeveel dat allemaal kost. En nu kon ik van een rijkelijk Cleopatra’s bad genieten zonder dat ik me over een budget schuldig moest voelen.

Ergens kwam er nog een duiveltje spoken dat ik nu wel ‘voeding’ aan het vergooien was, maar die heb ik een goeie trap onder zijn kont gegeven met zijn zever. Hola zeg, schuldgevoelens, schuldgevoelens, die melk is toch wel besteed zeker als verzorgingsproduct. En iedereen die mijn melk weet te appreciëren mag hem consumeren, dus… Ja, ja, zo lag ik daar dan als een Queen Cleopatra in mijn bad, dit was al die jaren dus haar geheim… Ik vraag me af hoe die ezelinnenmelk zou geroken hebben? Ik dacht terug aan al die teksten over de eigenschappen van geitenmelk voor de huid, al die vitaminen, het verwijderen van dode huidcellen, het stimuleren van nieuwe cellen, goed voor acné en psoriasis. Hoe zou mijn huidje straks aanvoelen? Even goed als na het gebruik van mijn andere badproducten? Ik moet zeggen, ik heb mezelf moeten beheersen om neutraal te kunnen blijven in mijn observatie. Geen bodylotions, crèmes of olie om in te smeren na het bad, ik moest het effect op mijn huid eerlijk kunnen beoordelen. Wel, het was anders, mijn huid voelde heel puur en rein aan, zacht maar niet mals zacht zoals je na het insmeren wel hebt. Ik voelde me echt herboren, een beetje als een godin misschien. Het deed in ieder geval wel iets met me in de voetsporen te treden van een legendarische verleidster. En of ik op dat vlak dan eindelijk wel gewaardeerd werd op het thuisfront, dat ga ik nu eens voor mezelf houden.

Het was een nacht...

Het was een nacht die ik nog nooit in een film gezien heb. Het was een nacht waarover nog niemand een liedje gezongen heeft en het was een nacht waarvan ik nooit had gedacht dat ik ‘m beleven zou…

Soms is iets zo mooi en loopt het zo perfect dat het angstaanjagend wordt, want dan overstijg je plots het dagelijkse leven en jezelf. En dat is heel eng … vind ik toch … haast te groot om aan te kunnen … of ikke te klein … dat laatste kan ik moeilijk ontkennen met mijn 1m58 (en krimpende). Ik hoop dat je het ook al meegemaakt hebt (eu, niet het krimpen hè).

Die zondag 13 maart scheen de zon en man wat deed dat deugd! Niet dat we een strenge winter gehad hebben, wel teveel regen naar mijn goesting in die weken voordien. Dus ja, het was toch een verademing om buiten te vertoeven. Ik ging Sikje melken en korrels geven aan de geitjes, mijn tienerdochter ging de paarden hooi brengen. Ze riep me omdat ze iets vreemd zag hangen achteraan de poep bij het geitje Heidi, het zwangere geitje. Het was maar heel klein, maar inderdaad, er hing een heel klein strengeltje uit de vulva (geen idee of dit bij een geit ook zo noemt). Mijn blik ging vooral verder naar beneden en ik zag plots een bomvolle uier hangen. “Oei, dacht ik, het is zover…”. Dit zag ik bij haar voor het eerst. Ik deelde die gedachte met mijn dochter, die zei: “Dat kan toch niet, nu toch nog niet.” “Tja jawel, zei ik, misschien niet vandaag, maar ik denk wel dat het vandaag ‘kan’ zijn, in ieder geval één dezer dagen, lang kan het niet meer duren. Ik ga de stallen onmiddellijk helemaal uitmesten en leegmaken en allemaal nieuw hooi leggen." “Serieus?”, vroeg mijn dochter, “maar ge denkt toch niet echt dat dat voor nu gaat zijn? Dat kan niet.” “Ja, ik weet dat niet he, ik heb dat nog nooit meegemaakt, maar het zou wel kunnen volgens mij, vanavond kom ik in ieder geval nog een keertje checken” en ik probeerde verder uit de puberteit-discussie-val te blijven.

Ik voelde wel een oude vertrouwde opgewondenheid meester van mezelf worden, dezelfde van al die keren toen ik zelf moest bevallen. Plots voel je je dan als vrouw vol energie en zelfvertrouwen, rustig en erg opgewonden tegelijk en je doet wat je doen moet. Zo was het nu ook, ik deed wat ik doen moest en ik was er klaar voor. Helemaal happy met twee spik en span opgekuiste hokken met zalig proper hooi, de zon scheen en zag dat het goed was!

De rest van de dag was ik druk bezig, zoals ik alle dagen blijf doorgaan tot de dag voorbij is. Ik plofte doodmoe in de zetel, in mijn sportshortje van de work-out die ik iedere dag probeer vol te houden, even bijkomen en TV kijken. Wanneer de uitzending gedaan was, zei mijn man: “Jij wil zeker eerst nog bij het geitje kijken vooraleer we gaan slapen?” Ja, eigenlijk wel,” beaamde ik met mijn ‘sorry-gezicht’. Dus trok ik een warme outdoor vest aan en trok in hoge jagerslaarzen met blote benen en een sportshortje aan met mijn man naar buiten. De buitendeur liet de windvanger muziek spelen en enkele honden glipten ondertussen mee naar buiten. We liepen langs de omheining van de geiten en ik zag Peter (de toekomstige papa) samen met Sikje ( die niet zwanger was deze winter) samen liggen in de eerste stal. Ze keken ons verwonderd aan, vol ongeloof om ons op dit late uur nog te zien. Eten, melken, nu nog? Algauw zochten mijn ogen verder naar Heidi om te weten of alles goed met haar was. Mijn resultaatgerichte man liet me geen kans op mijn eigen Aha-erlebnis, scheen met zijn lampje binnen en riep: “Er ligt iets, ze is in ieder geval niet alleen.” OK, ik gauw het hekje opengeprutst en stapte behoedzaam richting tweede stal, maar toch wel vastberaden, want ik wou als eerste toekomen in de maagdelijke setting.”

Van een ontmaagding gesproken, dit was duizend keer beter dan sex, sex on a plate (Sergio) en whatever… Het leek wel een kerstverhaal aan emoties. Ik streek neder op mijn blote knieën op een respectvolle afstand van moeder en baby omdat ik me zo nederig voelde de 1ste getuige te zijn van dit alles. Het kleine ding was nog nat, vers geboren, zo kwetsbaar en fantastisch flink tegelijk om te aanschouwen. Ik denk hier nu al meer dan twee weken over na en ik vind de woorden niet om te omschrijven wat er door mij heen ging. Ik gun het in ieder geval iedereen toe om dit eens in zijn/haar leven te mogen ervaren. Wat ik hier wel over kan zeggen is het volgende. Het leek alsof er liefde letterlijk doorheen mijn ogen naar binnen gezogen werd, doorheen al mijn aderen & zenuwen tot in de kleine teen van mijn voet en pinkie van mijn hand stroomde. Het was te maf, te mooi, te onschuldig, te perfect, ga maar door … we zeiden beiden eigenlijk geen woord meer. We konden enkel nog schaapachtig lachen en geluidjes maken, daar zaten we dan als twee kinderen op de grond in een winternacht. Het was mijn man die als eerste de stilte verbrak met de woorden: “Die eten we niet op.” En hij meenden het nog ook, het kwam er zo droog uit, dat ik verschillende keren opnieuw heel hard moest lachen.

We zijn lang van dit moment blijven genieten, heel erg bewust zijnde van alles wat we rondom ons hoorden en zagen en wat een geluk we hadden dit te mogen ervaren. De andere twee geiten kwamen dichterbij omdat ze door ons nieuwsgierig waren geworden. Met hun adem in onze nek kan ik je verzekeren dat de kerststal meer en meer tot leven kwam, daarbij nog de paarden die we dichtbij hoorden en al die sterren aan de hemel. En dan wij tweetjes als twee kinderen bijeen, samen hetzelfde aan het ervaren - alsof we opnieuw in onschuld herboren werden. Ik denk, neen, ik weet wel zeker dat ik nog nooit zo synchroon samen zo iets goddelijks heb mogen ervaren. Het was misschien wel de meest romantische ervaring ooit, in ieder geval overgoten van liefde. De “wauw” van Eddy Wally in duizendvoud die uit de hemel op ons neerdaalde.

Uiteraard, moeder zijnde, kwam mijn verantwoordelijkheidsgevoel na het genieten toch naar boven. Zou er nog een kleintje in de buik zitten? Moet ik iets doen? Het enige dat ik wist te bedenken was met mijn hand aan haar buik te gaan voelen of er nog een kleintje inzat. Ik dacht iets te voelen, maar wou weten of het nog leefde, dus porde nog wat verder. Op slag sprong Heidi recht, ik schrok me rot en was bang dat ze op het kleintje zou staan. Iets groots, wat later de placenta bleek te zijn, brak af en viel op de grond. Dat leek ons wel OK, ze begon ervan te eten en dat leek ons ook een goede instinctieve reactie te zijn. (Later las ik op internet over alle mogelijke risico’s hieraan verbonden, maar de natuur lijkt het toch zo bedoeld te hebben.) Onze hondjes bevielen via een keizersnede en ikzelf heb nooit een tweeling op de wereld gezet. Daarom was ik zo naïef niet door te hebben dat er verder geen broer of zus kon geboren worden. De placenta komt immers na het laatste lammetje.

Doordat de mama was gaan rechtstaan, probeerde het kleintje hetzelfde. Ze kwam moeizaam en stijf recht en wankelde onder de mama door, steeds met haar kopje tikkend tegen de onderkant van de moeder. Helemaal aan het einde van de tunnel bereikte ze haar doel, de uier. Ze tikte tegen de spenen aan met haar bekje, afwisselend rechts en links. Ze bleef zo doorgaan tot we plots het geluid herkenden van slikken. Ik keek en zag haar keeltje slikbewegingen maken, wat een opluchting, de biestmelk, ik wist dat dat heel belangrijk was. Het drinken zelf duurde maar heel even.

Omdat we al lang aan het wachten waren, zocht mijn lichaam naar meer comfortabele houdingen. Dit kreeg een onvergetelijk neveneffect; vernederend, onvergetelijk en onvergeeflijk in dit heilige decor. Ik liet een scheet van formaat die weergalmde tussen de bomen. Als het dat nog maar geweest was, maar die stonk, STONK, erger dan kots, diarree en een cola-boer op een hoopje. Het was erg, echt erg, hoe kon deze stank uit mij komen, een klein lieflijk en net vrouwtje? Met als gevolg dat we niet meer bijkwamen van het lachen en een tweede identiek oorlogs-vernietigingswapen zich aankondigde. “Bbbhweeeee!!!” Gieren van het lachen, hoe ik ook ging zitten, het stopte niet meer, tientallen salvo’s, het was erg, echt erg! We waren er van overtuigd dat we alle roofdieren van slechte wil, bij deze, verjaagd hadden. En hebben gebeden dat ik de kersverse moeder en baby niet vergast had.

Hij heeft het nooit gezegd, maar zou dit er toch toe bijgedragen hebben dat mijn man plots zei: “Ik ga slapen, want ik moet morgen vroeg opstaan om naar het werk te vertrekken. Ik vermoed dat jij nog wilt blijven. Zal ik een slaapzak voor je halen?”  Ik vroeg naar een extra baal hooi om op te liggen, een slaapzak, een trui en een broek voor mijn blote billen. Zo heb ik me daar dan geïnstalleerd met een lamp op mijn kop en de GSM in handen, op zoek naar de nodige info op google over bevallingen van geiten. Zo besefte ik me plots mijn stommiteit. Ik moest me geen zorgen gemaakt hebben, er kwam geen volgend lammetje meer. Daar lag ik dan tussen de geiten. Links van mij lag mijn kleine meisjesgeit die nu een mama geworden was en een baby die nog maar net op aarde kwam. Rechts van mij lagen Sikje en Peter, de paarden kon ik niet zien, maar wel vlakbij hun geluiden horen. Af en toe knipte ik mijn hoofdlampje aan om te baby te checken. Helemaal back to nature was het misschien niet, toch ervaarde ik mezelf in een zeer authentiek kader. Dank u wel, dank u wel, dank u wel, ik ben zo’n geluksvogel deel te mogen uitmaken van deze nacht.

<< Twee weken later besluit ik een nieuwe uitdaging aan te gaan: www.jasmientje.be - Omdat ik iedereen zoveel mogelijk van deze prachtige momenten die ik ervaar, wil laten voelen en beleven via mijn teksten. Dit is een website speciaal met kinderverhalen waar ook volwassenen nog van kunnen genieten. Om voor te lezen, te laten lezen, met foto' s, video's en audiofragmenten waarin ik zelf voorlees. Het is nog volop in constructie wat uitwerking betreft. Maar reeds nu al verschijnt er elke dag stipt 13u een nieuw verhaal van Jasmientje, het ondeugende geitje. Geniet ervan!>>

Waarom ik niet schreef…

Dat ieder moment dat je leeft uniek en bijzonder is, tenvolle geleefd en beleefd moet worden, dat werd mij vorige week nogmaals pijnlijk duidelijk. Dat je in het leven in een duizelingswekkend geluksgevoel kan zweven en één seconde later alles weggeveegd kan zijn, dat wist ik al. Je kan er niet op rekenen dat momenten ooit nog terugkomen en je moet ze grijpen als ze zich aan je presenteren.

13 Maart, een nacht om nooit te vergeten, tot in het diepste van mijn ziel werd ik bewogen door ons pasgeboren geitje dat mij recht in mijn ogen aankeek. Ik voelde me niet belangrijk genoeg om het 2de levende wezen te zijn dat zij te zien kreeg in haar eerste minuten op aarde. Emoties en zintuigelijke waarnemingen om nooit te vergeten. Die ervaring wou ik delen met anderen en een nieuw verhaaltje schrijven in mijn logboek. Maar mijn verstand zei dat het niet de gepaste moment was, ik had nog maar net een verhaaltje over gestorven kuikens gepost. Ik kan toch niet een verhaal delen over sterven en meteen daarop over geboorte. Dus ging ik een weekje wachten met dat verhaal, zo schreef ik op mijn tijdslijn.

Dinsdagochtend 22 maart besloten een paar moordenaars dat zij boven het universum staan en mogen beslissen over andere mensen hun leven en dood. En plots zag dezelfde wereld er weer totaal anders uit, plots was niets meer als de dag voordien, ook al bleef ik nog even veilig in mijn geplande activiteiten doorgaan. Hoe kon ik nu nog over de magische geboorte van een geitje schrijven? Als ik het in combinatie met de gestorven kuikens al ongepast vond, hoe ongepast was dit dan wel niet? En mijn verhaal was toch ook helemaal niet meer belangrijk of relevant na hoe je je voelt na zo'n aanval dichtbij huis.

De metrobestuurder ging meteen weer naar zijn werk, kinderen gingen devolgende dag terug naar school, er was een nood aan structuur, continuïteit en routine. In diezelfde week stierf mijn zieke hondje, ze lag in haar mandje aan het raam en bleef plots intens naar mij kijken. Ik zat 2 meter van haar verwijderd aan de eettafel op mijn laptop te werken. Het ging allemaal zo snel, die seconde dat mijn hersenen al registreerden wat er gebeurd was, toch negeerde mijn lichaam die kennis. Ik was er nog niet klaar voor, ik ben een trui gaan halen omdat ik wist dat ik kou ging krijgen, ben naar het mandje gestapt en hurkte door mijn knieën. Tot slot aaide ik over haar kopje en toen ben ik gestopt met voortdoen die week, ik had een stop nodig.

Ik moest kunnen stilvallen en voelen, mijn hersenen moesten kunnen stoppen met functioneren; plannen, inschatten, werken, vooruitdenken, focussen, enz. Het bezoek dat moest komen, heb ik afgezegd. Niet dat ik me opgesloten heb thuis, maar niets moest nog volgens planning en ik moest mijn gevoel niet aanpassen naar de anderen rondom me heen. Zo kwam er plaats voor huilen, beelden herprojecteren op mijn netvlies en verwerken, herinneringen ophalen en heel veel zuchten zodat ik weer zuurstof kreeg en mijn ademhaling weer optimaal op gang kwam. De sereniteit en oprechtheid waarmee ik mezelf omringde deden me goed en healden me.  Ik ging boodschappen doen, een nieuwe BH kopen, koken, aperitiefje erbij, geitjes verzorgen… En toen gebeurde het op Paasdag zelf, niet voor niets de dag der verrijzenis, bedacht ik me later.

Plots had ik zin en voelde het meer dan OK om het geboorteverhaal van Jasmine te gaan schrijven, een moment dat ik moet delen, omdat ik wil dat ook jij kan voelen hoe wonderbaarlijk dit was, dat mag niet verloren gaan. Ik kon weer verdergaan creëren, mijn ideeën begonnen weer te bruisen. En toen kwam het, alsof de pauze de aanzet werd voor een uitbarsting van een supergek idee… Ik wil niet enkel het geboorteverhaal schrijven, ik wil meer, ik wil vanaf nu elke dag stipt het verhaaltje van Jasmientje laten verschijnen. En zo ontstond Jasmientje.be voor kinderen en volwassenen kunnen er evengoed van genieten zoals bij K3.

We blijven altijd maar doorgaan, maar zo heeft de natuur het niet voorzien. Als we ziek worden, negeren we dit met medicijnen, menstruatie wordt uitgesteld of uitgeschakeld naar keuze, … terwijl het een ideaal moment is om terug te blikken, te voelen, te herbronnen en heroptestarten krachtiger dan tevoren. Als vrouw krijg je hier maandelijks een geweldige kans voor in je piekprestatie-leeftijdscategorie, maar we benutten die kans niet meer. Man en vrouw beschouwen het als een beschamende, lastige, onnutige, vieze toestand waar we zelfs niet over spreken in normale taal.

Wat ik vooral wou zeggen is.. Even stoppen is niet zwak en betekent niet stilstaan, het is een natuurlijke bron van heropladen om krachtiger verder te gaan. Je geest en lichaam vormen een perfect team als je ze laat samenwerken.

Soms weet ik niet hoe goed te doen.

Zaterdagochtend, mijn jongste dochter heeft net ontdekt dat de eendenkuikens geboren zijn. Hiep, hiep, hoera, voor ons begint de lente! Mijn eerste vraag is “Hoeveel zijn het er?” Geen evidente vraag met al die wriemelende donsjes die steeds weer van plaats verwisselen tussen de mama haar poten. Maar haar vraag vind ik nog moeilijker: “Mama, er zitten nog 2 kuikens in de bak, wat doe ik daarmee?” De mama broedt al weken in een houten bak die ze zelf uitgekozen en gestyled heeft. Oei, wat nu, die mama heeft de keuze gemaakt eruit te gaan of is andere kuikens gevolgd. Is er een goeie reden dat die twee achtergebleven zijn? Misschien zijn ze er nog niet klaar voor? Hoe kan ik nu goed doen? Ik besluit het nog even af te wachten en zeg haar dat we het in de gaten moeten houden. Als de kuikens er binnen de komende twee uren niet uit zijn, zullen we ze eruit zetten.

Het duurt echter niet lang of ik moet weer een beslissing nemen. “Mama, mama, die moeder eend is op stap met vier kuikens en er is er nog eentje in de bak achtergebleven. Moet ik die erbij zetten?” Oei, “Hoe ver is die mama al?”, vraag ik. “Ze is al bijna aan het bos!”, schreeuwt ze terug. “Ga dat kuiken maar halen, ik kom eraan.” Ja, als er een noodgeval is, moet je snel handelen en Mega Mindy, dat is dus echt wel bullshit. Want als de nood hoog is, dan vlieg je niet door de lucht in een trendy sexy outfit. Neen, dan ren je op hoge rubberen jagerslaarzen in je knaloranje badstoffen ochtendjas met blauw geruiten sherpa-vest en blote benen door de tuin. Geloof me, dan voel je je allesbehalve sexy, maar wel 100% leven. Met Safety First (zo hebben we het kuiken achteraf genoemd) in haar hand sluipen we zo snel mogelijk tot bij de verse familie eend, met vader eend voorop. We vergeten even adem te halen als ze met hun allen in een grote plas plonzen. Had ik niet ergens gelezen dat kuikens eigenlijk nog niet kunnen zwemmen? Komen ze terug boven water of niet? Ik ben zo blij als ze terug één voor één uit het water veren. Zo’n kuikentje loopt, vliegt of zweeft niet, ik heb er geen werkwoord voor hoe het zich voortbeweegt, het lijkt vervoerd te worden door de lucht. De fascinerende vlucht mindert even vaart in het bos en we krijgen de kans om Safety First zijn eerste stappen op aarde te laten zetten tot bij zijn mama, zusjes en broertjes.

Ik voel onbegrip voor de avonturentocht waarin vader en moeder ons meeslepen met pasgeboren kuikens, why? Met zelfverzekerde stap waggelen ze verder doorheen een nog diepere plas water. “Zie jij nog een kuiken?”, vraag ik. “Ja, ik zie er één.” Alsof ik naar een griezelfilm zit te kijken; “Ik zie er twee.” Waarop we mekaar afwisselen “drie”, “vier”, “vijf”. Oef, gelukkig. Maar de griezel stopt niet, met alle vogels in het bos die opvliegen en luid beginnen te roepen. “Net zoals bij Bambi.”, zegt mijn dochtertje. En ik kan enkel denken, man hoe is dat mogelijk, jullie verraden jullie zelf, iedereen weet nu dat er kuikens zijn. Grote vogels beginnen over onze hoofden te cirkelen en als levende vogelverschrikkers (zeker ik in mijn oranje badjas etc.) proberen we de griezels boven ons in de lucht te verjagen. Wat zijn we blij als die twee idiote ouders terugkeren richting huis en het rustiger aan beginnen te doen.

Die zelfde avond verdwijnt er plots een kuiken, dat zijn dingen die gebeuren, besluit iedereen. De volgende ochtend: “Mama, er is een kuikentje verdwenen. Je hebt niet op de honden gelet!”. Geen hond was er in de buurt geweest, maar de schaal met eten was netjes opgelikt en volgens de kids kon dat enkel door honden gedaan zijn. De nacht daarna verdween er weer een kuiken en kon ik bewijzen dat de honden het niet konden gedaan hebben. De vreugde en het genieten van onze eerste huppelende dansende donsjes belandde in een dramatische sfeer. Wie zou dit doen? Wat moeten we doen? En ik had geen antwoord op de vragen. Ik had ook geen tijd voor het bedenken van de juiste oplossing, want het leven gaat verder. Gaan we de overgebleven kuikens wegnemen van de moeder? Gaan de we moeder ergens in een kotje opsluiten, weg van de vader. Hoe gaat de vader dan reageren? En hoeveel maanden moeten ze dan in een piepklein hokje zitten? Kan dat wel, want zij lopen hier altijd vrij rond in de natuur? Heel veel moraalvragen en levenskwesties, wat was het juiste antwoord op de vragen... Veel tijd liet de natuur mij niet om te antwoorden, Safety First was al verdwenen en plots was er nog één kuiken over. Sms: “Wat gaan we met het laatste kuiken doen?”, van de 2de jongste dochter. Wat is het juiste om te doen? Het allerlaatste kuiken van de moeder afnemen, een kuiken alleen, dat piept de hele dag door om zijn moeder. De moeder mee opsluiten, die vader gaat eenzaam zijn en constant doorheen het bos lopen zoeken naar zijn vrouw. Het is te laat… of is het nog niet te laat? We kunnen dit kuiken nog redden, als we het nu nemen. Maar welke gevolgen gaat dit hebben voor moeder en vader? We besluiten deze keer niet in te grijpen en enkel toeschouwer te zijn geweest van hoe het loopt als je niet tussenkomt. Als het koppel volgend jaar nog leeft en de mama erin slaagt weer kuikens uit te broeden zonder zelf gepakt te worden door roofdieren die dagelijks rondsluipen, dan nemen we alle kuikens in één keer weg, als groepje en laten ze op een veiliger plek eerst groter worden. Eens kijken hoe dat afloopt en aanvoelt.

Ik zie hoe het kuikentje onder de poten van mama eend blijft en geen centimeter onder haar vandaan komt. Vader eend jaagt een andere wilde eend weg. Ik kijk en ik zucht en zucht, is dit wel de juiste beslissing, ik kan dit levend wezentje nog redden, ik heb die mogelijkheid, het leeft. Wat moet ik doen? Wie ben ik in dit verhaal? De volgende ochtend lopen moeder en vader alleen als koppeltje door de tuin, het laatste kuiken is verdwenen...

Gezonde trouwe hond vandaag wordt door Vlaming zelf geestelijk en fysiek kapot gemaakt.

Het zal je wel verbazen dat ik radicale of grove taal zou gebruiken, het ligt inderdaad niet in mijn aard. Maar soms ben ik boos, echt boos! Door mensen die denken dat de aarde van hen is en het recht in eigen handen nemen om te beslissen dat levende wezens die hier voor hen waren, niet meer op dezelfde grond mogen lopen. Ja, ik heb het over u, eigenaar van dat mini-bosje met wandelpad, dat doorgang moet verlenen aan alle aangelanden. U daar, die verkleedt in boswachters-outfit met uw golfwagentje zonder nummerplaat illegaal op paden rijdt, maar ondertussen de pretentie heeft om mensen op te jagen met quotes uit een boswachters-decreet.

De verontwaardiging raast als een orkaan door mijn bloed als ik denk aan al die honden en paarden, die zo trouw en onvoorwaardelijk door de eeuwen heen, in vrede en oorlog, hun leven aan ons geschonken hebben. En als ik dan denk aan hun voorvaderen de wolf en het wilde paard dat ooit zoals wij in vrijheid over de aarde leefden, en op een dag van hun vrijheid beroofd werden, doet mijn hart pijn. Weet je, ik liep maar door wat afgelegen velden en wat bomen die overschoten achter al die verkavelingen, je kan het echt geen bos meer noemen. Met een getrainde gehoorzame hond aan mijn zijde, die onmiddellijk kwam als ik riep en zich meteen liet aanlijnen, lang voordat u bij ons was. Ik kan die hond aan de lijn niet geven wat hij nodig heeft, mijn mensenlichaam is daarop niet gebouwd. U was geen seconde in gevaar en toch reed u op mij af om te zeggen dat ik mijn hond aan de lijn moest houden. Denkt u echt dat het verhaal dat uw vrouw gebeten werd door een hond indruk heeft gemaakt op mij? Ik werd zelfs al gebeten door mensen, die ontoerekeningsvatbaar genoemd worden en nog steeds een vrij leven leiden. Er werden zelfs al mensen vermoord door andere mensen en toch lopen alle mensen nog vrij rond en zelfs de daders in het bijzonder. Waarom moeten alle mensen dan niet aan de lijn zoals de honden?

Omdat we als mens beseffen dat je het niet kan maken, zoveel gezonde mensen te straffen voor wat gestoorden of slecht opgevoeden. Omdat je met je verstand niet zou kunnen vatten dat mensen aan een lijn zouden moeten rondlopen of van hun vrijheid zouden beroofd worden. Dat zou onmenselijk zijn. Het woord ondierlijk staat opvallende genoeg niet in ons woordenboek.

Een mens heeft veel minder beweging nodig dan een hond of een paard om een gezonde geest in een gezond lichaam te behouden. En toch zie ik mensen in Vlaanderen actief wetten toepassen die honden en paarden de mogelijkheid op hun dagelijkse basisbehoeften ontnemen. Stank voor dank hebben die dieren gekregen. Ze hebben zich aan ons onderworpen en zijn zo ver gegaan hun leven voor ons te geven en ons vuile werk op te knappen, maar in ruil daarvoor wordt er geen rekening gehouden met hun noden, we binden ze vast en sluiten ze op.

De mens wordt gedwongen en overtuigd om te gaan joggen in de natuur, want dat is belangrijk voor de gezondheid. En die levende wezens die veel meer en sneller moeten joggen dan wij voor hun gezondheid en daartoe niet moeten geforceerd worden, die binden we vast. Ik schaam me diep voor wat we aan het doen zijn, iedere keer opnieuw, … die narcistische arrogantie om onszelf in het middelpunt te zetten en al wat rondom ons leeft te onderwerpen aan wat wij goed achten.

Aanvallen met paarden en honden, ik ontken niet dat ze gebeuren, maar ze kunnen vaak vermeden worden door de eigenaar die verantwoordelijk is. En daar zouden de wetten zich op moeten focussen. En soms hè, soms kan gewoon niemand er ook maar iets aan doen, zijn er verklarende omstandigheden. En mensen in de rechtbank die hebben recht op die uitspraak en kunnen in vrijheid verder rondlopen, rijden, vliegen,… Maar we durven wel een hele dierengroep van zijn vrijheid te ontnemen omwille van enkele delinquenten.

En dat komt ons goed uit, al die vrijheidsberovingen van dieren in de natuur. Want zo kunnen wij meer fazanten, konijnen, duiven en ander wild doodschieten om op te eten of met de vacht te triomferen. Dat het nageslacht van wolven en wilde paarden enerzijds het recht heeft om in datzelfde biotoop zijn afdruk te zetten en zowel mentaal als fysiek het nodig heeft om dit te doen, in hun natuurlijke typische ritme en loopgang, knaagt geen seconde aan ons geweten. Wat denk je dat er met ons lichaam zou gebeuren als wij gedwongen werden aan die lijnen met mensen aan ons vast, enkel op platte verharde wegen te stappen? Het effect van onze voetstappen in de natuur wordt niet in twijfel gebracht, de banden van uw golfwagentje storen blijkbaar ook niet. Maar dat kan nog komen… want als het aan de groenen lag, bestonden er enkel nog vogeltjes en bomen. Oh ja en koeien uit een ander land … die mogen dan wel in de bosgebieden grazen, terwijl zelfs een domme kip al een proces aan haar poot krijgt. De kippen die onze compost verwerken, worden meedogenloos uitgemoord door de vos die vrij spel krijgt en haar eitjes worden door de ratten gestolen. Tja, die komen toch geen katten noch honden meer tegen op hun pad.

Naar de toekomst toe ziet het ernaar uit dat we een ‘eigen kweek’ -hond zullen maken die voldoet aan onze behoeftes en wiens lichaam zodanig gemuteerd zal zijn dat het geen heuvels meer op en af moet rennen, noch takken en beken moet overspringen. En de echte hond zullen we één of meerdere exemplaren van bijhouden in Planckendael. Zo doen we dat als heersers der aarde en we zijn er fier op. Ik moet ervan kotsen! En mijn hond, weet u hoe die erover dacht? U heeft het niet gezien, maar die heeft een duidelijk statement gemaakt naar u toe tijdens uw schandelijke preek en haar leiband letterlijk doorgebeten terwijl ze netjes naast me bleef staan, omdat zij ervoor kiest zich respectvol te gedragen, niet omdat ze vastgebonden wordt. Daar kan u nog een voorbeeld aan nemen...

PS: En die hertjes waarover u zat te janken die "in de tijd van toen" nog in uw bosje kwamen... Weet u wanneer die er nog waren? Toen paarden nog recht op kilometers wandelwegen in de natuur hadden, honden nog vrij mochten loslopen en alle bossen nog niet voor woningen weggekapt waren (eikel).

Warmte

Al weken wil ik schrijven over warmte en het kwam er maar niet van. Te druk met dit, eerst nog dat, belangrijker om ..., voorrang aan ...

Ik weet niet wat me bezielde, maar ik kon me plots zo genietend wentelen in de stralen van warm water. De rijkdom ervan emotioneerde me zelfs, ik kan het niet verklaren ... want ik lijd dit jaar niet onder koude herfst- noch wintertemperaturen.

Het warme washandje van de verpleegster die me voor het eerst waste na mijn operatie... zalig! Het gaf me zoveel moed en positiviteit - Een warme hand die de mijne vastneemt - een elektrisch dekentje tegen mijn rug - een verwarmde massagetafel, -olie, handdoeken, een stimulerende opgiet met etherische oliën in de sauna, een houtgestookt warm bad onder de blote sterrenhemel midden in het bos.

Het nieuwe donsdeken met veren die mijn blote lichaam met warmte omhult, de warme koffiemok tussen beide handen als ik buiten wandel, de sherpa vestjes die ik laag na laag over mekaar aantrek tot ik het niet meer koud heb buiten, de gezellige warme wollen dekentjes die ik over mijn schouders sla en de Noorse pantoffels aan mijn voeten.

Het besef dat warmte mij zo'n intense gelukservaring geeft overvalt me en is voor mij te groots kwa besef en beleving. Omdat het te overweldigend is te weten dat geluk in zo'n kleine simpele dingen zit - het is te maf om waar te zijn. En juist omdat het zo simpel is en makkelijk om aan te geraken is het evengoed beangstigend en net daarom nog grootser in waarde. Het is zo universeel en aan iedereen gegund. Of misschien toch niet helemaal, er zijn nog plekken waar mensen geen warm water hebben, noch de andere warmtebronnen waar ik me royaal in wentel.

Het is een genot zowel fysiek als psychologisch, het activeert ieder huidcelletje in mijn lichaam en  ik kan voelen en zien dat mijn lichaam er schaamteloos van geniet. En het tovert een glimlach op mijn gezicht en laat een zalige rust en gloed door mijn hoofd glijden.

Ben ik nu aan het overdrijven, praat ik nu te zweverig of doe ik aan over-acting? Voor de nuchtere zielen onder ons waarschijnlijk wel. Maar eigenlijk meen ik het wel voor de volle 100%, ik voel me zo dankbaar voor dit inzicht en dit eenvoudige universele geschenk waar ik als mens van kan genieten. Ieder diertje zijn pleziertje en voor mij is dit onder meer het natuurelement 'warmte'. Weet jij wat jou gelukkig kan maken? 100% garantie succes - nu meteen ... zonder afhankelijk te zijn van een andere persoon. Wat een rijkdom - geniet ervan!

Luister jij nog naar iemands verdriet zonder oordelen?

Meestal schrijf ik blogs met een een vrolijke ondertoon of komische noot in verwerkt. Maar vandaag niet, vandaag heb ik zin om mijn kritische en teleurgestelde gedachten te delen. Het was zo een week waarop ik telkens weer met mijn neus op één item gedrukt werd. Het was een week vol emoties, die ik hoorde of zag of zelf beleefde. Waarvan ook negatieve zoals angst, verdriet, medeleven, zorgen... En tot mijn grote frustratie zag en hoorde ik dat mensen dit vandaag nog moeilijk mogen uiten. Je moet al een verdomd sterk karakter hebben om klaar te staan voor het eventuele boemerangs-effect na het uiten van jouw emoties. En dit is echt niet OK.

Ik las hoe mensen op hun donder kregen, omdat ze met de aanslag in Parijs meeleefden en slachtoffers ergens anders geen aandacht gaven. Ik zag hoe schuldgevoelens gevoed werden met een held van een vader waarvan we niets zouden gehoord hebben. Moet dat nu echt? Moeten we ons schuldig voelen omdat we met iemand/iets meeleven en iemand/iets anders niet? En wie beslist daarover of stelt dan een lijst op in welke prioritaire volgorde we mogen voelen en ons uiten hierover? Wie gaat dan beslissen wat het ergste is? Of moeten we de hele lijst van alle erge dingen van dezelfde dag altijd in één zin uitspreken zonder iemand op de tenen te trappen? Wie vindt zichzelf dan zo almachtig om die taak op zich te nemen en bovendien al de anderen het recht te ontnemen op hun intrinsieke emoties? Gelukkig las ik vandaag nog een prachtig artikel over een moeder die haar leven gegeven heeft voor haar kind, zonder dat er een verwijtende opmerking of vraag aan vastzat.

Ik zie het ook in de praktijk. Mensen voelen zich schuldig omdat wat zij meemaken niet erg genoeg is om voor uit te komen. Ze durven het niet meer te vertellen aan hun omgeving. Bang om zielig over te komen, bang anderen te belasten met hun kleine zorgen, bang dat mensen hun gaan mijden, bang voor de preek die je plots kan krijgen of de ongevraagde adviezen die je te kennen geven dat je alles verkeerd hebt aangepakt en het je eigen schuld is. Vrouwen, mannen, moeders, vaders die met hun relatieproblemen nergens nog terecht kunnen, omdat hun kinderen, familie, vrienden de boodschap geven dat ze hun zorgen niet meer willen horen, want ze hebben het zelf al zwaar genoeg oftewel willen ze niet betrokken partij zijn oftewel moet het gewoon leuk blijven als ze haar/hem zien. Er zijn zoveel pijnlijke gebeurtenissen in iemands leven die niet zo erg zijn als het hebben van een terminale ziekte, maar waarvoor je wel troostende woorden kan gebruiken of een luisterend oor. Op den duur durven net diegenen die het nodig hebben niet meer te praten, hun zorgen en emoties te delen. En dan zegt men achteraf verbaasd: "Goh, ik heb het nooit geweten, die persoon heeft me daarvan nooit iets gezegd."

Wat is er aan de hand dat we niet meer met iemand kunnen meeleven en verplaatsen in zijn verdriet en zorgen? Wat maakt dat we zoveel durven oordelen en zelfs het recht ontzeggen zijn medeleven en verdriet te uiten. Wat maakt dat we niet meer kunnen luisteren naar elkaar en troosten, onafhankelijk van onze eigen mening en of we het goedkeuren, maar omdat die persoon het nodig heeft? Welke negatieve gedachten ik eerst ook over Facebook had, is een ander verhaal en doet nu niet terzake. Maar het leek wel even een nieuwe weg, waar mensen terug 'durfden' te delen wat hun blij of verdrietig maakt. En nu wordt deze weg stilaan maar zeker ook weer afgebroken, tenzij je dus heel sterk bent.

En ik ben niet zo supersterk, maar om mijn thema kracht bij te zetten, zal ik eens durven. Ik zal eens iets heel 'not done' delen: Ik ben diep aangedaan door de herdershond 'Diesel' die door die terroristische vrouw werd doodgeschoten. Bedroefd en geëmotioneerd heb ik naar volgende video gekeken: https://www.youtube.com/watch?v=oQadQm7djyY  Maar vooral volgende video heeft me echt gepakt en ik raad je aan zelf ook eens te kijken: https://www.youtube.com/watch?v=u05AtfNEjVQ  Hier zie je de training die Diesel gekregen heeft. De honden van die speciale interventieteams maken echt deel uit van zo'n team helden. De manier waarop zij samen bewegen en communiceren in groep, ik was er even niet goed van. Diesel kon dingen die andere honden niet kunnen en die dat team nodig had. Diesel kon dingen die zijn menselijke teamleden fysiek niet aankonden. En Diesel was degene die als eerste ongewapend binnen ging, zodat er geen mensenleven moest sneuvelen. En neen ik ga geen betoog houden over alle andere mogelijke helden die erbij waren, nog in andere beroepen, noch ergens anders op de wereld. Want wat die hond gedaan heeft, is wat mij diep geraakt heeft, samen met tal van andere mensen en dingen deze week. Maar deze video is wat ik wil delen, omdat ik de moeite doe en nog durf om iets te delen met iemand. En als iemand me ook nog kan zeggen wie/wat de prachtige muziek is die je op de eerste video kan horen, ik hoor het graag. Verdomd nog aan toe, nu eindig ik toch nog met een positieve noot.

Als niks loopt volgens plan en je toch nog lachen kan!

Al geruime week lang was ik op internet op zoek naar het goedkoopste adresje voor een nieuw Monty Roberts Dually Halster dat ik dringend voor mijn paard nodig had. Vrij snel begon duidelijk te worden dat die dingen niet in de winkel te koop zijn, maar enkel via online shops aan te geraken is. En als er iets is wat ik de laatste tijd begin te haten, zijn het al die bestellingen die telkens op het verkeerde moment thuis toekomen. Ze worden weer meegenomen en als je geluk hebt, kan je ze ergens ophalen tussen bepaalde uren. Of de buurvrouw moet ze komen brengen 'of' ze komen nog een keertje langs. Gek word ik ervan!!! Grrrr... en alhoewel ik nog vaak via deze online-weg spullen zal laten thuis toekomen ...deze keer zou het niet waar zijn. Ik wou gewoon ergens naartoe kunnen rijden, geen spanningen; het ding zou in stock zijn, cash geld mee, je pakt het 'fucxxxx' ding, geen verrassingen, heerlijk... :-) Nederland? Misschien kan ik het dan ook nog meteen even combineren met een strandwandeling met de hond, die Nederlandse wijdse stranden zijn zo mooi en bekend hiervoor. Ik volg mijn buikgevoel en ben er zeker van dat dit me een leuke dag zal opleveren.

Op de nipper zaterdagochtend naar die meneer van het halster gebeld, een onlinewinkel waar je ook op afspraak naartoe mag gaan. Maar blijkt dat er niemand aanwezig zal zijn wegens een springwedstrijd op een manège waar ze naartoe moeten. Als ik wil mag ik ook daar langskomen... Dat is voor mij prima! In de voormiddag moet ik eerst nog werken, na de middag zal ik vertrekken, komt in orde... het is maar een uur rijden.

Twee van de kids willen ook graag mee en plots komt het woord budget weer ter sprake. "Dan gaan jullie daar wel iets eten zeker? Hoeveel moet dat allemaal kosten?" En als er iets is dat ik trots op was, dan was het wel de meest goedkope versie, waarnaar ik al een week gezocht had, dus antwoord ik met mijn stomme kop: "Neen, we eten hier nog 's middags, we doen helemaal niet duur." en snoerde de critici de mond. Maar dat had dan wel als gevolg dat ik eerst nog op manlief moest wachten, die eerst langs de dierenarts langsging om de mestresultaten te bespreken van de paarden. Daarna samen eten en volgens de gerechtigheid van de gezinsleden moet iedereen mee afwassen, dus ... vertrok ik v e e l  t e  l a a t.

Het was al na 16u toen we in de manège toekwamen en allemaal (te perfecte) paarden zagen ronddartelen. Mijn paarden hebben daartegenover een enorme portie 'free horse spirit' in hun lijf en hoofd zitten. Het verwarde me enorm, omdat ik al lang geen stap meer in een manège binnen gezet had. Wat hadden we graag blijven kijken naar die wedstrijd, maar ...de hond zat in de auto en de zon ging bijna onder. Ons hoofddoel waren toch het halster en een wandeling aan zee, dus... gaan met de banaan.  En dat werd het erg letterlijk...

Ik ben aan de mensen van ginder gaan vragen welk stadje ik in mijn GPS moest ingeven om zo snel mogelijk aan zee te geraken. "Nu nog? Het is bijna donker?" Ja, dat weet ik ook wel grr, antwoord toch wat sneller of antwoord helemaal niets. Ik heb geen tijd te verliezen. Dus, komt er plots een antwoord uit de bus, dat het dichtbijgelegen strand Willemstad zou zijn en dat we naar het strandpaviljoen 'De Banaan' moesten rijden. Wij snel in de auto, het bleek 20 minuten rijden en ik vroeg de kinderen om ondertussen via mijn Smartphone op internet te kijken, want ik vertrouwde de boel niet helemaal. Vraag me niet waarom... de prenten waren veelbelovend, de bewegwijzering minder: << industrieterrein >>.

Waar was de zee? Waar was de wind in mijn haren en het klotsen van de golven? Nergens te bespeuren, enkel water achter een mini industriële zandgroeve leek het wel en een paviljoen-naam-onwaardige barak die gesloten was. We lachten er groen op los en bleven positief ingesteld, mijn dochter zag al meteen dat we ook geen zonsondergang aan zee zouden beleven, want de zon: die stond aan de andere kant onder te gaan. Snel de bossen in om meer van het 'eiland' te ontdekken, ik voelde me in het amazone woud en het avontuurlijke begon langzaam maar zeker om te slaan in angst, toen we opeens op rotsblokken bleken te lopen, overgroeid met onbekende planten en stijl naar beneden ergens het klotsen van water hoorden. Weg hier! Straks springt de hond er nog in of vallen we zelf naar beneden. We blazen de aftocht. We zijn het erover eens: het is hier vreselijk.

Ik blijf koppig in de mini zandgroeve staan kijken naar het domme water. Tot mijn grote blijdschap zie ik plots dat de hond wel een leuke tijd beleeft en vol vreugde in het golven-loze water gaat. De 14-jarige vindt dat ook wel leuk en zet haar schoenen aan de kant om een beetje mee het water in te gaan. Het is verrekte koud aan haar voeten, wat had je dan gedacht? Het is wel al november, niet bepaald zwemweer. Een stok zou wel leuk zijn, maar daar hebben we niet aan gedacht tijdens onze ontsnapping uit het enge woud. Tot mijn verbazing (of misschien ook niet) ligt er plots een grote stok in het zand (ik weiger deze plek trouwens verder strand te noemen). En we lachen en spelen met de hond die van het water geniet. Het plezier is zo aanstekelijk en doet zo'n deugd dat we onze hersenen uitschakelen en even later gebeurt wat ik al zag aankomen. De jongste gaat meer en meer in het water en ligt plots te spartelen in het november-zeewater. Wat een pret! Maar daar gaat ons plan om stiekem ergens nog een lekker aperitiefje te drinken en van een voorgerechtje te genieten.

In de verte staan er twee mannen met bulldogs te kijken en ik denk: Als je je beurt staat af te wachten, kan je nog lang wachten, want ik ga hier niet meer weg tot zonsondergang 'verkeerd' gepasseerd is. Dat krijgen ze precies wel in de gaten want na een lange tijd wachten vervoegen ze zich in onze richting en 'moeten' onze honden kennis maken. Gelukkig gaat het goed en er ontstaat een algauw een gesprek over de beweegredenen waarom ze drie Belgen gevonden hebben die naar Nederland gereden zijn om op een belachelijk stuk industriezand met een hond in het water te spelen? Goeie vraag! Ze willen weten wie zus en moeder en kind enzovoort is, dus stel ik de nieuwsgierigen de vraag of zij een homo-koppel zijn. Eventjes spelen ze mee dat dat zo is, maar corrigeren dan naar de waarheid dat het niet zo is. Jammer genoeg mist de oudste dochter in haar enthousiasme de rechtzetting en start een hele redevoering over hoe geweldig het is om met homo's te kunnen babbelen en dat ze die mensen altijd geweldig vindt, homo's dat zijn de beste! Ik laat ze maar doordraven in haar ethische strijd, want op dat moment nog doen stoppen was te gênant geweest. De zon zakt en de vrienden besluiten met hun Buldogs terug huiswaarts te keren. Met veel trots zeg ik hen, loop maar verder, mijn hond komt altijd naar mij terug. En zo gaat het ook altijd, tot deze keer,... ze ging met de Hollandse hetero vrienden mee. Ik heb het eerst genegeerd, tot het 'weer' gênant werd en toen moest ik ze wel gaan ophalen. Ze gooiden het balletje van hun hond tot bij mij met mijn hond er mede achteraan zodat ik hen niet in het gezicht moest kijken en haar kon vangen. Daar ben ik hen nog altijd dankbaar voor, het imago van de 'domme Belgen' heb ik vrees ik niet meer kunnen redden die avond.

Een natte hond in de koffer, een natte dochter in haar onderbroek onder een handdoek op de achterbank en een teleurgestelde dochter naast mij op de passagierszetel als ik haar uitleg dat het helemaal geen homo-koppel was, waarmee we zo gezellig stonden te praten. En toen ontstond er nog een ruzie omdat de jongste razend werd, dat we iets wouden zoeken om te drinken en te eten. Want we mochten haar niet in haar onderbroek achterlaten in de auto. Ik start de GPS en concentreer me op de baan, we komen geen food noch drankgelegenheden tegen, dus het blijft rustig in de auto. Er hangt een soort van voldane rust over ons, een dankbare rust voor wie en wat we tegenkwamen vandaag. Eigenlijk is het wel leuk geweest, raar maar waar, eigenlijk waren we wel gelukkig geweest en tot rust gekomen en plezier gemaakt en een fijne tijd samen beleeft. Ook al ging niks hoe het moest... alles was goed zoals het was.

En dat werd even later bevestigd door de oudste die zei: "Neem je mij volgende keer weer mee?" Ik trok mijn ogen wijd open en vroeg vol verbazing of ze het dan leuk gevonden had? Ze lachte en vertelde hoe leuk ze het gevonden had met alle verrassingen en avonturen en onverwachte situaties en mensen die we ontmoet hadden. Dat vond ze nét zo leuk aan met mij op stap te gaan... :-) BIG SMILE

Terugblikken... en schrikken

'Ben ik al oud of nog jong?' Mijn dochters denken daar anders over dan mijn moeder. En als het van de mensen om me heen afhangt... heeft iedereen daar een andere mening over.

Mathematisch gezien hoor ik nog bij jong, als ik ervan uitga dat 50 de helft is. En iedereen schat me 10 jaar jonger dan ik werkelijk ben. Maar nog niet zo lang geleden had ik plots, heel onverwacht, zo'n bijzonder momentje met een 13-jarige... We voelden ons allebei 100% relax en er hingen geen hormonen in de lucht, noch puberaal testosteron. We keken allebei 'het leven' recht in de ogen. En ze vroeg mij: 'Vind jij jezelf al oud'?  En ik slaakte een diepe zucht, fronste mijn wenkbrauwen en versmalde mijn lippen tot een streepje.

Ik voelde hoe mijn ziel diep naar mijn hart ging om werkelijk te voelen hoe het was. En mijn hart zei: 'Wel, ik voel me niet oud. Ik voel me nog altijd even jong. Maar dat zal vrees ik altijd zo blijven.' Er viel een stilte en ik ging verder: 'Ik merk wel aan mijn lichaam dat ik ouder word, ik kan sommige dingen niet meer zoals vroeger, mijn ogen worden slechter en als ik val doet dat veel meer pijn.' Toen moest ze lachen, omdat het herkenbaar was denk ik, ik zag ze instemmend knikken dat ze dat normaal vond. En toen dwaalden mijn gedachten nog dieper af en ik zag plots een reeks van beelden van alles wat ik al meegemaakt had. En ik schrok, want er kwamen dingen naar boven die ik al lang vergeten was. Het was best eng om die verschillende levens van mezelf terug te zien, want zo voelde het wel. Heb ik al zoveel geleefd? Ben ik hier al zo lang? Wow, wat is er veel gebeurd in die tijd. En plots voelde ik de zwaarte, die lange tijd dat ik hier al op aarde ben, wat ben ik hier al lang. Dat voelde best heftig aan...

Dus ik zei:'Tja, maar als ik zie naar alles wat ik al meegemaakt heb... dat zijn precies zoveel levens na mekaar die ik al geleefd heb. Dan voel ik me precies wel oud. Dan ben ik hier toch al heel lang.' Waarop ze moest lachen en antwoordde: 'Ja, ik heb nog niks beleefd. Ik heb nog geen leven gehad, lijkt het.' en ze lachte verder. Dat vond ze blijkbaar ook wel een vreemde gewaarwording. Dus even werd het stil tussen ons beiden en verwerkten we op onze eigen manier dit intens besef, dat we met de lach toelieten naar onze diepste emoties te kijken. En we wandelden verder in het stille bos...

Let the beast go!

Ieder jaar kwam ik steeds min of meer te laat voor de jaarlijkse notenoogst in mijn tuin. Het waren mijn moeder of zus die zeiden: "Hey mogen we wat noten rapen om mee te nemen naar huis, want jullie honden eten ze allemaal op." En na mijn 'oei-reflex' en nadat het familiebezoek weer vertrokken was, begon ik altijd pas 'den overschot' op te rapen.

Maar dit jaar zou het niet waar zijn, al een gans jaar hou ik die snoodaards in de gaten, de noten & de honden. "Ze zijn van mij en deze keer zullen ze me niet ontsnappen." Een heel jaar lang heb ik knarsetandend in de winkel noten gekocht, bedenkende dat...

En ja, plots merkte ik als een waakzame undercover 'special agent' een wijziging op in het gedragsprofiel van één van de honden, aha... We hebben zo een hondje dat je enkel aan de leiband of onder zwaar toezicht kan buiten laten in de volledig afgespannen tuin. Want dat boefje ontsnapt iedere keer als een magische ninja-strijder en heeft hiervoor maar enkele seconden nodig. Vreemd genoeg moest ik plots mijn supervisie commando's niet meer uitspreken en kon relax met haar de tuin in. Uit zichzelf wandelde ze na haar plasje parmantig terug naar de deur en wou spontaan vrolijk terug naar binnen. Ik geef toe, de eerste keer was ik naïef gelukkig en gezegend met dit wonder. 

Maar de volgende keer had ik het door ... want plots hoorde ik in huis: knars knars en iets dat in stukken gebroken werd. Ik schrok me te pletter, wat heeft die hond nu weer te pakken gekregen, hopelijk niets belangrijks. En daar was het, er lag een noot op de zetel, de noten zijn er! Ik in de tuin gaan checken, effectief het lag er helemaal vol. En nog geen enkele andere hond die eraan kwam, enkel het boefje in huis had het geheim al dagen voor zich kunnen houden. Dus ben ik noten beginnen rapen, maar mijn handen zaten al snel vol, ik had een bakje of mandje nodig... En plots werden de andere honden nieuwsgierig omdat ik een mandje vastzat en op mijn hurken er dingen ingooide. De hele meute honden kwam snuffelen en kijken wat ik aan het uitspoken was en meteen gingen ze ook op zoek naar noten in het gras. "Het is niet waar hè, ik heb me verraden!" Dus, ben ik als een gek beginnen rapen, ik moest eerstes zijn. Het werd een ware race, waarbij ik telkens een nieuw bakje moest gaan zoeken, want het waren er zoveel! Ze waren zo snel met hun snuiten over de grond en ik hoorde rondom mij allemaal honden met krakende noten. Help, ik ben niet snel genoeg!!! Niet meer op mijn hurken, voor de gezondheid van mijn rug, dat gaat te traag. Dan maar met mijn bovenlijf ondersteboven doorstappen, kop naar de grond, handen aan mijn tenen, om sneller te gaan en goed voor de lenigheid, niet?! Al het bloed stroomde naar m'n kop en toen ik terug rechtkwam duizelde ik in het rond.

Man, wat heb ik me weer laten gaan ...had toch gewoon die honden ondertussen even binnen gezet. Dat is waar... Maar ja, eigenlijk genoot ik ook wel van dit interactieve spel. Een spel dat spontaan begon en echt was, niet gedownload of gekocht in de winkel. En dan had ik alle fun gemist ;-) en een echt verhaal om over te schrijven.

Alice in Casa N°7

Je bent op een niet-vertrouwde plek,  midden in de week, het is nog ochtend en je bent nog niet gestart met werken. Omdat het nog niet moet, omdat je even je leven in vertraagde modus afspeelt. En je wilt eerst rustig kijken hoe of wat ga ik naartoe vandaag? Waar ben ik mee bezig? En je hebt stomweg zin in een klassieke croissant en een koffie. Geen ingepakt broodje langs de autostrade, maar een plekje met wat meer menselijkheid. En dan begint het: waar rijden we heen, waar gaan we parkeren?

Daar is iets wat open lijkt, ja en daar nog iets, hier zijn precies verschillende mogelijkheden. Zullen we ons hier parkeren? Ja, hier zal wel iets te vinden zijn om te eten en te drinken, niet 'dat' wat ik zocht, maar ja, dat weet je toch op voorhand dat die hoop een illusie is. Al die handelszaken lijken nu op mekaar, één pot nat en ze kopiëren constant. Hier zijn we dan in Turnhout en ik probeer mijn 'verwachtingspeil' heel zachtjes te temperen naar een realistisch verwachtingspatroon. Er was die zaak waar mensen duidelijk binnen iets zaten te eten en te drinken, rekening houdende met het vroege uur kan dat enkel iets 'ontbijt-achtig' geweest zijn. Maar raar genoeg worden mijn ogen aangetrokken tot een kitscherige paal met wegwijzers die out-of-space lijkt te komen, in ieder geval niet past in de straat. Zo typisch de stijl van die interieurzaken waar men cosy wil doen aan de hand van witgeschilderde meubeltjes. En waarom word ik dan toch eerder hierdoor aangetrokken, terwijl ik weet dat het 'onecht & gemaakt' is? Ik weet het niet... Ik loop er haast voorbij, maar links van mij staan nog meer van deze irriterende borden waar ik moet naar kijken. Het is een krantenwinkel, een perfecte combinatie dus, leuk, Frankrijk, ouderwets, maar ik geloof er niet in. Sigaren? Mag je hier roken? Ik haat rokers rondom mij, ik wil niet weten van die stank in mijn neus en op mijn kleren. Serieus hier binnen, dat kan toch niet? En waar zitten die mensen dan, waar zijn de tafeltjes? Helemaal achteraan zie ik mensen aan een soort van bankjes iets lezen. Je hebt geen idee wat er te krijgen is, want vooraan op straat krijg je geen kaart te zien. En je moet al doorheen de hele krantenwinkel om bij het food & drank gedeelte te komen. Wil je dan liever naar die andere zaak verderop? Mijn benen stappen al verder, maar mijn maag krimpt samen. Dit voelt niet goed aan, ik hou niet van zo'n onpersoonlijke 12 van dezelfde in een dozijn horecazaak.

Ach man toch... what the f... Ik ga gewoon dit ding binnen en ik neem het risico. Een beetje onwennig stap ik doorheen heel het krantenwinkel-gedeelte en ga op de menukaart af, want vertrouwen doe ik het hele zaakje nog niet. De koffieapparaten zien er wel al degelijk uit moet ik zeggen, toch iets dat duidelijk uitgekozen werd op basis van kwaliteit en variëteit, dus de koffie zit al goed. Wat valt er dan te eten? Bagels? Wat is dat in godsnaam? Iets Amerikaans volgens mij, maar is het zoet of zout ... aan het beleg te zien kan het toch niet zoet zijn. OK, het beleg ziet er mij wel aangenaam uit. Gezonde opties en geen sneetje jonge kaas, maar eerder een brie met walnoten ... mijn lijf begint zich te ontspannen. Goeie koffie en gezonde keuzes: dan is mijn geest al wat gerustgesteld: goe bezig Nans.

Ik heb er zin in en ga met veel zelfvertrouwen naar de toog waar een opvallend aardige man mijn gewenste ontbijtkeuze wil horen. Er staat al niet veel op de kaart en net datgene wat ik wil hebben is er nog niet. Is er nog niet? Tiens, is het dan toch niet zelf gemaakt? Dan kiezen we maar iets anders. De sterkte van de koffie? Wel aardig, maar hoe druk je zoiets uit? Weet ik veel? Niet slap, niet te straf. Hij doet een voorstel en koppelt er meteen aan vast dat ik een volgende keer dan wel beter zal kunnen aangeven of het straffer mag zijn of niet. Maar ik kom hier misschien niet meer, het is hier Turnhout? Ik woon hier ver vandaan, we worden geen close vrienden. Maar het casual gesprekje heeft me wel geraakt, het was een mens en er was sprake van een reële communicatie. Niet één van de voorgeprogrammeerde dialoog scenario's zoals je ze 's ochtends kan tegenkomen. Die mens voelde wel degelijk als 'echt' aan en nog meer als 'zichzelf' en hij straalde een soort nonchalant charisma uit met een onzichtbaar bordje onder: 'Ik ben wie ik ben en dat is goed zo.' Verre van arrogant met vooral heel veel persoonlijkheid en inhoud, mooi om naar te kijken. Plots komt hij me nog een suggestie doen van een andere bagel dat eventueel toch nog zou kunnen. Moeten ze dat dan niet brengen? De man moet lachen, want hij maakt ze zelf. Ik begrijp geen fluit meer van hoe die broodjes in mekaar zitten, maar eerlijk gezegd, maakt me dat plots ook allemaal niet meer zoveel uit. We zien wel...

De plek is rustgevend, hoe dan ook, ik voel me niet bekeken, eerder incognito en op mijn gemak tussen die tafels en dagbladen, boeken en gazetten die je kan nemen en lezen.  Het is tof, huiselijk en je past in die setting beter dan in een eet- of drinksetting. Dit is logischer, zo zou ik thuis ook ontbijten. De muziek, de muziek is geweldig, even nonchalant en casual, je moet er niet naar luisteren maar hij is er wel als je luisteren wil. De keuze is warm en toch neutraal, ik weet niet hoe de stijl heet, ben daar niet zo goed in, maar ik hoor er het gewone leven in, alles is goed en alles komt goed. Het is geen country music, eerder iets wat in New York aansluiting vindt, maar het heeft dezelfde ingrediënten: je bent goed hoe je bent - geniet van het leven - leef als een goed mens. De muziek werkt zalvend en je voelt je plots op dat éne plekje in de wereld waar de mensen nog goed en aardig zijn.

De bagels zien er tof uit en tot mijn verbazing zijn ze zeer crispy als ik erin bijt. Lekker, echt lekker, ik geniet van iedere hap. Want dit is iets wat ik thuis niet maken kan, hier word ik blij van. Een culinair geluksmomentje met een stomme bagel. Wie had dat gedacht dat dat kon?  Het smaakt verrassend lekker. En net als je dat niet verwacht, smaakt het dubbel zo lekker. Ik zie enkel nog gelukkige mensen rondom mij, waar de tijd ook voor stil blijft staan. Ik zie rimpels, ogen die zacht staan, mondhoeken die glimlachen. En weet je wat ik plots mis? Mijn opa met een pijp, die geur van die tabac. Hoe is dat nou verdomme mogelijk!? Ik die een hekel heb aan rokers rondom mij? Ik mis plots eerlijk waar de geur van een pijp of een sigaar. Ik zie achter mij een onnozel glazen kot vol met sigaren. Maar eerlijk gezegd, dat kan me ook niet meer schelen, ik voel ondertussen zoveel mooie dingen dat ik daar ook figuurlijk door kan kijken. Het kot is uiteindelijk wel degelijk neergezet, speciaal om vochtigheid te vermijden en je kan alles goed zien. Goh, ik zou haast zelf een sigaar willen roken, gewoon om die geruststellende geur te ruiken. Want dat is het: die specifieke geur van een pijp of sigaar associeer ik met wijze mannen, waarbij alles goed komt, liefde, genegenheid, echtheid, menselijkheid, familie, en alles wat ik nodig heb om eventjes naar toen terug te keren. Toen ik met twee vlechtjes in mijn haar en een jurkje met blote knieën over de stoep hinkelde. Met krijt tekende ik eerst de bekende vierkante vakken met cijfers in tot tien, af en toe schraapte ik een stuk vel van mijn vingers af op die ruwe tegels. En dan met de wijde lach: springen maar.

Als ik de rekening vraag en de bekende vraag gesteld krijg of het naar wens was, antwoord ik in alle eerlijkheid dat ze me 'gepakt' hebben en geef ik een uiterst beknopte versie van dit verhaal. Waardoor plots het andere personeel meeluistert en ontroerende kreetjes slaken, 'they care', ik zou dat niet schoner kunnen zeggen in het Nederlands. Ik ben blij dat ik weer het risico nam mijn dankbaarheid te uiten voor de keuzes die deze mensen namen. Blij dat ik het risico nam mijn buikgevoel te volgen en toch binnen te stappen in de eerste plaats. Blij dat ik iemand gelukkig kon maken die meer doet dan een commerce neerzetten. Een ondernemer die mensen laat delen in wat hem gelukkig maakt, dat is een grote rijkdom. Dat moet je ook af en toe eens zeggen zodat die uitzonderingen een bevestiging blijven voelen waarom ze net iets anders doen dan de anderen.

Vermoorde onschuld

"Kan je hart echt pijn doen van verdriet?", vroeg een jongen mij onlangs. "Het is zo raar, hoe kan dat nu? Ze zeggen dat wel, maar ik had nooit gedacht dat dat echt pijn deed in je hart. Ik dacht dat het bij wijze van spreken was, figuurlijk bedoeld. Maar ik voel echt pijn! Het doet pijn diep in mijn hart..."

En ik antwoordde hem dat als je echt waarlijk van iemand gehouden hebt en op een dag wordt jouw liefde abrupt afgewezen, afgenomen of bedrogen, dan doet dat inderdaad 'echt' pijn in je hart. Het is een pijn waar je alleen over kan meespreken als je hem zelf gevoeld hebt, je kan je die pijn niet voorstellen.

Tot aan die dag stel je je geen vragen bij je liefde, de liefde die je krijgt en geeft is tot dan nog onvoorwaardelijk, moedig en overwint alles. Het is een liefde waar je 100% op vertrouwt, die je vleugels geeft en je voelt een waar geluk diep vanbinnen omdat je denkt nooit meer alleen te zijn. En daarom geef je je er volledig aan over omdat je liever met twee jezelf wil zijn en liefde wil in- en uitademen.

En als dan op een dag de aarde vanonder je voeten wordt geveegd, schrik je zo hard dat het je duizelt. Je kan niet geloven dat die andere persoon plots dingen zegt of doet die je pijn doen en een einde maken aan je leven samen.  Alles word je afgenomen; je vertrouwen, je onschuld, je veiligheid, je liefde, je geluk, je toekomstbeeld,... en niets zal nog ooit hetzelfde zijn.

En toch moet je dankbaar zijn, want er zijn ook mensen die nooit deze ware intense liefde zullen leren kennen, koester die tijd dat je vleugels had en vlieg opnieuw ... iets minder onschuldig, iets meer wijzer.  Hou van jezelf en je mogelijkheid tot liefde voelen en geven, wees dankbaar en geniet van het leven zoveel je kan.

Als mijn moeder op bezoek komt...

Als mijn moeder op bezoek komt, dan is het altijd lachen geblazen. Mijn God wat doet dat deugd... Bovendien begint ze spontaan overal te kuisen, wat altijd meegenomen is. Voor haar ben ik de mooiste en de liefste van de hele wereld. Ze gelooft in mij en staat mij altijd bij, in goede tijden juicht ze mee en op slechte momenten staat ze me bij. De uren vliegen jammer genoeg voorbij als zij er is, we komen steeds weer tijd te kort, maar ik geniet van iedere minuut. Benieuwd waar ik dan zo om lachen moet?

Ik blijf altijd het kind van mijn moeder en zo voel ik me ook. Dus als ik iets gemaakt heb, moet ze van mij komen kijken of wil ik haar trots tonen wat ik gedaan heb.

"Kijk eens mama, ik heb allemaal nieuwe bloemen in mijn tuin. Kom eens mee kijken. Ik heb hier een nieuw hoekje aangeplant. Dit is een Vlinderstruik, een Azalea, een Hortensia, nog een Azalea en daar staat nog een Sering.", zeg ik terwijl ik alles demonstratief aanwijs.

Waarop mijn moeder naar de grond wijst en zegt: "En dit is brandnetel." :-)

Ze heeft zelf ook een bloemetje voor mij meegebracht om te planten, want ze wist al dat ik bezig was iets nieuws in de tuin te maken. Dus ik begin een putje te graven in de grond en kom plots een bot tegen.

"Dat is van de hond", zeg ik tegen mijn moeder.

"Oei!...", antwoordt mijn moeder.

Nog op mijn hurken zittend kijk ik op en zie haar verschrikte gezicht.

"Nee, nee, zo bedoel ik het niet. Het is geen bot van de hond, maar een botje waar de honden op geknabbeld hebben, een mergpijpje, ze zijn dat hier komen begraven."

"Oooooo, gelukkig maar", antwoordt ze opgelucht.

Gulzig oerinstinct.

Wandelen met de hond,

wat ziet mijn oog daar plots?

Dikke rijpe zwarte bramen,

niet te geloven zomaar langs dit pad,

gratis en in de winkel o zo duur.

God, wat smaakt dat lekker...

Naast mij geniet mijn dochtertje mee van deze onverwachte schat,

kreunend prop ik de volgende braam in mijn mond

en zoek vinnig tussen de blaadjes en stekels naar een nieuwe.

O zoetzure zaligheid, die is voor mij!

Je maakt me helemaal gek, ik kan niet meer stoppen.

Gulzig pluk ik haastig alle rijpe bramen

en eet de éne na de andere op.

Het wordt een soort wedstrijdje,

om 't er eerst de rijpe bramen plukken.

We hebben geen medelijden met elkaar,

het is ieder voor zich nu.

En tot mijn grote verbazing ontdekken we,

na iedere struik weer een nieuwe struik,

met nog grotere en meer rijpere bramen.

We lopen competitief de struiken af en lachen ondeugend,

verder en verder tot er geen einde meer aan lijkt te komen

en we plots tot rust komen in dit oord van bramen des overvloeds.

Allebei verzadigd en lachend kijkend naar het bewijs

op onze met vers sap roodgeverfde handen,

dat we even beestig ons oerinstinct gevolgd hebben. 

Noordzee, waar zijn je echte vrienden?

Noordzee,

vriend uit mijn kindertijd.

Beschamend moet toegeven,

dat ik jou links heb laten liggen.

Je was te vuil, te koud,

met enge beesten aan mijn tenen.

Ik verkoos de meren aan de Pyreneeën

en de Middellandse Zee.

Zo streng was ik voor jou

terwijl ik zelf ook bezoedeld ben.

En nu liet je me plots weer kind voelen,

springend in de golven.

Je stoere sterke schuimende golven

die me uitdaagden en stoeiden,

mijn hoofd met plagend water bevloeiden.

Het voelde koud en smaakte zout,

maar ik speelde als een kind,

niet onvermoeibaar, ook niet oud.

Met een tevreden ondeugende glimlach

neerploffen tussen die bekende zandkorrels

onder de zon die mij nog kent.

Die mij nog kent van toen

ik nog niet zo kritisch was

en gulzig genoot

van alles dichtbij huis.

Een geboren therapeute...

I was born to be a psychotherapist.

Ontelbare situaties brachten mij van kinds af aan steeds weer in een begeleidende positie. Hoe kon ik langer ontkennen dat dit is wat ik fulltime moest gaan doen?  Op een dag kon ik niet langer weerstaan aan diverse manieren waarop mij gevraagd werd psychotherapeute te worden.

Wat als een prof in psychiatrie zegt: "De beste psychiaters zijn mensen zoals jij die mijn cursus niet nodig hebben. Mensen met een natuurlijke gave voor analyse en remediëring"?

Wat als je beste vriendin zegt: "Jij hebt iets te bieden aan mensen dat niemand anders kan bieden.  Je bent echt een meerwaarde voor heel wat gezinnen die nu in problemen zitten en die jou nodig hebben." ?

Wat als je collega op het werk zegt:"Hoe doe je dat om elke dag zo gelukkig te zijn?  Ik wil ook worden zoals jij."?

Opleidingen en cursussen heb ik ook gevolgd, maar dat heeft van mij geen ervaringsdeskundige gemaakt. De beste leermeester was voor mij het leven zelf, dag in dag uit.  En zoals mijn moeder zou zeggen: "Met vallen en opstaan."

Ik kijk ernaar uit u weldra te mogen ontmoeten en deel uit te maken van dat moment waarop u weer nieuwe mogelijkheden ontdekt.