Zaterdagochtend, mijn jongste dochter heeft net ontdekt dat de eendenkuikens geboren zijn. Hiep, hiep, hoera, voor ons begint de lente! Mijn eerste vraag is “Hoeveel zijn het er?” Geen evidente vraag met al die wriemelende donsjes die steeds weer van plaats verwisselen tussen de mama haar poten. Maar haar vraag vind ik nog moeilijker: “Mama, er zitten nog 2 kuikens in de bak, wat doe ik daarmee?” De mama broedt al weken in een houten bak die ze zelf uitgekozen en gestyled heeft. Oei, wat nu, die mama heeft de keuze gemaakt eruit te gaan of is andere kuikens gevolgd. Is er een goeie reden dat die twee achtergebleven zijn? Misschien zijn ze er nog niet klaar voor? Hoe kan ik nu goed doen? Ik besluit het nog even af te wachten en zeg haar dat we het in de gaten moeten houden. Als de kuikens er binnen de komende twee uren niet uit zijn, zullen we ze eruit zetten.
Het duurt echter niet lang of ik moet weer een beslissing nemen. “Mama, mama, die moeder eend is op stap met vier kuikens en er is er nog eentje in de bak achtergebleven. Moet ik die erbij zetten?” Oei, “Hoe ver is die mama al?”, vraag ik. “Ze is al bijna aan het bos!”, schreeuwt ze terug. “Ga dat kuiken maar halen, ik kom eraan.” Ja, als er een noodgeval is, moet je snel handelen en Mega Mindy, dat is dus echt wel bullshit. Want als de nood hoog is, dan vlieg je niet door de lucht in een trendy sexy outfit. Neen, dan ren je op hoge rubberen jagerslaarzen in je knaloranje badstoffen ochtendjas met blauw geruiten sherpa-vest en blote benen door de tuin. Geloof me, dan voel je je allesbehalve sexy, maar wel 100% leven. Met Safety First (zo hebben we het kuiken achteraf genoemd) in haar hand sluipen we zo snel mogelijk tot bij de verse familie eend, met vader eend voorop. We vergeten even adem te halen als ze met hun allen in een grote plas plonzen. Had ik niet ergens gelezen dat kuikens eigenlijk nog niet kunnen zwemmen? Komen ze terug boven water of niet? Ik ben zo blij als ze terug één voor één uit het water veren. Zo’n kuikentje loopt, vliegt of zweeft niet, ik heb er geen werkwoord voor hoe het zich voortbeweegt, het lijkt vervoerd te worden door de lucht. De fascinerende vlucht mindert even vaart in het bos en we krijgen de kans om Safety First zijn eerste stappen op aarde te laten zetten tot bij zijn mama, zusjes en broertjes.
Ik voel onbegrip voor de avonturentocht waarin vader en moeder ons meeslepen met pasgeboren kuikens, why? Met zelfverzekerde stap waggelen ze verder doorheen een nog diepere plas water. “Zie jij nog een kuiken?”, vraag ik. “Ja, ik zie er één.” Alsof ik naar een griezelfilm zit te kijken; “Ik zie er twee.” Waarop we mekaar afwisselen “drie”, “vier”, “vijf”. Oef, gelukkig. Maar de griezel stopt niet, met alle vogels in het bos die opvliegen en luid beginnen te roepen. “Net zoals bij Bambi.”, zegt mijn dochtertje. En ik kan enkel denken, man hoe is dat mogelijk, jullie verraden jullie zelf, iedereen weet nu dat er kuikens zijn. Grote vogels beginnen over onze hoofden te cirkelen en als levende vogelverschrikkers (zeker ik in mijn oranje badjas etc.) proberen we de griezels boven ons in de lucht te verjagen. Wat zijn we blij als die twee idiote ouders terugkeren richting huis en het rustiger aan beginnen te doen.
Die zelfde avond verdwijnt er plots een kuiken, dat zijn dingen die gebeuren, besluit iedereen. De volgende ochtend: “Mama, er is een kuikentje verdwenen. Je hebt niet op de honden gelet!”. Geen hond was er in de buurt geweest, maar de schaal met eten was netjes opgelikt en volgens de kids kon dat enkel door honden gedaan zijn. De nacht daarna verdween er weer een kuiken en kon ik bewijzen dat de honden het niet konden gedaan hebben. De vreugde en het genieten van onze eerste huppelende dansende donsjes belandde in een dramatische sfeer. Wie zou dit doen? Wat moeten we doen? En ik had geen antwoord op de vragen. Ik had ook geen tijd voor het bedenken van de juiste oplossing, want het leven gaat verder. Gaan we de overgebleven kuikens wegnemen van de moeder? Gaan de we moeder ergens in een kotje opsluiten, weg van de vader. Hoe gaat de vader dan reageren? En hoeveel maanden moeten ze dan in een piepklein hokje zitten? Kan dat wel, want zij lopen hier altijd vrij rond in de natuur? Heel veel moraalvragen en levenskwesties, wat was het juiste antwoord op de vragen... Veel tijd liet de natuur mij niet om te antwoorden, Safety First was al verdwenen en plots was er nog één kuiken over. Sms: “Wat gaan we met het laatste kuiken doen?”, van de 2de jongste dochter. Wat is het juiste om te doen? Het allerlaatste kuiken van de moeder afnemen, een kuiken alleen, dat piept de hele dag door om zijn moeder. De moeder mee opsluiten, die vader gaat eenzaam zijn en constant doorheen het bos lopen zoeken naar zijn vrouw. Het is te laat… of is het nog niet te laat? We kunnen dit kuiken nog redden, als we het nu nemen. Maar welke gevolgen gaat dit hebben voor moeder en vader? We besluiten deze keer niet in te grijpen en enkel toeschouwer te zijn geweest van hoe het loopt als je niet tussenkomt. Als het koppel volgend jaar nog leeft en de mama erin slaagt weer kuikens uit te broeden zonder zelf gepakt te worden door roofdieren die dagelijks rondsluipen, dan nemen we alle kuikens in één keer weg, als groepje en laten ze op een veiliger plek eerst groter worden. Eens kijken hoe dat afloopt en aanvoelt.
Ik zie hoe het kuikentje onder de poten van mama eend blijft en geen centimeter onder haar vandaan komt. Vader eend jaagt een andere wilde eend weg. Ik kijk en ik zucht en zucht, is dit wel de juiste beslissing, ik kan dit levend wezentje nog redden, ik heb die mogelijkheid, het leeft. Wat moet ik doen? Wie ben ik in dit verhaal? De volgende ochtend lopen moeder en vader alleen als koppeltje door de tuin, het laatste kuiken is verdwenen...