Het was een nacht die ik nog nooit in een film gezien heb. Het was een nacht waarover nog niemand een liedje gezongen heeft en het was een nacht waarvan ik nooit had gedacht dat ik ‘m beleven zou…
Soms is iets zo mooi en loopt het zo perfect dat het angstaanjagend wordt, want dan overstijg je plots het dagelijkse leven en jezelf. En dat is heel eng … vind ik toch … haast te groot om aan te kunnen … of ikke te klein … dat laatste kan ik moeilijk ontkennen met mijn 1m58 (en krimpende). Ik hoop dat je het ook al meegemaakt hebt (eu, niet het krimpen hè).
Die zondag 13 maart scheen de zon en man wat deed dat deugd! Niet dat we een strenge winter gehad hebben, wel teveel regen naar mijn goesting in die weken voordien. Dus ja, het was toch een verademing om buiten te vertoeven. Ik ging Sikje melken en korrels geven aan de geitjes, mijn tienerdochter ging de paarden hooi brengen. Ze riep me omdat ze iets vreemd zag hangen achteraan de poep bij het geitje Heidi, het zwangere geitje. Het was maar heel klein, maar inderdaad, er hing een heel klein strengeltje uit de vulva (geen idee of dit bij een geit ook zo noemt). Mijn blik ging vooral verder naar beneden en ik zag plots een bomvolle uier hangen. “Oei, dacht ik, het is zover…”. Dit zag ik bij haar voor het eerst. Ik deelde die gedachte met mijn dochter, die zei: “Dat kan toch niet, nu toch nog niet.” “Tja jawel, zei ik, misschien niet vandaag, maar ik denk wel dat het vandaag ‘kan’ zijn, in ieder geval één dezer dagen, lang kan het niet meer duren. Ik ga de stallen onmiddellijk helemaal uitmesten en leegmaken en allemaal nieuw hooi leggen." “Serieus?”, vroeg mijn dochter, “maar ge denkt toch niet echt dat dat voor nu gaat zijn? Dat kan niet.” “Ja, ik weet dat niet he, ik heb dat nog nooit meegemaakt, maar het zou wel kunnen volgens mij, vanavond kom ik in ieder geval nog een keertje checken” en ik probeerde verder uit de puberteit-discussie-val te blijven.
Ik voelde wel een oude vertrouwde opgewondenheid meester van mezelf worden, dezelfde van al die keren toen ik zelf moest bevallen. Plots voel je je dan als vrouw vol energie en zelfvertrouwen, rustig en erg opgewonden tegelijk en je doet wat je doen moet. Zo was het nu ook, ik deed wat ik doen moest en ik was er klaar voor. Helemaal happy met twee spik en span opgekuiste hokken met zalig proper hooi, de zon scheen en zag dat het goed was!
De rest van de dag was ik druk bezig, zoals ik alle dagen blijf doorgaan tot de dag voorbij is. Ik plofte doodmoe in de zetel, in mijn sportshortje van de work-out die ik iedere dag probeer vol te houden, even bijkomen en TV kijken. Wanneer de uitzending gedaan was, zei mijn man: “Jij wil zeker eerst nog bij het geitje kijken vooraleer we gaan slapen?” Ja, eigenlijk wel,” beaamde ik met mijn ‘sorry-gezicht’. Dus trok ik een warme outdoor vest aan en trok in hoge jagerslaarzen met blote benen en een sportshortje aan met mijn man naar buiten. De buitendeur liet de windvanger muziek spelen en enkele honden glipten ondertussen mee naar buiten. We liepen langs de omheining van de geiten en ik zag Peter (de toekomstige papa) samen met Sikje ( die niet zwanger was deze winter) samen liggen in de eerste stal. Ze keken ons verwonderd aan, vol ongeloof om ons op dit late uur nog te zien. Eten, melken, nu nog? Algauw zochten mijn ogen verder naar Heidi om te weten of alles goed met haar was. Mijn resultaatgerichte man liet me geen kans op mijn eigen Aha-erlebnis, scheen met zijn lampje binnen en riep: “Er ligt iets, ze is in ieder geval niet alleen.” OK, ik gauw het hekje opengeprutst en stapte behoedzaam richting tweede stal, maar toch wel vastberaden, want ik wou als eerste toekomen in de maagdelijke setting.”
Van een ontmaagding gesproken, dit was duizend keer beter dan sex, sex on a plate (Sergio) en whatever… Het leek wel een kerstverhaal aan emoties. Ik streek neder op mijn blote knieën op een respectvolle afstand van moeder en baby omdat ik me zo nederig voelde de 1ste getuige te zijn van dit alles. Het kleine ding was nog nat, vers geboren, zo kwetsbaar en fantastisch flink tegelijk om te aanschouwen. Ik denk hier nu al meer dan twee weken over na en ik vind de woorden niet om te omschrijven wat er door mij heen ging. Ik gun het in ieder geval iedereen toe om dit eens in zijn/haar leven te mogen ervaren. Wat ik hier wel over kan zeggen is het volgende. Het leek alsof er liefde letterlijk doorheen mijn ogen naar binnen gezogen werd, doorheen al mijn aderen & zenuwen tot in de kleine teen van mijn voet en pinkie van mijn hand stroomde. Het was te maf, te mooi, te onschuldig, te perfect, ga maar door … we zeiden beiden eigenlijk geen woord meer. We konden enkel nog schaapachtig lachen en geluidjes maken, daar zaten we dan als twee kinderen op de grond in een winternacht. Het was mijn man die als eerste de stilte verbrak met de woorden: “Die eten we niet op.” En hij meenden het nog ook, het kwam er zo droog uit, dat ik verschillende keren opnieuw heel hard moest lachen.
We zijn lang van dit moment blijven genieten, heel erg bewust zijnde van alles wat we rondom ons hoorden en zagen en wat een geluk we hadden dit te mogen ervaren. De andere twee geiten kwamen dichterbij omdat ze door ons nieuwsgierig waren geworden. Met hun adem in onze nek kan ik je verzekeren dat de kerststal meer en meer tot leven kwam, daarbij nog de paarden die we dichtbij hoorden en al die sterren aan de hemel. En dan wij tweetjes als twee kinderen bijeen, samen hetzelfde aan het ervaren - alsof we opnieuw in onschuld herboren werden. Ik denk, neen, ik weet wel zeker dat ik nog nooit zo synchroon samen zo iets goddelijks heb mogen ervaren. Het was misschien wel de meest romantische ervaring ooit, in ieder geval overgoten van liefde. De “wauw” van Eddy Wally in duizendvoud die uit de hemel op ons neerdaalde.
Uiteraard, moeder zijnde, kwam mijn verantwoordelijkheidsgevoel na het genieten toch naar boven. Zou er nog een kleintje in de buik zitten? Moet ik iets doen? Het enige dat ik wist te bedenken was met mijn hand aan haar buik te gaan voelen of er nog een kleintje inzat. Ik dacht iets te voelen, maar wou weten of het nog leefde, dus porde nog wat verder. Op slag sprong Heidi recht, ik schrok me rot en was bang dat ze op het kleintje zou staan. Iets groots, wat later de placenta bleek te zijn, brak af en viel op de grond. Dat leek ons wel OK, ze begon ervan te eten en dat leek ons ook een goede instinctieve reactie te zijn. (Later las ik op internet over alle mogelijke risico’s hieraan verbonden, maar de natuur lijkt het toch zo bedoeld te hebben.) Onze hondjes bevielen via een keizersnede en ikzelf heb nooit een tweeling op de wereld gezet. Daarom was ik zo naïef niet door te hebben dat er verder geen broer of zus kon geboren worden. De placenta komt immers na het laatste lammetje.
Doordat de mama was gaan rechtstaan, probeerde het kleintje hetzelfde. Ze kwam moeizaam en stijf recht en wankelde onder de mama door, steeds met haar kopje tikkend tegen de onderkant van de moeder. Helemaal aan het einde van de tunnel bereikte ze haar doel, de uier. Ze tikte tegen de spenen aan met haar bekje, afwisselend rechts en links. Ze bleef zo doorgaan tot we plots het geluid herkenden van slikken. Ik keek en zag haar keeltje slikbewegingen maken, wat een opluchting, de biestmelk, ik wist dat dat heel belangrijk was. Het drinken zelf duurde maar heel even.
Omdat we al lang aan het wachten waren, zocht mijn lichaam naar meer comfortabele houdingen. Dit kreeg een onvergetelijk neveneffect; vernederend, onvergetelijk en onvergeeflijk in dit heilige decor. Ik liet een scheet van formaat die weergalmde tussen de bomen. Als het dat nog maar geweest was, maar die stonk, STONK, erger dan kots, diarree en een cola-boer op een hoopje. Het was erg, echt erg, hoe kon deze stank uit mij komen, een klein lieflijk en net vrouwtje? Met als gevolg dat we niet meer bijkwamen van het lachen en een tweede identiek oorlogs-vernietigingswapen zich aankondigde. “Bbbhweeeee!!!” Gieren van het lachen, hoe ik ook ging zitten, het stopte niet meer, tientallen salvo’s, het was erg, echt erg! We waren er van overtuigd dat we alle roofdieren van slechte wil, bij deze, verjaagd hadden. En hebben gebeden dat ik de kersverse moeder en baby niet vergast had.
Hij heeft het nooit gezegd, maar zou dit er toch toe bijgedragen hebben dat mijn man plots zei: “Ik ga slapen, want ik moet morgen vroeg opstaan om naar het werk te vertrekken. Ik vermoed dat jij nog wilt blijven. Zal ik een slaapzak voor je halen?” Ik vroeg naar een extra baal hooi om op te liggen, een slaapzak, een trui en een broek voor mijn blote billen. Zo heb ik me daar dan geïnstalleerd met een lamp op mijn kop en de GSM in handen, op zoek naar de nodige info op google over bevallingen van geiten. Zo besefte ik me plots mijn stommiteit. Ik moest me geen zorgen gemaakt hebben, er kwam geen volgend lammetje meer. Daar lag ik dan tussen de geiten. Links van mij lag mijn kleine meisjesgeit die nu een mama geworden was en een baby die nog maar net op aarde kwam. Rechts van mij lagen Sikje en Peter, de paarden kon ik niet zien, maar wel vlakbij hun geluiden horen. Af en toe knipte ik mijn hoofdlampje aan om te baby te checken. Helemaal back to nature was het misschien niet, toch ervaarde ik mezelf in een zeer authentiek kader. Dank u wel, dank u wel, dank u wel, ik ben zo’n geluksvogel deel te mogen uitmaken van deze nacht.
<< Twee weken later besluit ik een nieuwe uitdaging aan te gaan: www.jasmientje.be - Omdat ik iedereen zoveel mogelijk van deze prachtige momenten die ik ervaar, wil laten voelen en beleven via mijn teksten. Dit is een website speciaal met kinderverhalen waar ook volwassenen nog van kunnen genieten. Om voor te lezen, te laten lezen, met foto' s, video's en audiofragmenten waarin ik zelf voorlees. Het is nog volop in constructie wat uitwerking betreft. Maar reeds nu al verschijnt er elke dag stipt 13u een nieuw verhaal van Jasmientje, het ondeugende geitje. Geniet ervan!>>