Ieder jaar kwam ik steeds min of meer te laat voor de jaarlijkse notenoogst in mijn tuin. Het waren mijn moeder of zus die zeiden: "Hey mogen we wat noten rapen om mee te nemen naar huis, want jullie honden eten ze allemaal op." En na mijn 'oei-reflex' en nadat het familiebezoek weer vertrokken was, begon ik altijd pas 'den overschot' op te rapen.
Maar dit jaar zou het niet waar zijn, al een gans jaar hou ik die snoodaards in de gaten, de noten & de honden. "Ze zijn van mij en deze keer zullen ze me niet ontsnappen." Een heel jaar lang heb ik knarsetandend in de winkel noten gekocht, bedenkende dat...
En ja, plots merkte ik als een waakzame undercover 'special agent' een wijziging op in het gedragsprofiel van één van de honden, aha... We hebben zo een hondje dat je enkel aan de leiband of onder zwaar toezicht kan buiten laten in de volledig afgespannen tuin. Want dat boefje ontsnapt iedere keer als een magische ninja-strijder en heeft hiervoor maar enkele seconden nodig. Vreemd genoeg moest ik plots mijn supervisie commando's niet meer uitspreken en kon relax met haar de tuin in. Uit zichzelf wandelde ze na haar plasje parmantig terug naar de deur en wou spontaan vrolijk terug naar binnen. Ik geef toe, de eerste keer was ik naïef gelukkig en gezegend met dit wonder.
Maar de volgende keer had ik het door ... want plots hoorde ik in huis: knars knars en iets dat in stukken gebroken werd. Ik schrok me te pletter, wat heeft die hond nu weer te pakken gekregen, hopelijk niets belangrijks. En daar was het, er lag een noot op de zetel, de noten zijn er! Ik in de tuin gaan checken, effectief het lag er helemaal vol. En nog geen enkele andere hond die eraan kwam, enkel het boefje in huis had het geheim al dagen voor zich kunnen houden. Dus ben ik noten beginnen rapen, maar mijn handen zaten al snel vol, ik had een bakje of mandje nodig... En plots werden de andere honden nieuwsgierig omdat ik een mandje vastzat en op mijn hurken er dingen ingooide. De hele meute honden kwam snuffelen en kijken wat ik aan het uitspoken was en meteen gingen ze ook op zoek naar noten in het gras. "Het is niet waar hè, ik heb me verraden!" Dus, ben ik als een gek beginnen rapen, ik moest eerstes zijn. Het werd een ware race, waarbij ik telkens een nieuw bakje moest gaan zoeken, want het waren er zoveel! Ze waren zo snel met hun snuiten over de grond en ik hoorde rondom mij allemaal honden met krakende noten. Help, ik ben niet snel genoeg!!! Niet meer op mijn hurken, voor de gezondheid van mijn rug, dat gaat te traag. Dan maar met mijn bovenlijf ondersteboven doorstappen, kop naar de grond, handen aan mijn tenen, om sneller te gaan en goed voor de lenigheid, niet?! Al het bloed stroomde naar m'n kop en toen ik terug rechtkwam duizelde ik in het rond.
Man, wat heb ik me weer laten gaan ...had toch gewoon die honden ondertussen even binnen gezet. Dat is waar... Maar ja, eigenlijk genoot ik ook wel van dit interactieve spel. Een spel dat spontaan begon en echt was, niet gedownload of gekocht in de winkel. En dan had ik alle fun gemist ;-) en een echt verhaal om over te schrijven.