Al geruime week lang was ik op internet op zoek naar het goedkoopste adresje voor een nieuw Monty Roberts Dually Halster dat ik dringend voor mijn paard nodig had. Vrij snel begon duidelijk te worden dat die dingen niet in de winkel te koop zijn, maar enkel via online shops aan te geraken is. En als er iets is wat ik de laatste tijd begin te haten, zijn het al die bestellingen die telkens op het verkeerde moment thuis toekomen. Ze worden weer meegenomen en als je geluk hebt, kan je ze ergens ophalen tussen bepaalde uren. Of de buurvrouw moet ze komen brengen 'of' ze komen nog een keertje langs. Gek word ik ervan!!! Grrrr... en alhoewel ik nog vaak via deze online-weg spullen zal laten thuis toekomen ...deze keer zou het niet waar zijn. Ik wou gewoon ergens naartoe kunnen rijden, geen spanningen; het ding zou in stock zijn, cash geld mee, je pakt het 'fucxxxx' ding, geen verrassingen, heerlijk... :-) Nederland? Misschien kan ik het dan ook nog meteen even combineren met een strandwandeling met de hond, die Nederlandse wijdse stranden zijn zo mooi en bekend hiervoor. Ik volg mijn buikgevoel en ben er zeker van dat dit me een leuke dag zal opleveren.
Op de nipper zaterdagochtend naar die meneer van het halster gebeld, een onlinewinkel waar je ook op afspraak naartoe mag gaan. Maar blijkt dat er niemand aanwezig zal zijn wegens een springwedstrijd op een manège waar ze naartoe moeten. Als ik wil mag ik ook daar langskomen... Dat is voor mij prima! In de voormiddag moet ik eerst nog werken, na de middag zal ik vertrekken, komt in orde... het is maar een uur rijden.
Twee van de kids willen ook graag mee en plots komt het woord budget weer ter sprake. "Dan gaan jullie daar wel iets eten zeker? Hoeveel moet dat allemaal kosten?" En als er iets is dat ik trots op was, dan was het wel de meest goedkope versie, waarnaar ik al een week gezocht had, dus antwoord ik met mijn stomme kop: "Neen, we eten hier nog 's middags, we doen helemaal niet duur." en snoerde de critici de mond. Maar dat had dan wel als gevolg dat ik eerst nog op manlief moest wachten, die eerst langs de dierenarts langsging om de mestresultaten te bespreken van de paarden. Daarna samen eten en volgens de gerechtigheid van de gezinsleden moet iedereen mee afwassen, dus ... vertrok ik v e e l t e l a a t.
Het was al na 16u toen we in de manège toekwamen en allemaal (te perfecte) paarden zagen ronddartelen. Mijn paarden hebben daartegenover een enorme portie 'free horse spirit' in hun lijf en hoofd zitten. Het verwarde me enorm, omdat ik al lang geen stap meer in een manège binnen gezet had. Wat hadden we graag blijven kijken naar die wedstrijd, maar ...de hond zat in de auto en de zon ging bijna onder. Ons hoofddoel waren toch het halster en een wandeling aan zee, dus... gaan met de banaan. En dat werd het erg letterlijk...
Ik ben aan de mensen van ginder gaan vragen welk stadje ik in mijn GPS moest ingeven om zo snel mogelijk aan zee te geraken. "Nu nog? Het is bijna donker?" Ja, dat weet ik ook wel grr, antwoord toch wat sneller of antwoord helemaal niets. Ik heb geen tijd te verliezen. Dus, komt er plots een antwoord uit de bus, dat het dichtbijgelegen strand Willemstad zou zijn en dat we naar het strandpaviljoen 'De Banaan' moesten rijden. Wij snel in de auto, het bleek 20 minuten rijden en ik vroeg de kinderen om ondertussen via mijn Smartphone op internet te kijken, want ik vertrouwde de boel niet helemaal. Vraag me niet waarom... de prenten waren veelbelovend, de bewegwijzering minder: << industrieterrein >>.
Waar was de zee? Waar was de wind in mijn haren en het klotsen van de golven? Nergens te bespeuren, enkel water achter een mini industriële zandgroeve leek het wel en een paviljoen-naam-onwaardige barak die gesloten was. We lachten er groen op los en bleven positief ingesteld, mijn dochter zag al meteen dat we ook geen zonsondergang aan zee zouden beleven, want de zon: die stond aan de andere kant onder te gaan. Snel de bossen in om meer van het 'eiland' te ontdekken, ik voelde me in het amazone woud en het avontuurlijke begon langzaam maar zeker om te slaan in angst, toen we opeens op rotsblokken bleken te lopen, overgroeid met onbekende planten en stijl naar beneden ergens het klotsen van water hoorden. Weg hier! Straks springt de hond er nog in of vallen we zelf naar beneden. We blazen de aftocht. We zijn het erover eens: het is hier vreselijk.
Ik blijf koppig in de mini zandgroeve staan kijken naar het domme water. Tot mijn grote blijdschap zie ik plots dat de hond wel een leuke tijd beleeft en vol vreugde in het golven-loze water gaat. De 14-jarige vindt dat ook wel leuk en zet haar schoenen aan de kant om een beetje mee het water in te gaan. Het is verrekte koud aan haar voeten, wat had je dan gedacht? Het is wel al november, niet bepaald zwemweer. Een stok zou wel leuk zijn, maar daar hebben we niet aan gedacht tijdens onze ontsnapping uit het enge woud. Tot mijn verbazing (of misschien ook niet) ligt er plots een grote stok in het zand (ik weiger deze plek trouwens verder strand te noemen). En we lachen en spelen met de hond die van het water geniet. Het plezier is zo aanstekelijk en doet zo'n deugd dat we onze hersenen uitschakelen en even later gebeurt wat ik al zag aankomen. De jongste gaat meer en meer in het water en ligt plots te spartelen in het november-zeewater. Wat een pret! Maar daar gaat ons plan om stiekem ergens nog een lekker aperitiefje te drinken en van een voorgerechtje te genieten.
In de verte staan er twee mannen met bulldogs te kijken en ik denk: Als je je beurt staat af te wachten, kan je nog lang wachten, want ik ga hier niet meer weg tot zonsondergang 'verkeerd' gepasseerd is. Dat krijgen ze precies wel in de gaten want na een lange tijd wachten vervoegen ze zich in onze richting en 'moeten' onze honden kennis maken. Gelukkig gaat het goed en er ontstaat een algauw een gesprek over de beweegredenen waarom ze drie Belgen gevonden hebben die naar Nederland gereden zijn om op een belachelijk stuk industriezand met een hond in het water te spelen? Goeie vraag! Ze willen weten wie zus en moeder en kind enzovoort is, dus stel ik de nieuwsgierigen de vraag of zij een homo-koppel zijn. Eventjes spelen ze mee dat dat zo is, maar corrigeren dan naar de waarheid dat het niet zo is. Jammer genoeg mist de oudste dochter in haar enthousiasme de rechtzetting en start een hele redevoering over hoe geweldig het is om met homo's te kunnen babbelen en dat ze die mensen altijd geweldig vindt, homo's dat zijn de beste! Ik laat ze maar doordraven in haar ethische strijd, want op dat moment nog doen stoppen was te gênant geweest. De zon zakt en de vrienden besluiten met hun Buldogs terug huiswaarts te keren. Met veel trots zeg ik hen, loop maar verder, mijn hond komt altijd naar mij terug. En zo gaat het ook altijd, tot deze keer,... ze ging met de Hollandse hetero vrienden mee. Ik heb het eerst genegeerd, tot het 'weer' gênant werd en toen moest ik ze wel gaan ophalen. Ze gooiden het balletje van hun hond tot bij mij met mijn hond er mede achteraan zodat ik hen niet in het gezicht moest kijken en haar kon vangen. Daar ben ik hen nog altijd dankbaar voor, het imago van de 'domme Belgen' heb ik vrees ik niet meer kunnen redden die avond.
Een natte hond in de koffer, een natte dochter in haar onderbroek onder een handdoek op de achterbank en een teleurgestelde dochter naast mij op de passagierszetel als ik haar uitleg dat het helemaal geen homo-koppel was, waarmee we zo gezellig stonden te praten. En toen ontstond er nog een ruzie omdat de jongste razend werd, dat we iets wouden zoeken om te drinken en te eten. Want we mochten haar niet in haar onderbroek achterlaten in de auto. Ik start de GPS en concentreer me op de baan, we komen geen food noch drankgelegenheden tegen, dus het blijft rustig in de auto. Er hangt een soort van voldane rust over ons, een dankbare rust voor wie en wat we tegenkwamen vandaag. Eigenlijk is het wel leuk geweest, raar maar waar, eigenlijk waren we wel gelukkig geweest en tot rust gekomen en plezier gemaakt en een fijne tijd samen beleeft. Ook al ging niks hoe het moest... alles was goed zoals het was.
En dat werd even later bevestigd door de oudste die zei: "Neem je mij volgende keer weer mee?" Ik trok mijn ogen wijd open en vroeg vol verbazing of ze het dan leuk gevonden had? Ze lachte en vertelde hoe leuk ze het gevonden had met alle verrassingen en avonturen en onverwachte situaties en mensen die we ontmoet hadden. Dat vond ze nét zo leuk aan met mij op stap te gaan... :-) BIG SMILE