“Breath trust let go and see what happens” kreeg ik vorige week toegestuurd, … de dag voordat ik op reis vertrok. In mijn praktijk ontmoet ik zoveel mooie zielen die zelf prachtige teksten en verhalen kunnen schrijven. Bij de ene ontdek ik het pas na langere tijd en de andere laat zich vanaf dag 1 meteen lezen in alle glorie. Wat onmiddellijk het foute beeld doorbreekt over mensen die hulp vragen in de zorgsector, dat zijn nét personen die vaak wel goed en zelfbewust bezig zijn wat levensvragen betreft. Maar vastlopen of ziek worden door situaties, problemen, personen rondom hen en daardoor geen uitweg meer vinden naar gelukkig zijn. Het zijn net "die" personen die aanvoelen dat ze hier om een meer waardevolle reden leven, die zich niet meer goed voelen in hun vel en zichzelf dan de juiste vragen gaan stellen. Mensen die gaan kijken naar de oorzaak van situaties en die aan zelfontwikkeling willen doen door bij een therapeut, psycholoog, psychiater die informatie of spiegel te zoeken die zij net nodig hebben op dat moment om zelf verandering aan te brengen. Het zijn die personen die verlangen naar functioneren voor een hoger doel en zich plots de vraag stellen “wat is er mis met mij dat ik niet gelukkig ben?” Het gaat ook over mensen die slim genoeg zijn om te beseffen dat je niet op aarde gekomen bent om te feesten als de beesten en rijkdom te vergaren, maar om iets groter te dienen. Daarom dat ik niet houd van succesvolle mensen die boeken schrijven met als doel: kijk eens hoe het mij gelukt is en als je even succesvol of gelukkig wilt zijn “volg mijn methode”. Dat is bedrog, dat is makkelijk en mensen maken zichzelf graag wijs dat het de waarheid is in plaats van te kiezen voor zelfbewustwording en het eigen pad, wat een grotere inspanning vraagt. En daarnaast is er de groep die “binnen wordt gebracht” omdat ze zelf geen vragen meer kunnen of willen stellen of waarvoor anderen de vragen in hun plaats stellen.
En zo vertrok ik dus gisteren op pad voor een winterwandeling in het sprookjesbos vol donzige sneeuw, waarbij ik al na enkele meters hartkloppingen kreeg en door mijn neus diep naar zuurstof moest snuiven. Even een pauze nemen en ademen: “Breath”. Ik weet het ik ben klein, maar wat voelde ik me klein in dat immense landschap van gigantische bergketens rondom mij en reusachtige bomen. Naast mij beneden hoorde ik een rivier razen op het ritme van mijn hart dat blijft bonzen en maar geleidelijk aan vertraagt naar een gezondere tred. Het is duidelijk dat de voorbije weken van stress mijn lichaam beschadigd hebben en daarom ook dit reisje om te herstellen: fysiek en mentaal. Mijn kuiten waren er wel niet happy mee in stijgende lijn naar boven de berg op geprikkeld te worden.
Af en toe vertraag of stop ik even en kijk achterom en plots denk ik aan de woorden die in de mail stonden, “Breath trust let go and see what happens”. En zonder na te denken zeg ik die woorden luidop en neem eens diep adem. Een aantal meter verder waar ik voetstappen van andere mensen achtervolg op de besneeuwde helling, want een wandelpad kan je dit niet noemen, zo smal en nietig, kom ik paardenmest tegen. Paarden hier, hoe kan dat nu? Ik was op dat moment er rotsvast van overtuigd dat die woorden die ik net uitgesproken had hun werking gedaan hadden! See what happens … paarden … waar of hoe of wanneer dan ook … aanwezigheid van paarden bij mij … ik moest me geen zorgen maken over mijn paarden … daar werd voor gezorgd. Met die positieve gedachte in mijn achterhoofd “trust” volg ik de pijl en steek bevend van schrik via een klein bruggetje een kolkende rivier met waterval-allures over, “let go”.
Evengoed had ik kunnen denken “and see what happens”: shit in mijn leven. Maar weet je, dat negatieve scenario doorkruiste geen moment mijn gedachten. Ik was bijvoorbeeld ook mijn portefeuille in het hotel vergeten om ergens iets te kunnen eten of drinken. Maar no worries ik was dankbaar dat ik op tijd die ingeving kreeg van “oei portefeuille in kluis laten liggen” zodat ik mijn wandeling niet naar dat bergstation voor niks deed en een andere wandelroute koos zonder drankgelegenheden. Ik had me nochtans verheugd op de typische rum of whisky of jenever onderweg en toch was het enige dat ik me bedacht: “Oh gelukkig heb ik mijn flesje water gevuld die in mijn rugzak steekt en een pistolet van het ontbijtbuffet meegenomen. En ik was ook happy met de goeie -70% korting deal die ik op de rugzak had weten te bemachtigen, geweldig draagcomfort.
Ik genoot van de verbluffende sneeuwschilderijen waarin ik mocht stappen en af en toe hield ik halt om achterom te kijken en dat voelde goed. Ze zeggen vaak “je moet niet achterom kijken”, maar tijdens mijn wandeling ben ik van mening daarover veranderd. Telkens als ik achterom keek en terugdacht aan mijn voorbije weken voelde dat goed aan, deed me deugd om naar mezelf terug te kijken en ik dacht aan mijn tattoo “Take pride in how far you have come”. Ik kwam voorbij het kappelletje waar ik gisteren gaan bidden was, echt op mijn knieën op zo van die middeleeuwse bankjes. En ik zag dat de deur deze keer dicht was: “Oh het is gesloten, wat een geluk dat ik gisteren binnengegaan ben toen het open was.” En weer voelde ik me gelukkig en gezegend met zoveel geluk en dat ik ook al dat geluk “zag” en “opmerkte”.
Het werd nog een avontuurlijke wandeltocht zo alleen in het woud en in de hoge hoge sneeuw met enkel een smal padje gevormd door voetstappen van voorgangers. Waar zijn ze heengegaan? Is het met hen goed afgelopen? Is het wel oké hier als vrouw alleen? Zouden er ook wolven zijn? En ik dacht ook terug aan dat gesprek in de sauna lange tijd geleden van enkele mensen die me zeiden: “je moet alleen reizen - dan geniet je zoveel intenser - je hebt alle tijd en energie voor alles wat die plek jou te bieden heeft - je hoeft je aan niemand aan te passen - enkel rekening te houden met je eigen noden.” Tot hiertoe had ik dat enkel nog maar ontdekt voor naar de sauna gaan, dat geeft mij zoveel meer ontspanning alleen dan met twee. Maar ze hebben gelijk, alleen reizen is een ervaring op maat.
Hoe langer mijn wandeling duurde, hoe meer mijn wereld zich verruimde hier in de bergen, Keerbergen werd kleiner en nietiger met de seconde. En die materialistische mensen die met het bewustzijn van een varken leven, moest ik nog met een medelijdende smile aan terugdenken en verloren ook aan belang. Voor het eerst geen hartkloppingen meer als ik aan hen terugdacht. “Breath trust let go and see what happens”, de sneeuw wast alles weg wat bezoedeld was geraakt diep in mij en reinigt mij stap per stap en adem per adem. Wat doet het deugd hier te zijn in het moment, vervuld van het enige dat werkelijk belangrijk is: liefde. Geen nood aan verweer of bescherming … de enige mensen die ik hier tegenkom schenken mij een vriendelijke glimlach en zeggen luidop goedendag.
Wauw wat heb ik een geluk dat de zon schijnt, denk ik als ik op de terugweg met mijn handschoen wat sneeuw ruim op een boomstam om te pauzeren. Daar zit ik dan te genieten met de zon op mijn snoet, “Wat heeft dat kind toch prachtige perzikroze wangetjes!” zou mijn oma zaliger gezegd hebben. Iemand anders zou misschien gezegd hebben dat ik een gezonde kleur op mijn wangen had of gewoon ne rooie kop? Wat een geluk, wat een geluk, en op dat moment dringt het tot me door hoe ik al de hele wandeling me vervuld gevoeld heb van geluk. Wat een geluk, maar hoe komt het toch dat ik heel deze wandeling lang enkel mijn geluk zie en niet het ongeluk. Ik begrijp er zelf niks van … want die was er evengoed … ik kan enkel vaststellen dat… Totdat ik terugdenk aan die meditatie waarmee ik mijn dag begonnen was, voorafgegaan door Therapeutic Stretching. Die meditatie van een heel bijzondere mantra … zou het dan echt waar zijn wat ze hierover schrijven … dat het chanten ervan de weg naar geluk is?