Zonsopgang in de bergen, zo adembenemend mooi! Ik vraag me af of dat ook zo is voor de mensen die hier heel hun leven lang wonen? Die prachtige besneeuwde bergen met die rode ochtendzon erop, dat valt toch echt niet te vergelijken met wat ik thuis te zien krijg. Nee, eerlijk is eerlijk, dit ontroert mij zeer diep … eventjes zat ik op mezelf te filosoferen of het te maken kan hebben met “nieuwe dingen” ? Dus, dat je wat je “gewoon” bent niet meer zo zou appreciëren als nieuwe prikkels in je hersenen. En toch, als ik dat geluk mocht hebben om de volgende helft van mijn leven hier te blijven wonen, kan ik me niet voorstellen dat ik de zonsopgangen in België ga verkiezen. Mmmm behalve die zonsondergangen aan zee misschien wel, dat is ook weer bijzonder…
Zou mijn relatie met België nieuwe prikkels en input nodig hebben ;-) ? Ben ik nu vreemd aan het gaan :-) ? Tja wat maakt inderdaad dat ik hier zo vaak oooh en aaaah uitroep en mijn visueel genot geen eindpunt lijkt te bereiken? Een groen pittoresk kerkje vanuit mijn hotelkamer of een besneeuwde rode bessenstruik waardoor ik me in een sprookje waan… mijn zintuig van het zicht werkt hier op volle toeren.
Zintuigen, naar het schijnt zou je die moeten kunnen beheersen om volmaakt gelukkig te kunnen worden. Je zintuigen controleren, dat is toch iets wat al die religieuze leraren prediken aan hun discipelen. Ik kan er mij wel iets van voorstellen nu, want ik moet toegeven dat mijn hersenen niets waardevols meer uitgespookt hebben sinds mijn zintuigen het op een loopje gezet hebben hier in winterwonderland. Dat gaat dus echt niet tezamen bij mij, het is genieten of het is aan zelfreflectie doen, maar de twee tegelijk combineer ik niet. Tot die vaststelling ben ik spontaan gekomen, toen ik voor de derde keer de skilift naar boven nam.
Die beelden kenden mijn hersenen al en plots tot mijn grote schrik was ik voor ik het wist: … aan het denken! Er kwamen beelden van vroeger terug in mijn hoofd en zoef mijn gedachten hadden het voortouw genomen. Dat was lang geleden, maar niet slecht natuurlijk, als je aan zelfrealisatie wilt doen, dan is het ook nodig om te kunnen terugkeren naar onverteerde beelden en spoken uit een verleden. Tot het geen spoken en monsters meer zijn en een betere bestemming krijgen in mijn celgeheugen.
Het deed me denken over dingen als een automatisme, want regelmaat en structuur worden toch vaak aanbevolen om rust te creëren in het functioneren. Gaat dat dan samen met zintuigen die niet meer geprikkeld worden ondertussen? Het is me al overkomen dat ik wakker schiet uit mijn gedachten en niet weet waar ik aan het rijden ben, noch waar naartoe.
Nu ben ik getriggerd door het spel tussen zintuigen en denken, het evenwicht tussen lichaam en geest. Wel goed om je bewust van te zijn hoe dit functioneert zodat je zelf nog het verschil begrijpt tussen mediteren en in slaap vallen. Mediteren is niet loslaten of ontspannen, mediteren vraagt wel om een focus of een devotie aan een hoger iets. Mediteren is ook niet genieten, dat doe je met je zintuigen. En dan werkt je geest weer niet meer…
Wat ik wel mooi vind is het evenwicht dat mijn ziel en lichaam zelf opzoeken met allebei hetzelfde doel: herstel brengen. Eerst de zintuigen die volop geprikkeld werden om de negatieve gedachten los te kunnen laten, dan kwam er plaats om te ontspannen en in slaap te vallen. Mijn hersenen werden overladen met positieve gedachten en liefde, gingen in rust. De zintuigen kregen iets minder prikkels en mijn hersenen kregen terug plaats om actief te worden. En kwamen eerst met oude onverwerkte issues naar boven… zo van “bam, niks vergeten?” Ik vind dat knap en dan begrijp ik wel dat zonder hooghartig te willen worden, dat dit een mens onderscheidt van een garnaal maar zelfs ook van een paard of van een chimpansee, die zelfrealisatie geschiedt toch nog op een ander niveau.
