God schildert prachtige landschappen en als je er vanuit de hemel naar kijkt, dan voel je je net een engeltje dat vrolijk speelt en onbezorgd blij is. Hoe gaaf was het om door te wolken heen op en neer te gaan en te roetsen op de zijkant van het vliegtuig in machtige bochten? Allemaal dankzij dat het zicht om te landen voor de piloot niet veilig genoeg was … wat een geluk had ik.
Ja wat een geluk had ik! En laat me dat nu eens intens beseffen en van genieten. Want geluk en ongeluk, het overkomt je sowieso toch, dat heeft niets te maken met je persoonlijke ontwikkeling. Iedereen komt het tegen en de vraag is; hoe ga je ermee om? Ga je er wel mee om? Probeer je het angstvallig te verbergen voor anderen of steek je zelf je kop ervoor in het zand?
Op reis gaan en mijn ongeluk van de afgelopen weken letterlijk en mentaal op afstand gaan bekijken was een succesvol idee. Een methode die voor mij duidelijk werkt. 24 Jaar geleden reed ik nog naar hetzelfde land per auto en die keuze zou ik nu niet meer maken. Vorige keer reisde ik naar exact dezelfde plek per trein en deze keer per vliegtuig met een totaal ander doel voor ogen. Maar wat een verschil om met de trein door het landschap te razen op plekken waar niemand met de auto kan rijden noch stappen. En hoe anders wordt het als je datzelfde landschap vanuit de lucht ziet en beleeft. Zelfde landschap, andere kijk, andere inzichten, andere gedachten, ander gevoel, andere persoonlijke ontwikkeling. Plots vraag ik me af hoe het te voet zou zijn…
Daarboven in de hemel tussen de magnifieke besneeuwde bergtoppen voelde ik me opstijgen weg uit alle negatieve invloeden, just me and my koptelefoon and the music, in het moment zelf betoverd door schoonheid en liefde. Yep, wat was Gods liefde sterk te voelen op dat moment, hoe vredig en gelukzalig is het om pure liefde door je heen te voelen stromen… Waar was ik toch mee bezig geweest de laatste tijd, mijn positieve energie zo omlaag te laten halen!? Helemaal laten bezoedelen door onrecht en kwaad van mensen die duidelijk niet bijzonder ver staan in hun persoonlijke ontwikkeling. Het was het beste idee “ever” om per vliegtuig aan mijn reis te starten, in de pure reinigende sneeuw. Zodat ik terug mezelf kan vinden en mijn pad naar zelfverwezenlijking tenminste terug kan zien. Na de landing voelde ik plots de drang om iedereen te knuffelen, liefde in het rond te strooien. Ik kon terug voelen, zien wie ik ben en wat ik hier kom doen in dit tijdelijke lichaam.
Mijn spontane manier om met mijn emoties om te gaan als ik ongeluk, oneerlijkheid, problemen en zogenaamde monsters tegenkom op mijn pad om mijn hoger doel te kunnen bereiken, is “schrijven”. Thanks God dat ik eerlijk bleef tegenover mezelf, zo konden de eerste emoties al snel geuit worden zodat ik er zelf naar kon kijken. Wat is er met mij aan de hand? Waarom overkomt me dit? De strijd om een materialistische plek leek in eerste instantie noodzakelijk om mijn doel in het leven te kunnen waarmaken, mensen helpen met een gave die ik gekregen heb om een hoger doel te dienen. Ik dacht alles verloren te hebben doordat iemand mijn weide waar mijn paarden op staan wou afnemen. Het is maar een fucking weide, iets materialistisch, niet van waarde, ik ben de weide niet en de weide doet niet wat ik doe. Die weide was maar een ondergeschikt detail in iets veel groter waar ik dagelijks mijn toewijding aan verleen. En met grote opluchting kan ik afstand doen of onthechten van iets wat in de eerste plaats nooit van mij was en zelfs niet van een mens, van niemand behalve van God. De paarden horen bij mij en bij iets goed wat ik doe, daar zal wel goed voor gezorgd worden. Ik wil er liever op vertrouwen dat goedheid zal geschieden en er nieuwe dingen op mijn pad zullen komen om dit te verwezenlijken.