Dankzij de rijkelijke zomertemperaturen en gratis zomervakantie thuis, zal je mij niet snel horen klagen over regen of koude deze winter. Maar door de vele herfst-regenvlagen is het weer zover, modderkwelling en waterplassen waar je het net niet hebben wil. Iedereen met paarden thuis kent het probleem wel en afhankelijk van je budget kan je drastische langdurige oplossingen laten uitvoeren of je grond en zijn seizoenen proberen meester te worden. Het vergt kennis en focus plus creativiteit om met wat de natuur je biedt wijzigingen aan te brengen die het natuurlijk biotoop terug in balans brengen. Het is boeiend en leerrijk, maar vraagt tijd en hard werken. Toegegeven, een platform in beton of rijen met roosters en grint of allerlei soorten grondtegels speciaal voor paarden, drainage-systemen ondergronds, het is heel wat werk gespaard en een luxe voor paard en eigenaar. Maar je hebt er veel geld voor nodig…
Ondertussen heb ik voor mijn stuk grond waar alles in vrijheid en blijheid een kans tot leven krijgt een menselijke beschermengel gevonden, die ik in nood om hulp kan vragen. Wanneer ik grootste materialen, kennis, vakintelligentie en spierkracht ontbreek, kan ik op hem rekenen. En ik ben wijs genoeg om die barmhartige Samaritaan enkel in nood te contacteren. Dus niet voor dit probleem.
Denken over wat “niet” mogelijk is of wat “niet” kan, brengt geen soelaas en zeker geen geluk. Dus, roeien met de riemen die je hebt is het gepaste spreekwoord. Zo gebeurt het dat ik regelmatig voor een probleem sta en op de plek zelf onnozel rondom mij heen zit te kijken hoe ik het kan oplossen met wat ik letterlijk zie liggen rondom mij. Je hebt een keuze… Je kan blijven wachten en afhankelijk blijven van hulp die nooit gaat opdagen en een slachtoffer blijven of je kan “iets” proberen te doen. En als ik dan heel stil vanbinnen word in mezelf, begint het spel. Plots verander ik in een soort roofdier wiens zintuigen op dubbel scherp staan. Ik zie, hoor, ruik en denk dan veel scherper en de deur naar creativiteit opent zich alsof er magie in het spel is. Zoals in een meditatie focus ik mij dan mentaal volledig op het zoeken van een oplossing… echt zot… ik moet en zal het oplossen. Mijn gedreven wil is op zo’n moment vol passie en vuur en dankbaar maak ik gebruik van mijn vergaarde kennis sinds ik een klein meisje was. Al zal mijn gezin me op zo’n momenten eerder “bezeten” noemen LOL. Durven en doen zorgen ervoor dat er een proces in gang gezet wordt dat na het overwinnen van alle obstakels gegarandeerd zal leiden tot een moment van voldoening, een boost van gelukshormoontjes door mijn lijf en ziel. Dat weet ik al op voorhand, het is altijd al zo geweest en het zal altijd zo zijn. I belief!!!
En wat leuk is, blijf je herhalen, toch? Of niet dan?! Dat zou pas dom zijn; dat … als je weet dat je je gelukkig gaat voelen van iets achteraf, het “afzien, falen en lijden” er eerst niet voor over zou hebben. Het starten met een onmogelijke opgave en toch ervoor gaan, erop vertrouwende dat het je wel zal lukken is meer dan een kick genoeg voor mij. Liever de real life stuff uitdagingen met aardse adrenaline voor mij dan ergens brainless van hoogtes te springen aan touwen of parachutes.
Zo zat ik dus rond te kijken als een havik naar wat ik “op dat moment” met “wat ik ter plekke had” kon doen aan de diepe modderplas. Midden op de weg waar ik twee keer per dag door wou kunnen rijden met de kruiwagen om een reusachtig hooinet naartoe te brengen. Wou ik persé dat hooinet daar? Ja, dat wou ik persé daar om voor een natuurlijke gezonde beweging voor de paarden te kunnen zorgen, vermits die voor hun gezondheid dagelijks vele kilometers al etend moeten afleggen. Is houthaksel een goeie oplossing? Ja maar dan moet ik op de gemeente wachten die niet op de juiste plek kunnen geraken met hun gigantische vervoermiddel en dan moet ik dat ergens vooraan in de weg laten leggen en kruiwagen per kruiwagen naar ginder brengen. De vraag blijft ook nog “wanneer gaan ze dat brengen?” Een mogelijke optie waarvoor ik meer geduld ga moeten uitoefenen, niet voor nu.
Maar wat ziet mijn oog daar liggen; die arme houtblokken die daar al jaren liggen te rotten op die vochtige grond open en bloot. Het lukte mij doorheen de jaren niet om ze te tillen, zo groot en zwaar… Ik kan nog maar heel recentelijk met een kettingzaag werken, maar evident is dat niet met zo een zware benzinemotor. Waarbij ik mijn lijf half uiteen trek nog voor ik gestart ben. Mijn spieren worden tijdens het eindeloos trekken aan dat rotkoordje al vermoord voor ik met plezier mij op de job kan werpen die eigenlijk moet gebeuren. Wat jammer, dacht ik terwijl ik ernaar stond te staren… al dat kostbare hout. Als het dan toch verloren is om het nog te gaan opstoken, en als het er dan toch niet van komt die afschuwelijke kettingzaag aan te krijgen, laat me dan de grond eronder nuttiger besteden, die ligt alvast hoger en droger dan mijn probleemstuk. En ik begin een giga houtstronk in het water en de modder te rollen, maar als ik de volgende blok neem, kraken er stukken van af als ik hem wil verplaatsen. En ik zie de binnenkant van de stronk en de herkenbare structuur en plots voel ik me als Hannibal uit the A-team “I love it when a plan comes together”. Helemaal euforisch van mijn ontdekking begin ik alle boomstronken uit te kiezen die ondertussen in de loop der tijd het meest rot zijn geworden en ik gooi ze in stukken vaneen in de modder-waterplas. Ik begin op de houtsponzen te springen en te stappen als een klein kind met laarzen (ik ben dan ook niet groter als een kind dus dat is al niet moeilijk haha , hobbit Nans). En meer en meer doet mijn substituut hakselhout zijn best. “Dat lagen jullie daar dus te doen? Dat was jullie lotsbestemming!”, zeg ik tegen de stukken omgezaagde boom. Praten jullie misschien nooit tegen bomen? En ik ga verder:”Julie lagen daar helemaal niet voor niets, al die tijd hebben jullie al waardevol werk verricht de vochtigheid uit de grond eronder op te zuigen en de bodem eronder te herstellen! Zonder dat ik er oog voor had… En nu gaan jullie nog een tweede belangrijke taak verrichten als hakselhout mijn probleem instant op te lossen.” Zonder zware materialen, puur op eigen wilskracht en duwtechniek en dan mijn eigen lichaamsgewicht gebruiken om het hout te vertrappelen. Big big smile op mijn gezicht en als een kind zo blij omdat ik een oplossing gevonden heb helemaal op mezelf en diep in mezelf. Dat noem ik een onbetaalbaar geluksmoment en een hersenorgasme.