Ik besef me maar al te goed hoe dankbaar we moeten zijn voor iedere dag zonder pijn. De ene mens is al stoerder dan de andere, maar vanaf een bepaalde grens kan pijn zo ondraaglijk worden dat je smeekt om verlossing. Op dat moment kent ook de machtigste persoon op aarde terug zijn plaats in de kringloop van het leven. Pijn dwingt nederigheid af, want je kan enkel nog hopen … hopen dat het stopt. Menig ongelovig mens heeft al gebeden om verlost te worden van de pijn als geen enkel medicijn of remedie nog helpt. Het kruipt in iedere porie en cel van je lichaam en domineert je "zijn", je doen en laten.
Pijn is een krachtige communicatie met je lichaam, je lichaam of je geest die je zeggen dat er gevaar op komst is of dat het al te laat is. Eigenlijk is het een ingenieuze boodschapper die je de weg toont waar je naartoe aan het gaan bent. Als je het louter als een informatiekanaal zou kunnen bekijken, dan zou pijn best goeie recensies krijgen wat performance betreft. Ik herinner me nog de voorlichting over preventief kankeronderzoek bij jezelf, destijds werd me verteld dat vreemde knobbels of vlekken die geen pijn doen als erg onrustwekkend mogen beschouwd worden en als ze pijn doen … hoopgevend. Vaak kan je belangrijke transformaties of veranderingen tot stand brengen dankzij pijn, zolang er hoop is en een toekomst… kan je met pijn metamorfoses naar een hoger niveau verwezenlijken. Al is het wel een "gedwongen" noodzaak, eerder dan een eigen keuze. Pijn die het einde aankondigt van een periode of een leven, geeft de kans om afscheid te nemen. Het is een natuurlijke pijn die je radeloos en bang kan maken, maar wel oprecht is en recht in je gezicht.
Lichamelijke pijnen maken je bang als ze onnatuurlijk zijn. De weeën tijdens een bevalling vond ik ook angstaanjagend, omdat de pijn jou ongecontroleerd aangedaan wordt en onmenselijk is. Maar je weet wel met zekerheid dat het niet gaat blijven duren, de pijn gaat stoppen en ondertussen kan er wel jouw baby geboren worden dankzij die pijn. Een natuurlijke pijn is iets waarmee je moet leren omgaan, want toen kindje nummer 4 bij mij eraan kwam ontwaakte er een oervrouw in mij. Ik zal nooit meer vergeten hoe ik mijn mindset veranderde en op de golven van pijn besloot om er korte metten mee te maken en mijn angst had geen ruimte meer. Want de visualisatie van mijn baby die zo snel mogelijk van mij een opening moest krijgen om geboren te worden bij iedere wee, was zoveel wilskrachtiger aanwezig dan mijn angst. Mijn wil was krachtiger dan mijn angst, maar daar heb je ervaring en kennis voor nodig!
Maar wat met al die pijnen tussenin? Je gaat er niet aan dood, maar ze gaan nooit meer weg. Je kan niet alles veralgemenen, maar bepaalde pijnen zorgen ervoor dat je niet meer volledig kan functioneren en sommige dingen niet meer kan doen. En dat is iets waar je eventueel mee kan leren leven, maar vaak een gemis of verdriet met zich meebrengt. Zeker als je hierdoor niet meer de persoon kan zijn wie je eigenlijk was of als hierdoor dromen stuk gaan. Om nog te zwijgen over de gevolgen voor andere familieleden….
Wat met alle pijnen waar je niet naar luistert? Er bestaan pijnen die jou toefluisteren dat je niet goed bezig bent en dat je mentaal en (of) fysiek veranderingen moet realiseren. Toch ken ik een heleboel mensen die vakkundig geniaal zijn geworden doorheen hun leven in het maskeren van de waarheid en blind voor de pijn die hen de waarheid over zichzelf vertelt. De ene is oostindisch doof en de andere blijft de schuld of verantwoordelijkheid bij anderen leggen. Hoelang en hoe ver moet pijn gaan om je heldere gedachten te bezorgen en inzichten?
Op dit moment zijn er personen en dieren (ik ga ze gemakshalve allemaal "personen" noemen) in mijn leven die pijn lijden en dat is makkelijker dan zelf pijn lijden. Omdat ik er rationeler mee kan omgaan als het mijn eigen leven niet betreft en als ik de pijn niet voel. Maar ik vind het verschrikkelijk als het goeie zielen zijn en hoop iedere dag op een mirakel of beterschap. Voor iemand zorgen die pijn lijdt is een belangrijke verantwoordelijkheid waarbij je ware kleuren zich onthullen. Hoeveel kan je meeleven? Hoeveel hulp bied je spontaan aan? Hoeveel begrip heb je voor het gedrag van de pijn-lijdende persoon? Hoeveel kan je troosten? Hoeveel ben je bereid om van je eigen leven op te geven om te zorgen voor die persoon? Hoe ver ben je bereid te gaan om die persoon beter te laten voelen of te laten genezen? Hoe intelligent ben je om zelf om iets te bedenken dat de pijn kan laten weggaan? En toch merk ik hierin een gigantisch verschil tussen mens en dier. Menselijk lijden is algemeen aanvaard en kan je op niet veel praktisch medeleven rekenen, je mag er al zeker niet herhaaldelijk over klagen. Je moet de klassieke hulp-organen consulteren, want je eigen hersenen gebruiken betekent regelmatig het einde van de hulp die je familie of vrienden aanbieden. Maar dierlijk lijden, ohlalala, dat is totally undone en dan zal de maatschappij meteen eisen van de autoriteiten dat die ervoor zorgen dat het dier euthanasie krijgt in geval van teveel pijn. Bij de dierenarts is dat ook de focus van de wederzijdse communicatie: het dier mag geen pijn lijden. Dit, terwijl pijn-lijdende mensen regelmatig bevestigd worden in hun pijn. Ja, het is normaal dat dat pijn doet, je zal er mee moeten leren leven. En wanneer het mentaal is zal je ook nog te horen krijgen dat je uit je slachtoffer-rol moet stappen.
En zo komt een mens die al wat gezien heeft bij anderen of zichzelf tot aardende stellingen als, het is niet erg als ik, hij, zij moeten doodgaan, als we maar niet moet lijden.
Weet dat alles wat ik nu schreef zowel fysieke als mentale pijnen omvat, je zou de tekst eigenlijk twee keer kunnen lezen; één keer met in het achterhoofd fysische pijn en één keer met in het achterhoofd mentale pijn. Waarbij je voor mentale pijn nog minder hulp gaat krijgen in het vinden van de oorzaak en oplossingen. En waar je nog meer op jezelf zal aangewezen zijn in verzorgen van je wonden en verwerken van je trauma. Maar waarbij je iedere dag de kans zal krijgen keuzes te maken en te leven.
Moraal van het verhaal, doe zo snel mogelijk iets spectaculair met je pijn… wat is anders het nut van te leven?