Het is een uur of tien in de ochtend en ik hoor plots getik op het raam.
Het is geen schrijffout, maar “feromenaal” verheugd kijk ik over mijn schouder, …
in de verwachting het roodborstje te zien,
dat gisteren mijn hart verschillende tellen liet overslaan.
Wat raar, ik zie helemaal niemand of niets, enkel de groene setting achter het glas.
Wat raar… zou het dan toch een boodschap van mijn uiltje zijn, het was zij die mijn hartpijn genas…
om te zeggen “ik ben je niet vergeten, dat wou ik je laten weten”.
Weg van het keukenraam naar de lange houten eettafel toe, zet ik me aan m’n laptop en begin te werken.
Schrik me rot als ik links van mij weer hevig getik hoor, aan nog een tweede raam.
Dit kan toch niet waar zijn, nu word ik echt wel gek, ik draai mijn hoofd naar links en zie een prachtig vogeltje. Was ik maar beter in namen, dan wist ik tenminste wie! Het had een lang elegant staartje, verder geraak ik nie.
Mijn uiltje lief, waarmee ik door het bos schreed, stappen kan je dat niet meer noemen…
Zonder dat ik het wist, was ik plots met iets onaangeroerd verbonden,
Met hart en ziel geheeld, altijd zal ik je hiervoor roemen.
Zucht… wat wil dit nou toch zeggen? Waar leidt dit naartoe?
Ik probeerde jou even te vergeten en nu voel ik me weer zo moe.
Nu wil ik terug dicht bij je zijn, verbonden in de ziel, die vederlichte aanraking, dat level hoger misschien?
Wat zou ik willen vloeken, boos zijn omdat het niet kan,…
Niet alles wat ik wil, is daarom wat ook kan.
Hoe ga ik nu reageren? Hoe ga ik hier nu mee om?
Zoveel vragen neergeschreven, maar geen enkele keer “waarom?”
Zo’n dingen bestaan toch niet echt,
een verzinsel van mijn geest,
dat zou wel maatschappelijk makkelijker zijn,
dan te zeggen “jij bent het geweest”.