Uiterlijk ijzig kalm stond ik voor het ziekenhuisraam naar de bomen buiten te kijken,… op het topje van mentale zelfbeheersing. Mijn ogen draaiden van de linkerkant naar de rechterkant zoals je een panoramische foto maakt met je gsm en weer terug. Daar stond ik dan te wachten voor het onvermijdelijke, … dat moment dat de verpleegster zou binnenkomen en vraagt om het operatiehemd aan te trekken. Daaronder ging mijn OK-outfit gepimpt worden met witte sexy stay up steunkousen. En in mijn geval ging iemand ook nog extra mijn piercings met kleefband afplakken, ook mijn recente tepelpiercing LOL :-) auwch !
Die ochtend draaide ik de knop in mijn kop om alles rustig "adem in adem uit" te ondergaan en mezelf over te geven aan de liefdevolle begeleiding van al wie in het ziekenhuis vandaag voor mij zou zorgen. Erop vertrouwen dat alles goed zou komen. Het kon niet lang meer duren, max. een half uur misschien… En plots komt daar op de muur van de 3de verdieping aan het raam waar ik sta een dagpauwoog vlinder zitten! Kan je dat nu geloven? Een vlinder DAAR zo hoog op die muur bij mijn raam en op dat moment? Mijn papa! Mijn papa die me toch nog even komt steun aanbieden en geruststellen. WAUW Dat moment was bijzonder in zijn eenvoud en grootsheid tegelijk en ik voelde me gelukkig, geliefd… alles ging goed komen.
Het begon op een mooie zomeravond anno 2021 onder de walnotenboom tijdens een sessie in mijn praktijk waar dochter en vader met mij rondom de houten boerentafel zaten. Midden in het gesprek kwam er een dagpauwoog op de lege stoel naast mij zitten aan de korte zijde van tafel waar niemand zat.
Een enorme dikke vlinder, zo dik als ik er nog nooit eentje gezien had in heel mijn leven. Met als gevolg dat ik niet anders kon dan naar die extreem dikke vlinder te kijken, hij trok ook mijn aandacht door doordringend naar mij te staren. Plots schaterde ik het uit en vroeg: "Wat kijk je mij zo aan?", dochter en vader keken lachend mee naar het onwerkelijk tafereel, waarbij de vlinder zich met zijn hele lijfje en gezichtje prominent naar mij bleef keren. De vlinder vroeg erom betrokken te worden in het gesprek en ik vroeg vader en dochter hoe zij het bezoek van de vlinder ervaarden. "Dat we de situaties thuis soms eens vanop een afstandje moeten bekijken," zei de papa. "Dat de vlinder niet beseft hoe mooi ze is met al haar kleuren, want ze ziet het zelf niet," antwoordde de dochter. Mooi!
Ik voelde me heel ongemakkelijk worden omdat ik niet begreep wat de vlinder aan "mij" wou zeggen, de spanning tussen het wezen en mij liep zodanig op dat ik de vlinder energetisch wegjoeg. Hij vloog op, ik ademde opgelucht weer in en uit en plof … komt die vlinder teruggevlogen om op mijn schouder te zitten. Alsjemenou! Hoe was dat nu mogelijk? Verbouwereerd absorbeerde ik het gebeuren en gaf me die dag over aan de magie van de vlinder. Ze bracht vreugde en wonder. Ze bracht me terug in verbinding met mezelf en met het universum, een schakel die ik alweer een tijdje verloren was.
En zo ging het vanaf die dag elke dag, dagpauwoog vlinders die op mijn hoofd en schouders neerdaalden, op wandelingen met cliënten voor mijn voeten gingen zitten op de weg. Ik kwam een heel dorp dagpauwoog rupsen tegen waarvan ik er met een cliënte maar enkele kon redden van de dood door een mens die hun hele gemeenschap wegmaaide. Als ik met mijn graafmachine de mest uit de stal haalde kwam er zelfs eentje een tijdje op mijn schouder meerijden. Zelfs als ik met een bosmaaier aan de slag ging… op al die momenten dat je geen vlinder verwacht. Toen ik er als enige in slaagde om de Excalibur sleutel uit de poort te halen kwam er eentje mij feliciteren ;-) en toen in mijn heiligdom de vuurcirkel ontstoken werd vlogen er 2 magisch boven het vuur en mij.
De kleurrijke vlinders bleven mij al deze maanden al de weg wijzen, zo ook toen ik de doos opende van mijn eerste bestelling met productjes van Go4Balance vond ik … papieren "vlinders" in de doos. Zo wist ik dat het worden van een Go4Balance adviseur ook op mijn pad lag van "goed bezig zijn". Ik geloof heilig dat mijn vader mij helpt via en door de vlinders en ik heb nog een lange weg van transformatie voor mij liggen. En ik ben niet alleen, ook al voel ik me soms wel zo. De toverachtige vlinders helpen mij in de goeie richting te stappen, te leren en te groeien.
En misschien zal ik zelf net zoals de vlinder ook nooit zien hoe mooi ik uiteindelijk zal uitgroeien, maar wel anderen helpen hun eigen schoonheid te laten zien. Dat lijkt me een mooi vooruitzicht en leren genieten van het vliegen, vliegen als de zon schijnt in connectie op aarde zoals in de hemel. Dankbaar zijn voor iedere dag dat ik vliegen mag in die wonderlijke natuur hier en verder weg. Want er is niets mooier dan wat de natuur zelf gecreëerd heeft als een dagelijkse rijkdom waar iedereen van kan genieten: die warme zon en haar lichtspel, die mysterieuze maan waar we naar opkijken, die intrigerende sterren die ons laten zoeken, de rivieren en zeeën waar alles in glittert en weerspiegelt, de paddestoelen die ons laten dromen, honderdduizenden ritselende blaadjes aan de bomen.
Dit is de echte originele foto van de vlinder die op de muur aan mijn raam op de 3de verdieping kwam gevlogen net voor ik naar het operatiekwartier gebracht zou worden.