Op de laatste dag van dit jaar schrijf ik een korte versie van een hedendaags herkenbaar sprookje om hoop uit te putten voor een toekomst met liefde voor jou en mij. Natuurlijk is het een liefdesverhaal,… zoals het een klassiek sprookje betaamt.
Deze keer over een zwaar geesteszieke man die zijn vrouw en kinderen 34 jaar lang beloog, bedroog en mishandelde. Het begon als een sprookje voor het naïeve 16-jarige meisje met een prins die zei dat zij de enige ware was. Voor het eerst in zijn leven gaf iemand hem onvoorwaardelijke liefde en de bewondering en erkenning die hij zo lang gemist had. Omdat hij zoveel van haar hield zou hij alles voor haar doen wat ze nodig had om gelukkig te kunnen zijn, “zei” hij. Hij kon enkel met haar samen oud worden, een andere vrouw was onmogelijk, “zei” hij. Zij was de enige die het muurtje rondom zijn bange hart had kunnen afbreken en zou mogen afbreken. Hij had veel meegemaakt en praatte als man heel makkelijk over zijn gevoelens en zijn angsten en verdriet. (Misschien een beetje té makkelijk?) Dat liet haar hartje smelten voor de arme jongen die haar als een prinses behandelde. Hij vertelde haar constant over zijn toekomstbeelden over “haar en hem”, hij achter zijn rollatertje en hoe ze samen op hun oude dag gelukkig naast mekaar op een bankje aan zee zouden zitten. Zij waren voor mekaar bestemd, zij zouden altijd bij elkaar blijven, dat was voorbestemd. Dit vertelde hij 34 jaar lang, tot de laatste dag dat zij hem zag.
De zieke man werd in de loop van die 34 jaren een gevaar voor zijn gezin, de onvoorspelbare explosieve agressie had nooit een reden, geen spijt, geen behandeling, enkel gevolgen. Als de oudste zoon hem vroeg “waarom?” antwoordde hij “omdat ik het kan”.
Het was zoeken naar een bang vijfjarig jongetje dat van zijn ouders nooit liefde kreeg in de duisternis, een plek die je in het licht niet zien kan. Het was al te laat toen hij een eigen gezinnetje creëerde waar hij noch begrip, noch mededogen, noch liefde tekort kreeg en wél kansen in overvloed. Hij was één van de rijkste mannen in het land die alles kreeg wat je met geld niet betalen kan. O N V O O R W A A R D E L IJ K E L I E F D E. Toch kon de rijkste man van het land degenen die puur uit het hart van hem hielden enkel op hun fouten en tekorten wijzen, omdat hij niet naar zijn schaduwzijde kijken kon. Het geestelijk verongelukte jongetje voelde hun liefde niet, hij voelde geen liefde, hij voelde eigenlijk enkel jaloezie en genoot bij alles wat afweek van het normale, wat gevaarlijk of sadistisch was. Hij klaagde en gebruikte het etiketje van zijn ziekte om medelijden op te wekken en zei dat hij nooit gelukkig zou kunnen zijn zoals andere mensen. “Als je echt van me houdt, dan doe je dit voor mij. Als je echt van me houdt, dan doe je dat voor mij. En hij trok aan de touwtjes om alle grenzen van integriteit van anderen te kunnen overschrijden om zijn eigen geluk te creëren. Op een dag was hij spoorloos verdwenen … het ziekenhuis in, ze vertelden aan de vrouw en de man dat hij zwaarder ziek was dan ze dachten.
Hij gebruikte zijn eigen kinderen en vrouw om al zijn verantwoordelijkheden en fouten in zijn plaats op te lossen tot ze “opgebruikt” waren en het tijd was om hen te dumpen. Ergens waar niemand nog aan zijn huisslaafjes zou denken en zouden vergeten dat de moeder en de kinderen ooit bestaan hadden die als Assepoester voor hem al het werk moesten doen. Zo loog hij tegen zijn vrouwtje over jaren “zogezegd geen job kunnen vinden” en bouwde net voor zijn “great escape” en “big reset” asap op enkele jaren tijd zijn carrière als topmanager uit terwijl de slaafjes nog in dienst waren. Handig toch? Vooral als je het moto hanteert: “het is jullie eigen schuld”. Zijn publiek moest zo snel mogelijk vergeten welke gruweldaden hij, in dat huis dat een veilige thuis had moeten zijn voor opgroeiende kinderen, gepleegd had. Daarvoor nam hij meteen een mooie nieuwe geloofwaardige vrouw die hem aan een beter imago kon helpen. Zo kon de man weer een “nieuw “ masker opzetten dat er terug leuk uitzag. Een nieuw masker om verder te leven en om mee te pronken met alles wat je met geld wel betalen kan. Hij zag niet hoe waardevol zijn vrouw en kinderen waren, hoeveel zij van hem hielden, hoeveel kansen en steun hij kreeg van hen, hij zag niet hoe rijk hij was, hij zag niet wat hij ging verliezen in zijn leven. De vrouw die 34 jaar niet daar was voor hem en niks meegemaakt had met hem prijsde hij de hemel in. Terwijl hij enkel lief voor haar geweest was. Het was walgelijk. De vrouw en kinderen die hem zoveel gesteund hadden en vergeven hadden ondanks dat hij hen zwaar mishandeld had en hem geholpen hebben liet hij in de steek. Nog erger, hij viel hen financieel aan om hun thuis en toekomst waar ze wouden voor vechten af te pakken. Hij hoorde enkel en zag enkel nog het masker roepen en blinken van de gezonde nooit ruzie makende carrièreman die plots koken en poetsen kan voor een nieuwe vrouw. De nieuwe man met nieuw imago en nieuw masker die door iedereen weer zou bewonderd worden. Alles wat hij nooit kon kon hij opeens wel en alles wat hij altijd gedaan had deed hij opeens niet meer. Het was een wonder! Halleluja! Of niet?
De vrouw behandelde hij van dag op dag als een vreemde, hij sprak haar aan als een vreemde en ontnam haar het geld voor al wat ze nodig had om samen met de kinderen te leven, zelfs voor de operatie die de vrouw dringend moest ondergaan. Voor hem was ze niets meer dan een financiële last geworden waar hij zo snel mogelijk vanaf wou en zo weinig mogelijk aan wou besteden. Hij was van dag op dag niet meer bezorgd om haar welzijn, noch gezondheid. Zo snel ging dat, van dag op dag was ze niet meer zijn vrouw, niet meer belangrijk, alsof hij nooit met haar een leven gedeeld had. De toeschouwers die in het licht leefden vonden het aandoenlijk dat de man de gevolgen van zijn keuze zelf nog niet zag. Aandoenlijk hoe trots de pronkende pauw zijn staart liet zien en ondertussen een normloos leven leefde.
Maar ondertussen was het lijden van de moeder groot, haar jeugdliefde die haar in de steek liet “net voor ze ouder werd” en hij eigenlijk en public de 34 jaar leugens toegaf. 34 jaar lang zei hij haar dat ze samen oud gingen worden en leefde ze in functie van zijn geluk en zijn carrière, dacht ze nooit aan zichzelf een financiële toekomst te beveiligen, zij dacht enkel aan “ONS” en “HET BESTE VOOR HET GEZIN”. Het deed haar heel veel pijn toen ze haar baarmoeder moest laten verwijderen, een hele zware operatie, dat hij er niet was voor haar, zich er nul voor interesseerde en haar hospisalisatie verzekering meteen afpakte terwijl het niet zo snel moeste. Hoe komt dat na 34 jaar en de emotionele gevoelige man spelen, hij van dag op dag niets van interesse toonde voor die operatie??? Hij niet praktisch voor haar wou zorgen? Hij de financiële middelen voor die ingreep wegnam? Hij niet vroeg hoe ze financieel ging overleven zonder inkomen dan?
“Hij heeft gekozen voor een andere vrouw en als hij denkt dat bij haar zijn beter is als bij jou… dan is dat zijn keuze en verantwoordelijkheid.” De kinderen troostten hun moeder en zeiden: “is er iets van wat hij jou zei ooit geen leugen gebleken”, “heeft hij al ooit één belofte aan ons gehouden?”. Het antwoord is nee. “Is deze man nu de moeite waard om verdrietig over te zijn?”. Het antwoord is nogmaals nee.
Hij en niet zij had gekozen.
Het was een hele shock die de vrouw en kinderen overleefden, een afschuwelijke periode van plotse armoede en angst voor het financieel en psychisch geweld. Gelukkig was er hulp en waren ze niet helemaal alleen, mensen die wisten hoe het was om in hun schoenen te staan. Mensen die hen geloofden en meer mensen kenden die eenzelfde sprookje konden navertellen. Die gesprekken, die steun, de aanmoedigingen en het begrip waren cruciaal om te vechten en de klap te overleven, terug recht te staan na iedere val opnieuw. Mensen die hoop, geloof en heel veel positieve lichtgevend energie brachten naar de ruïne die de man had achtergelaten. Mensen die haar ziel diep vanbinnen zagen en kenden en haar terug in zichzelf hielpen geloven. Hoop op een nieuwe toekomst, een betere toekomst, beter alleen dan met een slechte man en een slechte vader.
De vrouw kreeg steeds meer en meer dat wat dat je met geld niet kopen kan, ze werd met de dag rijker en rijker. Nieuwe vriendschappen, mensen die spontaan kwamen helpen, … stilletjes aan kwam er ruimte en tijd vrij voor al dat wat de man nooit geven kon. Het begon met kleine momentjes, afgewisseld door moeilijke momenten door de aangerichte schade en verwondingen die niet van dag op dag kunnen helen. Samen met de kinderen werd er een deur geopend naar ware liefde, daadwerkelijke vriendschap, evenwaardige gesprekken, hulp in het huis en de tuin, momenten van onbezorgd plezier maken en lachen, samen werken, nieuwe ontmoetingen, nieuwe levensbeslissingen exploreren. Eens het masker van de zieke man afviel en vertrok om een ander masker op te zetten leken de touwtjes van het masker voor het hele gezin af te vallen. De kinderen begonnen één voor één aan een nieuw leven, eentje in meer vrijheid en met meer eigenheid, misschien soms harder maar wel eerlijker.
Het huis werd meer en meer een thuis, niet alleen voor de kinderen en de vrouw maar ook voor andere mensen die zich plots aangetrokken voelden tot de warmte en de liefde die terug tot leven kwamen. Het duister was vertrokken en het licht ging elke dag een beetje langer schijnen voor iedereen. Mensen uit alle richtingen kwamen, ouderen, jongeren, alle geaardheden en kleuren, gevaccineerden en ongevaccineerden, alle talen en talenten kwamen en keerden weer. Een oude magische plek dat lang geleden geboren werd kwam voor het eerst echt tot leven en kon groeien en bloeien … de oude magie keerde weer. Een plek voor de verwonden om te helen; een plek om te praten, te ontspannen, te genieten, te reflecteren, te leren, te ontdekken, anders te kijken, te herbronnen. Er werden magische zaadjes geplant die een energie gaan verspreiden over de hele plek voor mensen die in het licht willen groeien, leren, leven, dansen, zingen, lief zijn voor mekaar, plezier maken en … ze leefden nog lang en “simpelweg” gelukkig.