Wie herinnert zich nog het begin van stormy maart? Verschillende gezonde grote bomen raakten hier toen ontworteld en vernielden de stroomdraad gedeeltelijk voor de dieren, de overkapping van de geiten was gaan vliegen en op verschillende plekken raakten stal en ren bedolven onder grote takken of kleinere bomen. Uitgerekend op de dag voor ik met mijn man mee op zakenreis zou liften naar Parijs! Ik keek er echt naar uit, Parijs en helemaal vrij om te doen of bezichtigen waar ik zin in had. 's Morgens en 's avonds in gezelschap, maar overdag niemand om rekening mee te houden, mijn tempo en mijn prioriteiten. Mijn euforie werd al snel ingetoomd door Herr Sturm die besliste dat mijn eerste voormiddag een halve dag thuis werken zou worden: noodzakelijke schade eerst herstellen en opruimen. Vrijheid is een relatief begrip ;-)
Dinsdag ging het congres pas echt van start en al gauw werd duidelijk dat die vooropgestelde uren van de te volgen sprekers flexibel aangepast konden worden… Omdat flaneren in Parijs met mij interessanter bleek te zijn dan sommige sprekers LOL? Smsjes met “Waar ben je? Ik heb vroeger gedaan.” Moest ik daar nu blij mee zijn of niet? Mannekes, het is wel Parijs hé, de stad van de romantiek, dus volmondig JA op de Seine met z’n twee ipv alleen :-)
De magnifieke Opera heeft mijn mond laten openvallen van ontroering, herademen in de Sacré-coeur, genieten in de verhalen van de Notre-Dame die toen net nog niet in brand gevlogen was. Een Ricard op een terrasje, een lentezonnetje op mijn wangen, Esmeralda en haar geit in gedachten en een zicht op oogstrelende architecturale lijnen. Lippen rouge & volumineuze wimpers met mascara, hoge lederen zwarte laarsjes… al snel kreeg ik meer Parisienne-allures. In een viswinkel vragen om enkele oesters voor mij te openen, de twee jonge gasten kwamen op de trottoir bij mij staan en telkens als ze er eentje openmaakten, gaven ze die aan en hup recht mijn mond in puur natuur. Met z'n drieën stonden we daar buiten de smaak van de oester puur natuur te appreciëren, alsof de tijd toen plots even stilviel, eerlijk en eenvoudig.
's Avonds arm in arm, hand in hand, feeling pretty sprongen we nog net voor sluitingsuur een parfumeriewinkeltje binnen dat mijn aandacht had getrokken, Penhaligon's. Een galante man heette ons welkom. In verschillende wolkjes van geuren schonk hij mijn inside ik de gepaste aandacht die mijn serotonine gehalte magisch liet stijgen. We vonden de geur die mijn zinnen met de hoogste noten streelde en vroegen naar de naam en de prijs. Een pijnlijk moment werd al even gracieus weggetoverd door een prachtig stoffen zakdoekje gratis mee te geven waarop hij de hemelse geur genereus liet nederdalen. Hij maakte geen enkele allusie naar een aankoop toe, hij raadde ons aan om die avond te genieten van elkaar sur of sous un pont, un baiser volé… (zucht).
We maakten nieuwe plannen en het zakdoekje ging overal mee, maar we hebben nooit de parfum gekocht omdat hij te duur was. De laatste dag zijn we van het éne opwindende avontuur in het andere beland en wie mij een beetje kent; I like adventure en ontdekkingen. Samen plots een tattoo laten zetten als twee ondeugende tieners, een culinair paradijsje ontdekt door google maps te volgen. Maar niets van de plannen hebben we tot uitwerking gebracht, ik denk er nog weemoedig aan terug… aan die tijd in Parijs, aan de belofte die nog niet ingevuld werd.
Toen we die vrijdagnacht thuiskwamen sloeg de eerste ramp van een lange periode rampen en drama met de dieren toe. Onze Peruaanse naakthond kreeg een verschrikkelijke baarmoederontsteking, die door haar oudere leeftijd niet geopereerd kon worden. Het werd medicatie en intensieve verzorging thuis om erdoor te kunnen geraken, het begin van twee weken bloedbad. De volgende ochtend werd ik door mijn man wakker gebeld voor een dood lam en levend lam dat geboren waren bij de geiten. Ik voelde me schuldig, want die nacht was ik niet bij de hoogzwangere geit gaan checken, omdat ik zo moe was van de zorgen voor de Peruaanse naakthond.
Niet dat ik daarom iets had kunnen voorkomen en het was ook wel logisch dat ik besliste dat mijn lichaam slaap nodig had. Maar als ik in de nacht even was gaan kijken, dan had dat toch minder hard geprikt. Ik heb het dode lam weggenomen, het levende geholpen met het drinken van de eerste biestmelk en de stal proper gemaakt. We deden alles samen en mijn man stelde voor om eventjes rust te nemen en samen eerst iets van ontbijt te eten. Bij vorige geboortes bleef ik continu buiten, vaak alleen en week niet van hun zijde. Je denkt en handelt met twee, het was nu gewoon ook anders en ik voelde me natuurlijk ook erg verdrietig en teneergeslagen. Niet veel energie, niet goed gefocust en in emotie afdwalend een beetje het noorden kwijt. Ik zei "ja" om samen eerst binnen iets te eten en te bekomen.
Ongeveer een kwartiertje later zag mijn man door het raam dat onze Noorse Buhund heel vreemd kwam teruggelopen naar het huis. Al snel bleek duidelijk dat de verwondingen talrijk en levensbedreigend ernstig waren. De dierenarts heb ik meteen verwittigd dat mijn man in spoed naar hem toekwam, ikzelf wou bij het pasgeboren lam en moeder blijven. Ik kon immers niets voor Liv de Buhund doen en … er was één pasgeboren leventje dat me nodig had. Toen ik bij de stal aankwam, zag ik weer een dood lam liggen, nog in een vlies bij de mama. Ik ben er naartoe gerend en het uit het vlies gehaald, maar de oogjes waren dicht en alles zo koud, het had geen zin meer en wie weet was het zelfs al dood in de buik. Mijn hersenen hebben die ochtend toen zoveel klappen gekregen; van schuldgevoel dat ik niet had mogen weggaan naar binnen en daardoor niets van een gevecht gehoord heb, van wanhoop omdat ik die pasgeboren leventjes niet had gered, van afgrijzen over hoe dat kleintje zich moest voelen met drie levend in de buik en dan opeens alleen, van angst omdat mijn hond zo toegetakeld was, van spijt omdat ik niet gaan checken was in de stal … ik was tekort geschoten. De klappen bleven mekaar opvolgen en kwamen recht in mijn gezicht en ik incasseerde. Ik ben goed in incasseren en er was ook niemand om me tegen te verdedigen of aan te vallen. Dus het enige waar ik goed in was en kon doen was vechten tegen mijn vijand de dood en al wie te redden viel redden.
Die baarmoederontsteking was min of meer normaal, things happen met dieren. Maar de geboorte van de twee dode lammetjes kon ik niet accepteren. En Liv, de Noorse Buhund die zo toegetakeld werd zonder dat ik iets gehoord of gezien had, zo onderdanig, had zich duidelijk meteen op de rug gegooid en aan haar vijand overgegeven. Dat is onrechtvaardig om dan nog op al haar zwakke plaatsen te gaan bijten om te doden. De tegenstander was medogenloos geweest. Buiten hebben we niets van een gevecht gehoord en binnen waren we maar even. Wat was daar toch gebeurd? De verwondingen waren verschrikkelijk ernstig en talrijk, bijtwonden waar vlees met huid en haar verdwenen was, nog nooit gezien. Zo verschrikkelijk als ik dat beeld voor mijn ogen terugzie hoe ze afgemaakt moet geweest zijn die dag. Alle mogelijke scenario's gingen door mijn hoofd. Was ze dan toch nog eens door de draad ontsnapt zoals vroeger en daar aangevallen door andere dieren? Ratten, honden, vossen, een wolf? Was het een wraak van buren verderop geweest die ons slechtgezind zijn? Of misschien een wild dier dat op het domein was binnengeraakt, want lang geleden geraakte zelfs eens een reebok bij ons binnen.
Het is door de dierenarts van wacht dat mijn man naar huis kwam met de beschuldiging dat onze twee eigen honden die bij haar waren als mogelijke daders aangeduid werden. Maar dat kon ik niet geloven, geen enkel ogenblik voor of tijdens of na hebben we een spanning gezien tussen die drie, nooit en zulke incidenten herhalen zich dan normaal gezien. En zonder bewijs werden ze toch veroordeeld en schuldig bevonden. Tot we een paar dagen later een andere mogelijke dader betrapten die perfect aan het profiel voldeed en dichtbij ons. Op één van onze vele ritten naar de dierenarts enkele dagen na het incident, zagen we toen het al begon te schemeren een gigantische vos - wolf - hond de straat oversteken. Het enorme dier stapte vanuit de velden achter ons huis de straat over naar de andere kant tussen de huizen. Gelukkig zagen we het met twee personen in de auto, anders zou ik gedacht hebben dat ik gek geworden was en niemand zou me gelooft hebben. Mijn dochter zat aan het stuur en moest stoppen. Wat was dat? Het had de kleuren van een vos, maar zo groot als een grote wolf, het vertraagde even een paar meter voor we stopten, keek ons ook nog stoutmoedig aan en vervolgde z’n weg. Was dat de moordenaar geweest??? We keken mekaar met grote ogen en ingehouden adem aan en ik vroeg: "Heb jij gezien wat ik gezien heb?". Vanaf die avond heb ik beslist dat het onrechtvaardig was onze eigen honden te beschuldigen gewoon op basis van dat ze "er waren" en er geen sporen, noch tekenen, noch motieven waren. We zullen nooit weten wat er echt gebeurd is.
Die zondag werd zichtbaar hoe anders iedereen handelt en voelt in perfect dezelfde situatie. Ik ben meteen beginnen verzorgen en doorheen mijn handelingen bouwde zich een gestructureerde organisatie en routine op. Het werd een uitputtingsslag met bloed, heel veel bloed overal de hele tijd door, bloed op de vloer overal in huis, op het hondenbed, bloedklonters, een ader die sprong, een baarmoeder die bloed verloor. De wonden waren dramatisch groot met getraumatiseerde huid en werden zeer grondig uitgespoeld, verzorgd en ingebonden. Ik kreeg complimenten over mijn vakkundigheid van de dierenarts en hoe goed ik ze verzorgde, dat gaf me wel troost en moed om door te zetten. Er moest bij beide honden medicatie toegediend worden en eten handmatig in de mond gebracht worden met spuitjes, ze naar buiten dragen om te plassen. Liv had speciale kledij aan tegen het bijten met een extra broek eraan vastgenaaid, dus steeds die bescherming weer uit- en aandoen, de wandeling onder toezicht houden en beperken zowel in afstand als in tijd. De kledij en vele verbanden moest ik dagelijks wassen en drogen om geld te besparen. Tijd is rationeel en vermeerdert zich niet miraculeus aan mijn mogelijkheden, dus ik moest delegeren, heel veel hulp vragen aan de kinderen. Ik had het niet meteen in de gaten, maar ook bij mama geit ging het plots na enkele dagen fout, geen melk meer en ziek. Als ik toen niet snel zou gehandeld hebben die dag, waren mama en enige lammetje ook gestorven. Dat lammetje moesten we vanaf toen melk geven van onze andere geit tot de productie weer voldoende was bij de herstellende mama.
De kinderen hielpen mij met verzorgen waar ze maar konden voor en na school. Mijn man ontbrak in mijn geoliede machine, hij was nauwelijks zichtbaar voor mij en als hij aanwezig was gaf dat een grimmige spanning en irritatie met de kinderen en mij die intrinsiek de verzorging van de dieren op de eerste plaats gezet hadden. Mijn man reageerde anders op de situatie dan wij, hij ging naar zijn werk en zette zijn gebruikelijke routine verder. Als hij thuiskwam stelde hij ongepaste vragen over het eten ipv voor ons eten te zorgen, pufte over veel afwas en dat hij moe was. Ik probeerde hem begripvol maar duidelijk mee te trekken om samen hetzelfde team te vormen. Maar wat hij wel deed of hielp: naar de dierenarts of winkel rijden, zijn eigen hond buitenzetten, een incontinentiepad vervangen, … als ik het vroeg, compenseerde niet voldoende. Ik veronderstelde dat hij met zijn eigen ogen zou beseffen in welke omstandigheden ik/we zaten en dat zijn hulp thuis nodig was, maar dat gebeurde niet. Ook niet toen ik het expliciet begon te vragen. En nog minder toen ik duidelijk liet merken dat zijn gedrag ons niet beviel. Hij reageerde totaal anders. Het resulteerde in een stille oorlog op het slagveld tussen de gewonden in. Hoewel ik veel kennis heb over verschillende coping mechanismes en weet dat iedereen anders reageert in een noodsituatie of andere waarden heeft, schoot mijn groot empatisch vermogen deze keer tekort. Zelfs mijn open-minded ingesteldheid kon niet begrijpen dat hij verder leefde in zijn eigen wereldje en niet meer samen met mij in gevoel en beleving was. Hoe hij de situatie vanuit zijn ogen en standpunt bekeek stond lijnrecht tegenover mijn noden. Het was niet meer "samen", hij werd de persoon aan wie ik achteraf moest vertellen hoe het geweest was, ipv met mij samen op het veld te staan in de situatie. Was het evident omdat ik van thuis uit werk dat hij naar zijn werk vertrok en ikzelf maar moest zien mijn plan te trekken? Het was een irreële situatie waarin hij overtuigd was dat we hem niet geloofden of te dom waren om te begrijpen dat hij op zijn werk moest aanwezig zijn. We begrepen het inderdaad niet waarom hij op andere momenten wel thuiswerk organiseerde of verlof nam en nu niet om mij te helpen. En de maat was helemaal vol toen op een keer na het werk vroeg om Liv te laten plassen buiten. Ik had al het voorbereidend werk gedaan om haar uit te kleden, hij moest enkel maar opletten en bij haar blijven buiten. We hadden gevraagd om te kijken dat ze niet teveel of te ver zou stappen, niet zou schuren of bijten aan haar wonden, niet mocht gaan zitten zodat er vuil in kon komen ….etc. En toen ik door het raam keek, betrapte ik hem met de gsm aan zijn oor, druk babbelend met een collega van het werk. Ik ben eerst gaan afluisteren, maar het was geen belangrijk of dringende telefoontje, werkroddels. Het bleef duren en stiekem lette ik op haar door het raam. Uiteindelijk heb ik de dochter moeten sturen om het over te nemen. In mijn ogen gaf hij een babbel na de werkuren met een collega meer focus en aandacht dan het redden van ons hondje. In zijn ogen was er geen probleem, kon hij beide zaken perfect combineren en was hij goed aan het opletten. Ik kon enkel makkelijke dingen vragen die geen fysieke inspanning of verantwoordelijkheid vroegen. En dat maakte het niet makkelijker. Als ik vroeg om bloed op te kuisen, moest ik uitleggen hoe en met wat hij moest dweilen, dan begon hij te hyperventileren of leek een hartaanval te krijgen. Sowieso moest ik het zelf nog eens opnieuw doen omdat er teveel bloedvlekken bleven liggen. We voelden ons allebei onbegrepen in onze eigen waarheid en ik ging alleen verder, verminderde de communicatie. Het ging niet goed met mij en in mijn eigen relatie ben ik niet de coach of psycholoog, maar de vrouw die erdoor zat.
Zo ging dat 24/24 maar door en na een week vertrok mijn man op een buitenkansje van een zakentrip naar het Kennedy Space Center in Florida, een jeugddroom. Dat maakte mij zo boos, omdat ik ook die keuze weer niet kon begrijpen, ook al was het reeds door die firma gereserveerd en betaald. Hoe kon hij nu weggaan? Zijn eigen hond ging het waarschijnlijk niet halen die week… Deze vaandeldraagster van "we mogen niet oordelen", "er bestaat geen goed of kwaad", "ieder heeft zijn waarheid", "iedereen is anders"… crashte: veroordeelde en was woest.
Een week na Parijs crepeerde ik op de zetel met Dafalgan en menstruatiepijnen, omdat ik niet meer kon stappen. Slachtoffer 1 stierf die late avond en ik heb de oudste dochter die op dat moment thuis was moeten wakker bellen voor hulp. Ik accepteerde de wetten van de natuur en ouderdom, ik kon het verlies wel plaatsen. Finelly kreeg een mooie eervolle begrafenis de volgende dag.
De verzorging van mijn moedige Buhund ging meteen door, zij was jong en sterk. Soms was er een ader die sprong waarbij ze grote hoeveelheden bloed verloor, maar omdat er snel stolling kwam en het bloeden stopte, konden we daar niet veel aan doen, behalve kuisen. Zijzelf had op zo'n moment geen pijn, leek vreemd genoeg niets ervan te merken. Gezien de diepte van de verwondingen leek het de dierenarts ook niet abnormaal dat dit soms gebeurde. Voor mij was het fysiek en mentaal wel zwaar: bloed bloed bloed. Er treedt wel gewenning op, maar toch … ik zie nu nog steeds die beelden van bloed in huis… Samen met de dierenarts werkten we hard om die grootste wonden dicht te laten groeien en het herstel van de huid werd duidelijk zichtbaar. Door een speciale techniek thuis regelmatig te herhalen die de dierenarts me aangeleerd had, werden de randen van de huid rond de wonde terug sterker en de gaten zoveel kleiner, alles groeide langzaam dicht. Liv had geen pijn, genoot van buiten te stappen en was super positief ingesteld en sterk, ze was ook nog maar 3 jaar. En haar toekomst zag er veelbelovend uit, het herstel had een zichtbaar positief keerpunt bereikt. Alles kwam goed.
En toen gebeurde het, op een ochtend, twee weken na Parijs maakten de Chihuahua’s en Liv mij wakker om naar beneden te gaan. Met drie tegelijk, zes voorpootjes krabbelden enthousiast aan mijn benen die over de rand van mijn bed hingen. Ik ging en droeg ze naar beneden en zoals dat hoort eerst buiten een plasje buiten laten doen. Liv genoot van haar stapjes in de tuin en terug binnen in de keuken startte ik rustig mijn dag met positieve gedachten, alles kwam goed. Uit mijn ooghoek zag ik Liv naar mij in de keuken stappen en ik keek op, weer een spoor van bloed. Ik schrok ondertussen al niet meer van zo een scenario, dit zou af en toe nog wel voorvallen in het lange genezingsproces. Snel tilde ik haar op om buiten te zetten, zodat ik niet zoveel bloed in huis zou moeten opkuisen. En net als ik het gevaar niet meer verwachtte, plaste ze op mijn arm en zakte in elkaar toen ik ze op de grond wou laten staan. Ik wist instinctief dat ze aan het sterven was, maar kon die gedachte niet aan en duwde ze weg. Ik wou het niet en zei enkel nog "nee nee nee". Ogen keek recht in de mijne, haar ziel recht in de mijne, maar het leven verliet haar lichaam in al zijn facetten, slap, koud, niets meer behalve ogen die in de mijne keken, dat lichaam ging dood en ik kon niets doen. We keken mekaar aan en ik kon niets meer doen behalve nee zeggen. Blijkbaar schakel ik dan over op mantra's met “nee” en ook soms “oh God”, maar tegen wie spreek ik op dat moment dat eigenlijk? Is het God? Het universum? Op wie of wat hoop ik dan, je bent uiteindelijk alleen.
Ik kan nog steeds niet aanvaarden wat daar gebeurd is, zo jong en het had niet gemoeten. Dat is niet zomaar een hond, dat is een leven! Snel nog naar de dierenarts om haar tot leven te wekken. Alles had ik onder controle, behalve een fucking klote bloedklonter die naar de hersenen moet zijn gegaan. Heb ik ervoor gezorgd dat die bloedklonter naar haar hersenen ging door haar op te tillen? Ik ben ingezakt op de grond en ik heb gekrijst en geschreeuwd. Dat was niet gewoon huilen vanuit het hoofd en hart wat ik deed, het schreeuwen en huilen kwam vanuit mijn diepste diepten, zoals we soms op TV zien van vrouwen in landen met andere culturen dan hier. Ik zag er afgrijselijk uit, ik voelde me helemaal inzakken op de grond in een hoopje van acute pijn, ellende en negatie. Het verdriet was zo fysiek voelbaar, ik kon het niet aan, ik kon het niet aan, ik wou het niet aanvaarden. Ik bleef nee zeggen uren lang, maar het hielp niet, ik kon niet meer ongedaan maken wat zonet gebeurd was. Liv was doodgegaan en zou dood blijven.
Die dag was ik met één dochter thuis en de hele dag hebben we verstard gestaard en huilend in hel doorgebracht. De begrafenis hebben we ritueel mooi voorbereid en zijn we bloemen voor gaan kopen, rozen speciaal met de naam Little White Pet. Ook haar lichaampje hebben we terug mooi gemaakt en vrij van alle verzorgingsmaterialen. In mijn hoofd bleef het woord “nee” maar herhaald worden als een huilende mantra die mijn mentale ontkenning bleef bevestigen. En toen kwam toch maar weer dat deel in mij naar boven, dat mijn moeder natuur blijkt te zijn, terug opstaan en mij healen. Ik had iets nodig om mij aan vast te klampen, mij mee te troosten en dat was mijn parfum uit Parijs: nu meteen!
Door de gigantische dierenartskosten kon ik zo'n duur flesje op dat moment absoluut niet betalen. Maar als tussenoplossing vond ik wel op een website in Antwerpen de winkel Necessities, die een Mini-her setje verkocht met 5 kleine flesjes van datzelfde merk in één doosje, aan een betaalbare prijs. Dat setje bevatte ook "mijn" geur of "onze" geur uit Parijs. En zo reed mijn dochter met mij naar ginder, zij bleef in de auto met rode en dik opgezwollen ogen zitten omdat ze in deze staat niet gezien wou worden. Iedereen is anders. Maar het setje Mini Her bleek niet in stock te zijn alhoewel de online shop nog steeds zei van wel. De mevrouw in de winkel was zelf ontdaan, omdat ik speciaal voor dat doosje van zo ver gereden kwam. Ik zuchtte, het was een beschamende situatie om uit te leggen dat ik het geld niet had voor een normale grootte van flesje en enkel dat cadeau-setje wou kopen. Dus beetje per beetje liet ik iets los over “de waarom” en de mevrouw stelde voor om enkele kleine staaltjes gratis mee te geven en mij te verwittigen als het setje terug binnenkwam. Ze ging haar best doen speciaal voor mij, omdat dit soort cadeau-setjes eigenlijk typisch voor kerstmis in huis werden gehaald. De mevrouw begon lege staaltjes te vullen om mij in die moeilijke dagen mee te kunnen troosten, ondertussen vertelde ik haar in grote lijnen meer van het verhaal. Ook al voelde ik mij teleurgesteld omdat het setje er niet was, het menslievende gebaar van flesjes vullen en moment van met mij samen meeleven en praten deed goed. En de geur nam het verdriet niet weg, maar troostte mij wel onmiddellijk, het kalmeerde mijn zenuwen. Misschien was het zelfs een substituut voor de hartconnectie met mijn man die er niet voor mij geweest was in deze periode net wanneer ik hem het meeste nodig had? Parijs… de belofte.
Moedeloos keek ik naar de ratten- en muizenpopulatie die al snel op haar graf dansten. De Noorse Buhund was de hond die aangekocht was speciaal om dit probleem milieuvriendelijk aan te pakken. Diervriendelijk, een natuurlijke vijand, zowel voor de muizen en ratten als veilig voor alle andere dieren hier aanwezig. Enkele weken geleden gebeurde alsnog net wat we wouden vermijden hier. Mensen gebruiken vergif voor muizen en ratten, maar die ratten sterven niet in hun hol en ook niet waar het gif gelegd wordt. Zij sterven op een andere plek wat verderop, bij ons bijvoorbeeld. Een plek waar onze flinke kat bv de zoveelste rat of muis opgegeten had en hierdoor zelf aan het vergif in die muis stierf. En zij zal niet de enige kat, uil, hond, enz…. zijn die sterft door het opeten van een muis of rat die vergif bij mensen eet.
Rondom mei-juni een e-mail van de fokster, "er zijn puppy's geboren, heb je interesse of niet?" Ik schrok me dood, ik denk zelfs dat ik "oh fuck" zei en mijn dochter vroeg "wat is er?", ik kon niet blij zijn met wat ik las en dat is me echt nog nooit overkomen. Bijna steeds als er een diertje stierf, nam ik meteen een ander om verder te gaan en voor mij werkte dat zeer goed. Deze keer was het anders… ik wou geen nieuwe hond. En toch was een nieuwe Buhund nodig, want een ratten- en muizenplaag is ook verschrikkelijk. En ik krijg het echt niet over mijn hart vergif te gebruiken die de natuurlijke vijand in de natuur gaat vermoorden. Die arme roofvogels en andere fantastische diertjes die daar buiten van leven en sterven, dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Ik moest iets doen, een keuze maken, iets beslissen, moeilijk. Een val zie ik mij ook niet gebruiken, dus ik heb “ja” gezegd op de komst van een nieuwe Noorse Buhund. En de Noorse fokster waarmee ik al jaren bevriend ben doopte haar met de Noorse naam Olivia.
Niet zo heel lang geleden kwam mijn doosje Mini-her van Penhaligons toe, een bijzonder moment. Zeker toen ik zag dat er extra 3 staaltjes van een echt Parijs parfumeriehuis Diptyque waren mee verstuurd. Memories… beelden, belevingen en emoties kwamen terug naar boven. Naastenliefde, ze bestaat echt en als je ze tegenkomt bedank ze dan, zodat mensen dit blijven herhalen, want het is geen evidentie, het is een voorrecht. Een lief spontaan gebaar, een acte van dienstverlening dat is universele liefde. En liefde in deze wereld… liefde is alles.
Een weekje geleden reisde ik snel heen en weer om pup Olivia te halen, 1 dagje sightseeing Oslo werden mindfucking games voor mijn hersenen, want… genieten en lachen mocht eigenlijk niet. Misschien deed ik nu zelf wat ik mijn man verweten had? Ik kreeg berichten dat mijn 90-jarige vader opgenomen was in het ziekenhuis en dat zijn toestand zeer onzeker was. Hij was net zelf uit een coma ontwaakt na een hersenbloeding en ze wachtten op het juiste moment om hem te opereren. Waarschijnlijk net die dag als ik naar Oslo de pup ging ophalen, waarvan alles reeds geboekt was. Het was niet hetzelfde, want in dit geval kon ik niets maar dan ook niets in praktijk "doen". En het waren deze keer ook onze eigen kostbare centjes die we zouden verliezen. Moest ik in België blijven in geval van… en mijn man alleen laten genieten van mijn nieuwe pup te halen? Gezien de prelude in deze verhaallijn en mijn temperament kon ik daar echt niet mee omgaan, dat was voor mij een beetje toppunt van … dat nét hij… Maaaaar wat zou mijn familie niet denken? En ik leer net aan anderen om je keuzes niet te laten beïnvloeden door anderen en ze af te stellen op je eigen waarden en jezelf. Of ik nu in België bleef of een dagje naar Oslo zou gaan, in praktijk kon ik niet meer doen dan mijn eigen leven leven. Maar hoe moeilijk had ik het om fotootjes te durven plaatsen op instagram of fb over mijn dagje Oslo! Denken en zeggen is nog iets anders dan doen en het bleef wegduwen van de "wat-zullen-ze-wel-niet-denkens". Misschien was ik in anderen hun leven deze keer de slechterik?
Ieder leeft zijn eigen verhaal en iedereen is vrij, maar als twee verhaallijnen mekaar kruisen blijft het moeilijk om de andere zijn vrijheid niet te beëindigen waar de jouwe begint. Het leven is voor de éne al grilliger dan de andere en als je die grillen samen op één pad tegenkomt dan kan dat leiden naar een romantisch filmverhaal of een drama, maar in dit geval was het eerder een complex romantisch drama. Alle personages in je film krijgen op den duur een rol gebaseerd op "wat jij ervan vindt vanuit jouw rol bekeken" en dat kan ook moeilijk anders. Het is onmogelijk om in iemand anders hoofd te leven. In anderen hun verhaal heb ik al ontzettend veel verschillende rollen gespeeld: van de slechterik tot de held.
En Olivia in dit verhaal? Hoe zit het met Olivia, mijn nieuwe personage? De trailer van dit nieuwe hoofdstuk in mijn verhaal begint met een crazy little woman net als ik, ze krijgt de rol van mijn BFF. Soms noem ik haar nog per ongeluk Liv. Ik wil deze keer veel meer tijd met haar samen beleven en haar meenemen waar het kan. Want de tijd die je samen krijgt kan zo snel afgelopen zijn, voor mij voor haar voor jou. De "slechterik" (grapje) krijgt weer een nieuwe kans in de eerste aflevering en hij is goed bezig een beter personage te worden, de rest willen ze hierboven (of is het beneden?) nooit verklappen.