Alles wat de eerste keer is, doet zo'n deugd, ook al zitten er de meeste fouten in. Het ontdekken en het leren en dat genieten van ieder klein beetje dat wel al lukt en telkens weer naar adem happen om een stapje verder te kunnen gaan. Naar adem happen omdat je zo gefocust bent op wat je wilt kunnen of bereiken, zodanig dat je al je andere functies in je lichaam uitschakelt, om alle energie in te zetten op dat éne doel. Je voelt je letterlijk vooruitgaan en iets leren die allereerste keer, verschillende momentjes dat je denkt "ik kan het" of "het lukt" en dan weer even niet meer en dan terug wel. Die hoop en onvoorwaardelijke verwachting zijn ook zo mooi, je staat nog open voor alles en je bent nog dankbaar voor alles wat komen mag.
Alles wat je in je handen neemt dat nog nooit door iemand aangeraakt werd of beïnvloed, maagdelijk gegroeid uit moeder natuur, dat is zo mooi! Dat is zo puur en eerlijk dat het je instant gelukkig maakt, onschuldige eerlijkheid in je handen. Het is een hele rijkdom om het te bezitten, te krijgen, te mogen gebruiken, mee te werken en er iets van te maken voor jezelf, voor anderen, ... Soms zou je het willen laten staan, hangen, liggen, niet aanraken, omdat het te mooi is en je het niet wilt verpesten ... die schoonheid. Je wilt dat die pracht teruggeschonken wordt aan de natuur en op het punt van haar of zijn ultieme schoonheid in je herinnering bewaard wordt, ongeschonden.
Voor mij is het allemaal goed, afblijven of aanraken, zolang je maar weet waarom en het je gelukkig maakt. Ik kies ervoor te plukken en te creëren en te genieten... De nog niet rijpe walnoten heb ik vorige week geplukt, op aanraden van een nieuwe vriendin, om zelf walnotenlikeur van te maken die in september voor het slapengaan prachtige dromen zal ontlokken ;-) Zij leerde me ook wol spinnen tot draad op mijn Doornroosje's spinnenwiel, met vachten van schapen die ik bij iemand gratis ophaalde, Texelaar schapen die net geschoren werden. De opa van een jong meisje op de praktijk leerde me hoe de bladen van mijn druivelaar te blancheren en vullen met lekkers. De geitenboer vertelde me hoe ik verschillende soorten kazen kon maken van mijn eigen geitenmelk, ieder bezoekje mocht ik van zijn zelfgemaakte wijn proeven in de serre waar de druivelaar boven mijn hoofd hing te groeien. Die zachte spenen van moeder geit in mijn handjes, links recht links rechts pssjjt pssjjt het geluid van de melk die eruit spuit en ik die met grote verwonderde ogen blijf staren naar de melk die zich romig opschuimt. Iedere keer opnieuw diezelfde meditatie. De groentjes en het fruit dat ik van verschillende bijzondere mensen cadeau kreeg met liefde zelf gezaaid, soms voor de allereerste keer in hun leven, promoveerden het eten tot een mentaal feestje van dankbaarheid. Aan ieder van jullie die het zaadje der ideeën of de vruchten in mijn handen gaven, denk ik met een dankbare glimlach terug opnieuw en opnieuw en opnieuw... nooit zal ik jullie vergeten.
Al die maagdelijke producten voelen zo bijzonder uniek zacht en jeugdig vers in je handen, de blik in je ogen verzacht naar een tedere streling die langzaam over ieder detail glijdt tot in de beweging van de daad.
Ondertussen zie ik buiten de knoppen die uitgegroeid zijn tot mini appels, mini peren en kweeperen, lilliput vormpjes die noch knop meer noch vijg zijn, doorzichtige kikkererwtjes die druiven willen worden,... wat een hormonale actie hierbuiten! Iedereen toont zich open en bloot en groeit en bloeit. De lavendel lokt mijn neus en de rozengeur kust mijn voorhoofd, het zijn onverbeterlijke verleiders als ik voorbij stap.
En zeg nu zelf, welke vrouw krijgt niet graag een beetje aandacht of wordt niet graag verleid?
Laat me nu mezelf terug met mijn voetjes op aarde brengen, omdat het moet :-( Hoe zalig is het om rondom je alles wat er altijd al was op te waarderen en een plaats te geven? Iedere dag ben ik meer en meer verbaasd van al het potentieel rondom mij, dat ik tot dan niet zag en dat iemand anders me naar liet kijken. Het is ontroerend en zingevend om van het leven in het leven zelf iets te maken en te laten leven.
