Oei, ik ben een schooier?

Oei, ik ben een schooier? Hahaha, nee hoor, helemaal niet. Maar gedurende een 4-tal uur heb ik dat wel gedacht. Man wat was ik uit mijn lood geslagen, echt helemaal van de kaart en zooo beschaamd over mezelf. Ik schrok me dan ook te pletter toen ik die chat kreeg van een ex-allerbeste vriendin uit mijn tijd als 20-er. De woorden griften zich pijnlijk in mijn hart toen ik begon te lezen: <<… wat is er met jullie gebeurd dat jij nu altijd moet 'schooien' op facebook. Gratis diensten, gratis goederen,... Ik vind dit zo raar aangezien in mijn geheugen jullie er érg warmpjes inzaten toen we nog contact hadden. Allebei dikke wagen, …>>. En zo ging die chat nog even verder en eindigde met <<… en nergens geld voor hebben. Zelfs niet om iemand te betalen om een paar boompjes door te zagen…>>. Ik heb haar niets geantwoord, noch gereageerd, één ding was zeker, deze tekst kwam niet van een bezorgde vriendin, maar van iemand die me pijn wou doen en daar nog in geslaagd was ook.

Dus, liet ik de pijn zijn werk doen in mijn hoofd. Ben ik een schooier, een bedelaar en vooral de emotie "moet ik mij nu schamen"? Zouden anderen na mijn berichten op fb ook zo over me denken? Ik heb nooit beseft dat het zo voor iemand zou kunnen overkomen… en toen dacht ik plots, maar zij weet eens niet wie ik ben en waarmee ik bezig ben!? What the fuck! Waarom laat ik deze woorden zo belangrijk zijn, terwijl zij in een andere wereld leeft dan ik en dat was altijd al zo. Zelfs in die tijd van grotere budgetten kocht ik bio katoenen luiers, omdat ik dat beter vond voor het milieu en de billetjes van mijn baby’s. Het extra vuile werk nam ik er in mijn idealisme gewoon bij. Ik leef al van op jong volwassen leeftijd tussen anders denkende mensen waarbij ruilhandel “ik doe de strijk als jij voor mij …” een gangbaar betaalmiddel is. Dat was geen marginaal gedrag om te stellen, onafhankelijk van welke persoonlijke keuzes je maakte hoe je budget te besteden.  Hoogstens vroegen mijn klassieke broers en zussen zich af waarom ik ook nooit "normaal" kon doen.

Kenbaar maken wat je nodig hebt en vergoeden met andere diensten of middelen dan geld zijn best “nice & cool” sinds oudsher en ook nog vandaag. Ik sluit deals in winkels en koop alles met korting wat anders weggegooid moet worden. En de andere partij is altijd happy, we helpen mekaar. Het is fijn om iemand uit de nood te helpen en het is fijn om geholpen te worden. Het is fijn om anders te zijn in een maatschappij van overconsumptie waarbij goederen soms liggen weg te rotten, omdat mensen zelfs niet meer durven hun spullen weg te geven aan iemand. Bang dat de mensen gaan denken dat ze hun "rommel" bij iemand anders droppen. Tenzij anoniem in een kringloopwinkel, dat is wel nog een goeie daad waar mensen zich trots bij voelen, scoort hoog in de publieke opinie. 2dehands winkels en sites, dat wordt ook algemeen toegejuicht (behalve de laatste tijd door de gedupeerden in het nieuws). Bedelaars op straat mogen we geld geven, voedsel of kleren, inclusief met alle andere officieel aangemelde mensen in armoede want dat zijn sukkelaars. En waarom dan niet iemand op fb die er speciaal recht op de man naar vraagt? En zonder hierover te oordelen, maar gewoon een vraag een vraag laten zijn. Vind je het storend dat iemand mij effectief laat weten te willen helpen in ruil voor… of laat weten dat ie effectief met plezier iets wegschenkt dat ie zelf niet meer kan gebruiken? Wie heeft dan eigenlijk een probleem? Met wie is er iets aan de hand?

Wat is het toch met die mening van andere mensen die zo makkelijk zijn oordeel en veroordeling over iemand of iets uitkotst vooraleer een goed geïnformeerd gesprek te voeren… als het al je zaken zijn trouwens om mensen verantwoording over hun financiële keuzes te vragen? Ik heb geleerd dat het antwoord ligt in het stellen van goeie vragen. En de eerste vraag is waarom iemand zich daar überhaupt slecht bij voelt als iemand een aantal keren vraagt om gratis hulp of diensten in ruil voor een andere vergoeding dan geld? Wat ligt daar aan de oorsprong van die ergernis? Welke eigen trauma’s, gebreken, tekortkomingen, frustraties, tegenslagen dragen ertoe bij dat iemand getriggerd wordt door deze fb berichten? Bij interesse wil ik wel “tegen betaling” een therapiesessie inboeken :-) hahaha.

Dan zou ik ook graag een recentelijk aansluitende ervaring aansnijden, het afpingelen dat ik als toerist in Gambia gedaan heb. Waarom zijn we daar wel zo fier over, hoe goed we de prijs naar beneden gekregen hebben? Massaal negotiëren we over de vraagprijs en halen die meedogenloos naar beneden omdat dat cultureel zo zou horen. En die arme mensen kijken dan recht door je heen met de pijn in hun ogen, maar er wordt ons daar geleerd dat het goed is om af te bieden. En ik kreeg zelfs complimenten als ik een goeie deal gesloten had. En diezelfde mede-toeristen lopen hier de karretjes aan 50% en meer voorbij waar ik wel als eerste naartoe snel. Met producten die gewoon blijven liggen zelfs soms nog maar aan 1€ en dan weggegooid worden omdat niemand ze nog wil. Diezelfde mede-toeristen hadden nog nooit gehoord van BPA's in plastic en vonden het ongemakkelijk dat ik met een glazen flesje rondliep als kleine attentie naar het milieu en mijn gezondheid toe, want dan voelden ze zichzelf blijkbaar persoonlijk falen.

Ik wist wat ik deed en waarin ik geloofde, al van op jonge leeftijd. En hebben hogere kosten, onvoorziene omstandigheden, pech, tegenslagen mij creatiever en “more eager” gemaakt in wat ik al deed? Zeer zeker en vast! Ben ik over mijn schaamte heen om iets gratis of met korting of in ruil voor iets te vragen? Gelukkig wel! Hebben de momenten van goeie deals in eigen land mij euforie en geluksmomenten bezorgd zoals  bijvoorbeeld toen de bioboer mij vroeg: “Hey kunnen jullie nog iets doen met een bak vol witte kolen?” . Absoluut, je had de smile op mijn gezicht eens moeten zien als ik dan met die kist in mijn armen naar de koffer stapte . Weet je wel hoe trots ik ben om een nieuw hooikot gemaakt te hebben uit half vergane planken die ik tussen de bosjes van de tuin teruggevonden heb van de boomhut die ooit mijn zoon een spannende uitkijkpost bezorgde? Gisteren kraakte er 1 plank door en we zijn het ding opnieuw gaan restaureren en op het einde voelde ik me weer gelukkig en tevree.

Ontelbare keren ben ik al met de kinderen overgelukkig en trots lachend de winkel uitgestapt na een mega goeie deal en zo dankbaar. Dat is gelukkig zijn in welke omstandigheden ook en vooral in de slechte!!! En wil je mij een schooier op fb noemen? Je doet maar! Ik noem mezelf een eco-strijder, een recycleerster, een onderhandelaarster, een milieu activiste, een pacifist, moedig, een durver, een vechter, een probleem oplosser, een faire zakenvrouw, een goeie mama, een intelligente vrouw, trots omdat mijn zoektochten mij en mijn omgeving telkens weer verbeteren, iemand die bijleert, een goed voorbeeld, elke dag sterker en wijzer dan voorheen. Ik ben de ochtend na die chat opgestaan met de positieve input: “Hey bedankt, dit is een mooie inhoud voor een nieuw verhaal. Iets waaraan ik zelf nog niet gedacht had."