Genieten van de kleine dingen,... iemand vertelde me gisteren nog tijdens een sessie hoe graag ze dat zou kunnen. Mmm misschien doe ik dat wat extreem? Soms lijkt het alsof iedere dag mijn laatste is… Kijk maar, foto’s genomen omdat ik een ietsie pietsie té enthousiast was na het opbouwen van een stevige verplaatsbare outdoor trapconstructie :-)
Sinds een week rijd ik zonder zadel en enkel nog met een Barefood Ride On Pad. Dat houdt dus in dat ik geen stijgbeugels meer heb… dat houdt dus in dat ik kleine vrouwtje van rond de 1m58 op een paard moet geraken met een rug die hoger staat dan mijn hoofd. Oplossing, ik bouw iets om op te staan en netjes te kunnen opstappen.
Ideeën, fantasie en creativiteit: check - immer in overvloed aanwezig, vooral teveel fantasie! Ervaring met boren en soortgelijk gereedschap: nul! Compensatiegedrag: zo creatief proberen te zijn dat ik die dingen niet nodig heb om voor mekaar te krijgen wat ik wil bereiken.
Bij tuincenter Thielemans in Baal drie grote sterke bloembakken gevonden, die ook nog verplaatsbaar zijn als ik ze op mekaar plaats. Voilà opgelost, dacht ik. Tot de man er me op wijst dat die wel kunnen schuiven en dat we ze moeten vastmaken. Hij neemt me mee naar zijn bureau en toont op internet wat moeren zijn, bouten, rondellen en hoekjes. Mijn gezicht metamorfoseert tot een oorwurm. Dat zullen we aan iemand moeten vragen… Aanwezige tienerdochter: "We gaan dat toch gewoon zelf doen zeker!"
Oké, als een tiener sluip ik vol snode plannen mee in de garage waar alle gereedschap en materialen staan. Al komt de vrouw in beiden van ons al snel naar boven op het moment dat we ons beginnen te ergeren aan de rommelhoop, waarin noch orde noch structuur heerst. Bijgevolg wordt iets terugvinden haast een mission impossible en verliezen we vreselijk veel tijd met ieder bakje en zakje uit te mesten. En toch slagen we erin enkele volledige mannen samen te stellen: moer - rondel - rondel - bout. Op naar ne zelfstandige waar ge nog kunt per 1 dingetjes bijkopen en ze alles persoonlijk voor je nemen wat je nodig hebt. Geen zorgen over maten, ik voel me goed gesoigneerd en alles komt goed.
Tot we op de plaats du délict aankomen, de weide, en beseffen dat die bloembakken een dubbele binnenwand hebben rondom de rand. Miljard miljard!!! Die binnenste rand moest weg op vier plaatsen, met veel passie en drift en doorzettingsvermogen moest en zou ik een gat maken met mijn boormachine in die binnenrand. Dit was survival en terug naar huis rijden en een mes gaan zoeken of zaag was geen optie, als het al geholpen zou hebben…
“Allé mama, zet eens wat meer kracht!”, moedigt mijn dochter aan. “Maar kind toch, wat wilt ge dat ik doe, die batterij is plat.” Wat in de film gebeurt, gebeurt bij ons echt. Dochter springt zonder wat dan ook op de witte kleine pony en rijdt in galop door de velden naar huis voor een nieuwe batterij… what else.
Het wordt een hels werk om die binnenste rand te verwijderen, maar we zullen doorgaan. En als in de eindsprint we ontdekken dat we nog iets anders nodig hadden dan een schroevendraaier om die bouten helemaal vast aan te draaien, piept er een kleine teleurstelling om de hoek. Maar ook al misten we die laatste perfectie … het schitterende resultaat begon al snel naar mijn kop te stijgen. Waarom? Door hard te werken, door grenzen te verleggen, nieuwe dingen te leren, moeilijkheden te trotseren, door te zetten en niet op te geven en te blijven gaan voor wat ik zo graag wou bereiken. En dat samen met iemand te kunnen doen die je door dik en dun steunt en in je gelooft. Yeah dat deed deugd, de overwinning kreeg een cowgirl western gehalte.
Tja, nu kan je denken, overdrijf eens niet zo, was het dat maar. Maar al is het iets kleins, toch weer een stap dichter naar zonder spanningen en op een natuurlijke manier op mijn paard haar rug mogen meerijden. En ieder klein stapje in de goeie richting van iets groots is toch van belang, niet?
