Belofte maakt schuld is een cliché, who tf gelooft hier nog in? Ik merk er al lang niets meer van. De enige pippo die zijn belofte nog lijkt te houden blijk ikzelf te zijn. Pippo… komt die uitdrukking van pippo de clown? Ja, zo voel ik me soms wel eigenlijk, iedereen lacht mijn eerlijke inborst uit, met mij kan je spelen. Eens ik een belofte gemaakt heb, dan moet ik me daaraan houden tot … ja tot alles toe … het “moet” omdat ik het beloofd heb en vanaf dan moet alles daarvoor wijken, inclusief mezelf. Een bepaald moment dacht ik dat het een generatie issue was, maar nee, zelfs mijn eigen generatie houdt zich niet aan zijn beloftes tegenover mij. En dan heb ik het niet enkel over domme dingen die niet echt zoooo belangrijk zijn, maar zelfs beloftes die levens in gevaar brengen. Als “ik” het voor het zeggen had gehad in “mijn” wereld, dan was het niet waar geweest. Maar het is niet mijn wereld en het is waar. Nothing I can do about it. Triest, maar dat maakt dat ik vandaag bij default niemand zijn belofte nog kan geloven. Ik zweer het jullie, in mijn wereld had iedereen meteen 100% mijn vertrouwen gekregen, te vertrouwen tot dat je ontrouw bewezen is. Maar na zoveel jaren levenservaring moet ik het omdraaien, niet te vertrouwen tot dat je trouw bewezen is. En haat ik daarom die anderen, bah nee, ik vind ze zielig. En mezelf zie ik eens zo graag, ik ben tenminste wel betrouwbaar en een vrouw van haar woord. In mijn wereld ga ik telkens een bank vooruit en een kus van …
En daarom ga ik nu vandaag een prachtig verhaal schrijven dat al weken terug gedateerd is. Maar ik heb gezegd aan die Hollander dat ik over mijn ontmoeting met hem ging schrijven, dus "moet" ik het ook doen van mezelf, gezegd is gezegd.
Daar gaan we dan: "Heel lang geleden….", bah nee. Enkele weken geleden in de zomer, ik weet niet meer precies wanneer, maar deze zomer scheen de zon sowieso fantastisch en was de lucht zeker weten hemelsblauw. Er stond een bericht op mijn voicemail van een Hollander, Nederlander die graag contact wenste met mij op te nemen in verband met mijn Saanengeiten bokjes die ik nog te koop had. De Nederlander liet er geen gras over groeien, vroeg me eerst een schatting van hoe lang hij zou moeten rijden tot bij mij in Keerbergen en zei toen dat hij "er meteen aankwam".
Een flamboyante lange Nederlander met een combinatie van prof-business & boeren-vakmanstaal bekeek mijn geiten en oordeelde dat ze gezonde hoeven en uiers hadden. Bah ja, ik was daar ook tevreden over, maar niet omdat ik er iets van ken, ik ben content over mijn geiten omdat ik er content over ben, verder heeft dat ook geen waarde. Als ik aan iets begin of aankoop kies ik altijd het beste uit voor mezelf. En jawel ik heb inderdaad een prachtige bok, een reusachtige oer-bok, Peter genaamd. Jazeker, wie kent het verhaal van Vitalis, Heidi en Peter de geitenhoeder nog? Als kind was ik er werkelijk bezeten door en keek naar alle afleveringen op TV, mijn moeder kon me gezegd hebben dat ze even boodschappen doen was en al weer terug zijn, zonder dat ik het gemerkt had. Dat was ook de reden waarom ik meteen toen ik uit huis wegtrok een St-Bernard kocht en sindsdien heb ik altijd een St-Bernard in mijn leven gehad. En sinds enkele jaren dus ook de geitjes erbij van Peter de beste vriend van Heidi. Peter is inderdaad een monster zoals de Nederlander hem noemde, een prachtig monster. Hij heeft al eens mijn hand half dood geslagen tegen het houten melkhok, toen ik zijn hoefjes wou bijknippen in het melkhutje. Ik heb gehuild, ik was hysterisch van de pijn en mijn hand leek wel dood te gaan, gelukkig had ik Italiaanse Strobloem essentiële olie in huis, het wondermiddel bij uitstek. Niemand die deze tekst nu aan het lezen is die me gaat geloven, maar deze essentiële olie verricht wonderen, en heeft zich al serieus bewezen bij mij op mijn boerderij-leven. Zeker kopen!
De kwaliteit van mijn geiten was dik in orde, geen discussie, maar de prijs dat was andere koek (ja, ik praat soms een beetje Nederlands). En dat vond ik wel interessant om in het midden te brengen, mijn moeder is een Groningse, uit Groningen dus. Dat maakte van mij iemand eerlijk en koppig repliceerde de connaisseur. Ik kon dat niet tegenspreken. Ik had een prachtige bok, maar mijn prijs lag te hoog volgens de gemiddelde marktwaarde. Maar die mens had niet door dat ik niet mee doe aan gemiddeld zijn natuurlijk, die kende mij op dat moment nog niet. Ik heb nu eenmaal mijn eigen waarden in het leven. En die kan ik wel veranderen als "ik" dat nodig vind, maar ik vond het niet nodig. Dus voor mij bleef het wat het was en de Hollander zei dat hij dan weer weg was. Wel jammer want we hadden wel de aangename socializing achter de rug met foto's van waar mijn bok terecht zou komen, prachtig!!! Ivm met zijn eetgewoonten deed hij een uitspraak waarvan ik daarna wist dat hij niet klopte, maar hey, dat is dus het voordeel van iemand zoals mij, weken later vergeet ik die details al, omdat ze niet belangrijk zijn. Ik onthoud alleen de mooie dingen en "geloof niet alles wat hij zegt."
De Hollander stapte bijna mijn poort uit naar zijn auto en vraagt me plots: "Ken je Chateau de la Motte?" Ik denk "oei f… nu ga ik die mens beledigen maar ik ben niet goed in bekende mensen en bekende dingen, ik ben een semi-kluizenaar met andere vaste waarden in mijn leven. Het blijkt een restaurant te zijn, waarvoor ik me meteen verontschuldig dat ik het niet ken. Hij biedt me mijn prijs aan, 100€ contant, maar de 25€ die hij er teveel aan vindt, mag ik krijgen via een etentje in zijn restaurant, hij nodigt mij en mijn man uit. Lap, kan je wel denken dat ik op dat moment denk "shit, daar gaan we weer, weer iemand die ziet hoe lichtgelovig ik ben." Anderzijds, herinner ik me de foto's en zou mijn bokje op een mooie plek terecht komen en is een etentje voor twee veel meer waard dan 25€. Wat doe ik? Op een paar seconden tijd moet je beslissen wat te doen. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik zo graag kies voor het onbekende, het avontuur, de beleving, … Het enige wat ik kan doen om zekerheid in te winnen is… terwijl ik het boekje ga halen om na te kijken wat het bokje zijn geboortedatum en oorkenmerk precies is en de dochter verwittig om afscheid te nemen…. kijk ik alvast online na of Chateau de la Motte wel bestaat en of het met zijn telefoonnummer overeenstemt. En ja, die stemmen overeen, maar dat is nog geen garantie of de man zijn belofte gaat houden.
Mijn dochter komt afscheid nemen van ons bokje Romeo, ze staat klaar met haar GSM om de andere dochter die niet thuis is life afscheid te laten nemen, de Hollander ziet mijn dochter en nodigt haar ook meteen uit om met ons mee te komen. Toen waren we met drie… Dat maakt dat we even later onze Romeo die vorig jaar geboren werd met vieren naar de auto begeleiden. De man neemt hem zelf vast bij de horens, terwijl wij een beetje amateuristisch zitten te sukkelen om hem veel te liefdevol te lokken. De auto rijdt weg en dan valt de stilte…. heb ik me voor de zoveelste keer laten bedotten met mijn te brave hartje, of is dit een goed betrouwbaar mens?
En …. ja het was een goed mens. De entree van het groene domein en het kasteeltje maakten indruk op mij, groots maar toch eenvoudig en authentiek, dat kan ik appreciëren. Ik ben in mijn leven al vaker uitgenodigd of getrakteerd geweest op locaties waarbij ik me een prinses voelde en nooit word ik dit gewoon. Het is iedere keer weer het gevoel van de Lotto winnen, wat heb ik toch al een geluk gehad op dat vlak. We kregen een prieeltje toegewezen naast een vijver met verscheidene soorten eendjes, ook hele schattige exemplaren die druk snaterend precies zoals Donald Duck ons tafeltje voorbij waggelden. Met een prachtige mooie intelligente dochter die ons bediende in het restaurant, die in staat was om op haar jonge leeftijd om een wijs en diepgaand gesprek te houden, met een Russische moeder die in het buitenland verbleef. Na een feestelijk aperitiefje nam de man ons mee naar een prachtige groene heuvel met bomen waaronder Romeo meteen op ons kwam afgelopen. Dat vond ik nog wel grappig, want de Hollander stond klaar met eten bij zich in de hand, denkende dat Romeo naar hem zou lopen zoals iedere dag, maar Romeo koos voor de liefde en die ging nog niet door de maag. Mooi!!! En zo konden we zien hoe Romeo daar prachtig stond te wezen met een hele kudde vrouwen die hij mag bevruchten, alles grasgroen en bomen voor de schaduw. En een baasje die van geiten houdt en zelf graag rauwe melk drinkt!
Ik moet het eerlijk toegeven, we hadden een mooie avond, met een open en eerlijk gesprek, ik heb ervan genoten. Iemand uit een totaal andere wereld dan dewelke waarin ik zelf leef, en daarom net zo interessant om zo open mee te kunnen praten. Want ik kan geen 10 verschillende levens tegelijk leven, dus zijn openheid gaf mij de kans om enkele uren in zijn leven te kruipen en daaruit mee te nemen wat ik kon ervaren. Hij gaf me meteen informatie door waar ik een bepaald instrument kon aankopen om nog hygiënischer te melken. Dat vond ik wel tof, want ik had hem ook gegevens doorgegeven waar hij nog meer kwaliteitsgeiten kon kopen. We kregen alles te eten wat we maar wouden bestellen en het eten was lekker, de drankjes waren lekker, het leven was even makkelijk comfortabel en goed. Ook een moment van intimiteit voor onszelf, het was helemaal zoals het hoorde, een business man van zijn woord en waarin ik geloof dat hij zijn rijkdom heeft opgebouwd zoals hij mij behandeld heeft: fair, rechtschapen, oog voor kwaliteit, een goede zaak en een goed bod.
Ik ben met vleugeltjes terug naar huis gegaan. In eerste instantie omdat eindelijk "iemand" zich nog eens aan zijn woord hield. Waarvoor mijn oprechte menselijke dank. En in tweede instantie omdat ik een heerlijke avond beleefd had door het lekkere eten, drinken, mooie omgeving bij het water en de eenden, boeiende gesprekken met open mensen waarvan je voelt dat zij in de "wereld" leven en niet in Nederland of België. Waarvoor mijn ziel u dankt. Ik hou wel van die flexibele capaciteit bij mensen om ruimer te denken en meer te horen of te zien dat wat er gezegd wordt. Ik hou ook van die snelle communicatie waarbij ik in recordtempo een spannende uitwisseling van levenservaring kan ervaren. Al kan ik het kleinschalig gelukkig zijn om dagelijkse domme dingen ook enorm appreciëren bij mezelf en anderen. En ten derde, last but not least, omdat ik verdomd zoveel geluk in het leven mag ervaren opnieuw en opnieuw, iedere dag.
Eigenlijk is het echt heel erg op dit ogenblik, ik maak zulke erge dingen mee, waarover ik niet vertel noch schrijf. En toch heeft het leven mij in een weegschaal positie gezet waarbij ik dan weer langs de andere kant de meest spannende, verbazende en adembenemende avonturen beleef waarvoor ik niet anders kan dan "dankbaar dankbaar dankbaar" zijn. Ook de appreciaties en liefde die ik maar blijf voelen in cadeautjes die zo schattig zijn, té schattig voor woorden: vers gevangen zalmforel, zelfgemaakte kunstwerken, zelfgemaakte sherry of wijn, zelfgemaakte …. jaja mensen weten wie ik ben en waarvoor ik sta: zelfgemaakt. En hoe groter de hindernissen of pech op mijn weg naar mijn geluk of doel, hoe groter de bevrediging zal zijn telkens ik een stapje verder geraak.