Omdat ik therapeute ben, verwachten mensen dat ik van mijn leven een succesverhaal gemaakt heb en continue in balans ben. Als je andere mensen wilt helpen bij psychologische problemen, dan mag je er zelf geen hebben, dit dient als bewijs dat je weet waarover je praat. In tijden van wanhoop zoekt men een voorbeeldfiguur die omhuld wordt door een aura van “ik weet hoe het moet”.
Maar moet dat dan persé iemand zijn die zelf niet in problemen geraakt? En wat is nu eigenlijk het belangrijkste? Dat je zelf evolueert en gestimuleerd wordt op je eigen manier met moeilijkheden om te gaan? Of dat je iemand gaat kopiëren en kansen laat liggen om je eigen ideeën en mogelijkheden te ontdekken? Zo kreeg ik gisteren een super leuke sms van een mama wiens zoontje hier komt met slaapproblemen. Na de laatste sessie heeft hij eerst allerlei tips en ideeën uitgeprobeerd, die we samen gezocht en gevonden hadden. Maar op een dag stelde hij aan zijn mama een eigen beloningssysteem voor en heeft het probleem opgelost zonder de hulpmiddeltjes. Dat dit jonge kind zijn eigen probleem in handen nam en oploste, dat vind ik fantastisch! Een mooie start in het leven om zelfvertrouwen en weerbaarheid te ontwikkelen…
Ik heb ze al gezien die perfecte mensen, die vragen of jij ook niet“net als hen” succes of geluk wilt ervaren in je leven. Vooral die tandpasta-reclame-glimlach irriteert me dan verschrikkelijk en de “voor” en “na” periode ergert me nog meer. Eerst liep in hun leven alles fout en dan vanaf het wonderbaarlijke stappen-plan (dat je na betaling kan ontvangen), verloopt alles met succes.
Hoe zou ik nu kunnen bewondering hebben en opkijken naar een voorbeeld die niet (meer) weet wat het is om pijn te lijden, verdrietig te zijn, onrecht te ervaren, angst te voelen, boos te zijn,… en altijd gelukkig is. Wat is daar de kunst nog aan? Wat kan ik dan leren van die persoon? Hoe moet ik me voelen bij iemand die geen fouten meer maakt in het leven? Ik hoorde net dat die je wijzer, sterker en slimmer maakten…
Voor mij persoonlijk vind ik in het verleden en in het heden meer aansluiting bij sterke figuren in een rotsituatie: Jeanne d’ Arc, Martin Luther King, Jezus, Marieke Vervoort, … geen van hen spreekt over die “voor” of “na” - periode, elke dag is weer een nieuwe dag waar ze met volle goesting en moed aan beginnen. Maar daarom nog niet eentje van rozengeur en maneschijn, integendeel, onrecht overkomt ook mensen die goed bezig zijn. En dat zijn allemaal positief ingesteld verlichte geesten en gelukkige mensen. Mij interesseert dan vooral hoe dit voor hen voelt, hoe ze denken en hoe zij hiermee omgaan, dag na dag opnieuw, zodat ik van hen kan leren. Opdat ik iedere dag weer open kan laten voor pech en geluk en geen situaties ga voorkomen of vermijden uit angst mij ellendig te voelen. Vreselijke dagen die een deur kunnen openen naar ultieme geluksmomenten.
Ik begin me zelfs af te vragen of je intens geluk pas ervaart in contrast met het intense ongeluk dat je net ervoor of erna voelt. Hoe weet je hoe bevrijdend het voelt in veiligheid te zijn, als je je niet bang gevoeld hebt? Hoe weet je wat het is om pijnloos door het leven te gaan, als je niet net enkele dagen van onafgebroken pijn moest doorstaan? Hoe weet je wat het is om “lieve schat” genoemd te worden, als je nog nooit kutwijf genoemd werd? Hoeveel je van iemand houdt, besef je je maar pas in relatie tot de pijngrens die je overschrijdt, als je geliefde onverwachts een mes in jouw hart steekt. Hoe kan je eerlijkheid appreciëren als je dat moment niet kan herinneren, dat je maag zich omkantelde bij het beseffen dat je beste vriend tegen je loog?
Alle schoonheid en rijkdom stijgen enkel meer in waarde in contrast met hun tegengestelde. En alle fouten, problemen en onrecht die op je pad komen, dwingen je te zoeken naar alternatieve wegen om weer gelukkig te zijn. Je ontdekt nieuwe dingen in jezelf en je wordt gedwongen om tekortkomingen aan te pakken. En telkens als dat weer lukt voor een korte of langere periode heet dat gelukkig zijn. En hoe vaker we terugkeren naar dat moment van geluk, hoe meer we ervan genieten en de waarde ervan kunnen appreciëren. En belangrijkste om te weten is dat er je heel wat kan overkomen, maar hoe je ermee omgaat, dat kies je zelf.
Laat me de moraal van het verhaal beëindigen met een klein mooi waar gebeurd verhaaltje. En het illustreert perfect wat ik wil delen over fouten maken. Ik ben verre van perfect, ik maak fouten, ik heb problemen, ik heb pijn, ik heb verdriet, ik huil, ik weet niet altijd hoe het moet, ik doe niet altijd wat dat moet. Toch ben ik gelukkig en moet ik vaststellen dat mijn psychologische hulp mensen effectief helpt beter te worden, sterker en wijzer.
Nog niet zo lang geleden keer ik na een grote wandeling terug van een gesprek met een tienermeisje en de mama geeft een briefje van 50, zoals verwacht. (Mijn therapiesessies kosten €45, dus liep ik bij mooi weer met briefjes van €5 in mijn jeanszakken rond om wisselgeld terug te kunnen geven.) Terwijl we samen praten heb ik ondertussen mijn vier jeanszakken (twee vooraan - twee achteraan) al verschillende keren opnieuw grondig doorzocht, maar niets te vinden. Mijn GSM, mijn zakdoek die voel ik wel, maar geen briefje van 5 meer. Verdorie, lastige situatie en helemaal niet leuk zeg. Ik ben zonet met het meisje km’s gaan stappen doorheen veld en bos, vind dat nog maar eens terug… Het is uit mijn zak gevallen toen ik mijn GSM of zakdoek nam. Ik probeer positief te blijven en denk aan wat iemand me ooit meegaf uit zijn geloof: “Als iemand iets van je gestolen heeft, denk dan dat die persoon het meer nodig had dan jij.” Het gaat nu niet om diefstal, maar ik transformeer die wijsheid naar: “Allé, dan heb ik vandaag iemand gelukkig gemaakt die het meer nodig had dan ik!”.
Nu blijf ik me toch ergeren aan de situatie, maar de volgende afspraak wacht en ik kan niet meteen gaan zoeken. De kids komen bijna thuis van school en iedereen verwacht te kunnen eten. Na het eten zegt mijn dochter: “Ik zou toch nog maar gaan kijken, straks is het donker.” Zo gezegd, zo gedaan, ik neem de herdershond mee op wandeling, omdat ik stiekem hoop dat ze in staat is de geur van “mijn” briefje terug te vinden. Ik ga ervan uit van niet, maar geef toe, het zou toch geweldig zijn van wel. Na km’s wandelen straal ik bewust nog steeds uit dat ik erin geloof, maar denk al een hele tijd zwartgallig “het zal toch niet lukken”. Nog maar een 400m te gaan tot thuis en we komen aan een kruising van twee wegen. Mijn hond vertraagt en ik lach mezelf hardop uit, omdat ik daarin zo graag een teken wil zien. Dus ik vertraag mee en wat zie ik midden op de weg liggen? Mijn ogen worden driedubbel zo groot, mijn €5. “Yeeh, ik had het toch zelf het meeste nodig!”
Een paar dagen later, wil ik een ander briefje van €5, na een gepaste betaling, uit mijn jeanszak halen en terug in mijn portemonnee steken. Niet te vinden, zelfde scenario, verschillende keren in al mijn zakken gevoeld, hoe is dat nu mogelijk op zo’n korte tijd? Hoe kon ik nu uit mijn vorige incident niets geleerd hebben en zo dom zijn weer dezelfde fout te maken. Ik keer met de volgende cliënt terug naar de plek waar ik denk dat het gebeurd kan zijn, in de paardenweide. En om mijn teleurstelling al op te vangen dek ik me in met de gedachte: “dat zal nooit lukken om 2x op rij een briefje van 5 euro te verliezen en weer terug te vinden”, maar hoop op een wonder en ga ervan uit dat het voor mij wel mogelijk is. Ik kijk goed rond, maar niets te vinden, mmm dat voelt niet goed aan. En ik denk bijgelovig: “Waar ben ik ook mee bezig die briefjes in mijn broekzak te blijven steken, ik lijk er wel om te vragen mijn geld te verliezen, wat voor signaal stuur ik nu naar boven? Alsof geld niet belangrijk is? Natuurlijk is geld wel belangrijk voor mij, denk dan maar iets anders, ik wil mijn 5 euro terug!” Daarop stuur ik een sms’je naar de kinderen met de boodschap: “Kijk goed rond op de grond naar mijn briefje van 5 euro, want ik ben er weer eentje verloren en ik wil ze graag terugvinden.” Enkele uren later komt mijn dochter terug van de paardenweide en zegt met pretlichtjes in haar ogen: “Kijk eens wat ik gevonden heb…” En zo gingen we samen aan tafel zitten buiten eten en ik voelde me nog nooit zo blij met een briefje van €5! Ze hadden daarboven begrepen dat ik ieder briefje van 5 echt wel nodig had. Niet dat €5 zo’n gigantisch bedrag was, maar het had zoveel emoties en gedachten bij mij teweeg gebracht, dat "die magie van het telkens terugvinden" onwaarschijnlijk deugd deed. “Hoe zouden jullie dit nu interpreteren?”, vroeg ik mijn dochters. “Op korte tijd twee keer een briefje van 5 verliezen tijdens wandelingen doorheen het bos en langs veldpaden en dan nog terugvinden ook?” Er viel een korte stilte en dan zei één van beiden met een vragend stemmetje: “Het geluk dat je rondstrooit keert via andere wegen naar jou terug?” Als je van zo’n spreuk aan tafel niet instant gelukkig wordt… dan weet ik het ook niet meer. PS: Sinds die dag loop ik met een extra tasje rond mijn heupen: voelen - denken - handelen. En nog regelmatig denk ik aan die mooie spreuk terug.