Hoe kan ik nu nog in een zanger geloven? Sinds we allerlei zangwedstrijden en zangers op TV kunnen volgen in hun voorbereidingen op een optreden, heb ik een groot probleem. Niet één keer maar meerdere keren zag ik en hoorde ik een zanger vertellen, dat ze om zich te kunnen inleven in een emotionele song aan iets triestig gingen denken dat in hun leven gebeurd is. Want het is belangrijk om zich verdrietig te kunnen voelen tijdens het zingen van een lied, dat over iets ergs gaat. Nog straffer, ze noemen dat dan om zich te kunnen inleven in de song, gingen ze dus aan iets anders denken dan hetgeen waarover ze feitelijk zongen. Ik kan u verzekeren dat mijn maag zich daarvan omkeert, ik word er boos en kotsmisselijk van. Wie verzint er nu zoiets? Waarom wil je dat luisteraars iets gaan voelen in wat je zingt dat je zelf niet kan voelen? Hoe kan je nu bijvoorbeeld staan zingen over wat je precies voelt op het moment dat je beseft dat je bedrogen wordt door je partner, terwijl je ondertussen staat te denken aan je hond die gestorven is. Dat is toch niet dezelfde soort emotie? En dan ook nog verwachten dat de mensen je appreciëren, omdat je je diepste emoties in je performance gestoken hebt. Wat moesten we dan op dat moment voelen? Het verdriet dat je geleden hebt in het rouwproces en het afscheid van je dierbare vriend, de hond? Of moesten we voelen waarover je echt zong?
Wat een bedriegerij is dat naar je luisteraar en jezelf toe. Zelfs de coaches in zangwedstrijden bevelen het aan! Ik kan het niet vatten … Dus als je maar aan iets triestig denkt, dan is het goed genoeg, dan ben je geloofwaardig? Waar zijn we mee bezig?! Als je je niet kan verplaatsen in een bepaalde emotie in een song, zing dan in hemelsnaam over iets anders wat je wel kan voelen. Over alle emoties werden al teksten geschreven. Maar dit is puur bedrog. Het interesseert mij niet iemand zijn ware verdriet te zien of te voelen, als dat niets te maken heeft met datgene waarover die persoon aan het zingen is. Zing wat je voelt en voel wat je zingt alsjeblieft. Zingen voor mensen is jezelf opstellen in één van de meest kwetsbare posities die er zijn. Je stem is een uniek instrument om emoties waarachtig weer te geven. Waarom moeten we de onschuld, de puurheid en de waarachtigheid van ons lichaam gaan bezoedelen om onszelf en anderen iets te gaan voorspiegelen wat er niet is. Want dat wilt eigenlijk zeggen dat je wat jijzelf voelt, niet waardevol genoeg vindt om over te zingen.
Als het de muziek is die je raakt en niet de inhoud van de tekst, behoud dan de muziek en niet de tekst, dan blijft het echt. Of vind je de tekst mooi gevonden, maar je voelt hem niet. Oké, geen probleem, maar doe dan ook niet alsof je hem voelt en geniet gewoon van de woorden op zich. Er is ook nog een verschil tussen iemand die thuis of in groep geniet van het zingen van een tekst omwille van de ontspanning, de samenhorigheid, ten opzichte van iemand die doelbewust een ander wil laten denken dat hij of zij iets voelt wat er niet is.
Als je voor mensen wilt zingen met als doel hen een emotionele boodschap of gevoel over te brengen. En je kan geen songtekst vinden om te zingen, waarbij jij je echt kan inleven in een ander persoon die de tekst geschreven heeft, heb je een probleem. Of dan moet je op zoek gaan naar een alternatief zoals het zingen van klanken en woorden zonder betekenis. Want zingen is het creëren en echt maken van een gevoel, een gevoel dat eventueel door woorden omschreven wordt. En de kunstenaars van het woord hebben hun tekst gecreëerd voor mensen die zich kunnen inleven in hun gevoel. Ook de muzikant verlangt ernaar dat de songwriter het gevoel in zijn partituur begrijpt. En dan is het aan de artiest om deze symbiose naar een hoger level te brengen. Waarbij we als luisteraar een orgasme aan emoties kunnen ervaren, omdat we met al onze zintuigen ons mee kunnen laten drijven op de golven van een gevoel.
Ik blijf het altijd grappig vinden dat Sergio Herman vergelijkingen maakt met goeie sex, maar ik begrijp hem wel. Want dit is een vrijpartij waarbij je je partner opzettelijk laat geloven dat je heel veel van hem houdt, terwijl het eigenlijk alleen om de sex gaat. Dan kan je beter op voorhand eerlijk zijn en zeggen dat je niets voelt, maar zin hebt in lekkere sex.
Ik zat me nog even af te vragen of ik het anders zou ervaren als ik de persoon niet zou kunnen zien en enkel horen. Maar dat maakt niets uit. Want niet voelen waarover je zingt en aan iets anders gaan denken om te doen alsof je het wel voelt, dat blijft bedriegen. Je hoeft ook niet iets te hebben meegemaakt om je te kunnen verplaatsen in een gevoel van iemand anders. Dat is net de kunst van een zanger of een schilder, … pure emoties van zichzelf of anderen weergeven op een manier waarop meer mensen ze kunnen “voelen”. En ja, als je het zelf hebt meegemaakt, dan weet je pas echt hoe iets voelt, dat is een feit. En niemand kan alles ervaren hebben in het leven, daarom is het zo mooi als mensen hun gevoelens delen. Zowel de positieve als de negatieve trouwens. En dan heb ik veel liever iemand voor mij die meelevend luistert en zegt dat hij zich niet in mijn gevoel kan verplaatsen, dan iemand die doet alsof. Stel je voor zeg!