Ik weet niet wanneer het begonnen is, maar opeens had ik het weer ‘Pixie dust’ , elfenstof van Tinkerbel. Ik kon het eerst niet geloven, maar herkende het meteen, die miljarden sprankeltjes hoop die mij als kind al lieten zweven. Een stroom van vrolijk zijn, gelukkig, met humor, creatief, speels, hoopvol, vergevingsgezind, open en liefdevol. Een manier van “zijn” uit mijn kindertijd, toen ik in iedereen vooral het positieve zag. Ik besef me nu maar pas dat ik het op een dag kwijt was, ik had het zelfs niet in de gaten … ik was mezelf kwijt. Maar plots was ik er weer en al een hele tijd! Het lijkt niet meer te stoppen, zo erg dat ik voor mijn omgeving soms irritant vrolijk ben. All you need is faith and trust and a little PIXIE dust.
Peter Pan complex ? Boemerang-generatie? Never-never land, een metafoor voor de plek waar je naartoe gaat als je sterft… dat is niet hoe ik het zie. Mensen zeggen vaak “den boom in”, wel … ik kruip liever zelf den boom in en denk: The second star to the right shines in the night for you, to tell you that the dreams you plan really can come true.
Ik barst van de ideeën, ik volg wat ik voel, ik zeg wat ik denk, ik heb mezelf lief, ik durf te geloven in mezelf en nog belangrijker: ervan te genieten. Mijn leven is veel leuker geworden nu ik terug leef zoals mezelf en niet zoals anderen willen. Vanuit mijn unieke wereldje heb ik veel meer te bieden aan iedereen rondom mij, iets wat je niet overal vinden kan…
Net als Peter Pan vlieg ik terug in mijn eigen sprookje rond, mijn leven, mijn verhaal, ik vlieg met blije gedachten als brandstof. Happy thoughts, … Ik kan het ook niet met een roze bril vergelijken en roze olifanten heb ik ook nog nooit zien passeren, maar een sprookje lijkt het wel. Waar de dieren tegen me te praten en de natuur in zijn kleinste details haar ziel aan mij toont. Waar ik een warme zon ben die van iedereen en alles houdt.
Een zon die krachtig schijnt en daardoor de aandacht trekt, niet andersom zoals negatieve tongen vroeger wel eens durfden te beweren. Ik heb ondertussen al begrepen en aanvaard dat ik een liefdevolle energie uitstraal, het is onmogelijk om mijn licht niet op te merken. Nu rest enkel nog de negatief-ingestelden en de twijfelaars om ervan te leren genieten. En als je niet goed tegen zonlicht kan, zoek dan regelmatig een schaduwplekje op.
Regelmatig crash ik van daarboven nog eens naar beneden. Ik heb nog geen systeem gevonden om het neerstorten te voorkomen, maar de noodlandingen ben ik al aardig getraind in geworden. Misschien heb ik de kunst van het bijtanken nog niet voldoende onder de knie?
Mijn vermoeden is dat ik nog niet sterk genoeg “nee” zeg als iemand mij in mijn vlucht komt storen. Die automatische piloot schakel ik dan in, je zou toch verwachten dat die het even overnemen kan… en dat doet die meestal ook. Maar zelfs dan geniet ik niet van de rit, ik kom enkel veilig aan.
Tijdens mijn vlucht maak ik heel wat keuzes, soms spontaan even boven de wolken vliegen, soms uit veiligheid even lager gaan vliegen. Wat ik onderweg tegenkom is niet toevallig, het overkomt me niet, het wordt mogelijk door iedere keuze die ik maak. Zowel geluk als tegenslag!
Dus kom met mij, waar dromen geboren werden en tijd nooit ingepland werd. Denk gewoon aan leuke dingen en je hart zal op vleugels vliegen, voor altijd, in Never Never Land!