'Ben ik al oud of nog jong?' Mijn dochters denken daar anders over dan mijn moeder. En als het van de mensen om me heen afhangt... heeft iedereen daar een andere mening over.
Mathematisch gezien hoor ik nog bij jong, als ik ervan uitga dat 50 de helft is. En iedereen schat me 10 jaar jonger dan ik werkelijk ben. Maar nog niet zo lang geleden had ik plots, heel onverwacht, zo'n bijzonder momentje met een 13-jarige... We voelden ons allebei 100% relax en er hingen geen hormonen in de lucht, noch puberaal testosteron. We keken allebei 'het leven' recht in de ogen. En ze vroeg mij: 'Vind jij jezelf al oud'? En ik slaakte een diepe zucht, fronste mijn wenkbrauwen en versmalde mijn lippen tot een streepje.
Ik voelde hoe mijn ziel diep naar mijn hart ging om werkelijk te voelen hoe het was. En mijn hart zei: 'Wel, ik voel me niet oud. Ik voel me nog altijd even jong. Maar dat zal vrees ik altijd zo blijven.' Er viel een stilte en ik ging verder: 'Ik merk wel aan mijn lichaam dat ik ouder word, ik kan sommige dingen niet meer zoals vroeger, mijn ogen worden slechter en als ik val doet dat veel meer pijn.' Toen moest ze lachen, omdat het herkenbaar was denk ik, ik zag ze instemmend knikken dat ze dat normaal vond. En toen dwaalden mijn gedachten nog dieper af en ik zag plots een reeks van beelden van alles wat ik al meegemaakt had. En ik schrok, want er kwamen dingen naar boven die ik al lang vergeten was. Het was best eng om die verschillende levens van mezelf terug te zien, want zo voelde het wel. Heb ik al zoveel geleefd? Ben ik hier al zo lang? Wow, wat is er veel gebeurd in die tijd. En plots voelde ik de zwaarte, die lange tijd dat ik hier al op aarde ben, wat ben ik hier al lang. Dat voelde best heftig aan...
Dus ik zei:'Tja, maar als ik zie naar alles wat ik al meegemaakt heb... dat zijn precies zoveel levens na mekaar die ik al geleefd heb. Dan voel ik me precies wel oud. Dan ben ik hier toch al heel lang.' Waarop ze moest lachen en antwoordde: 'Ja, ik heb nog niks beleefd. Ik heb nog geen leven gehad, lijkt het.' en ze lachte verder. Dat vond ze blijkbaar ook wel een vreemde gewaarwording. Dus even werd het stil tussen ons beiden en verwerkten we op onze eigen manier dit intens besef, dat we met de lach toelieten naar onze diepste emoties te kijken. En we wandelden verder in het stille bos...