Vandaag pas stuur ik een bedankingskaartje naar het ziekenhuis van de wijze verpleegster die mij midden in de nacht op 2 september bijstond, opving, begeleidde, hielp met mijn laatste wensen, voor mij zorgde, aan mijn toekomst dacht, mij steunde en aanmoedigde, zo dienstbaar was in het midden van de nacht. Duidelijk iemand met een roeping, een vrouw die daar op haar plaats staat en waarvoor we dankbaar moeten zijn als we die in ons leven mogen tegenkomen. Dat is geen evidentie, het is een dienstverlening die diploma en loon overstijgt, een voorrecht en vraagt om dankwoorden. Het stukje proza hieronder zal ik in een kaartje meesturen naar het ziekenhuis met de bedoeling dat alle verpleegster die hun roeping ginder gevonden hebben het moge weten wat een prachtige functie zij vervullen in iemands’ leven. Maar in het bijzonder voor “mijn” zuster die nacht.

Verpleegster van de avond en verpleegster in de nacht,

mijn zuster was jij en niet zo eentje van religieuze aard,

alsof ik echt je zusje was stond je op toegewijde wacht,

mijn late entree via spoed liet je snel vergeten alsof ge thuis waart.

Je zorgde ervoor dat ik me aanvaard, begrepen en welkom voelde,

geen rare, niet laat, geen last, integendeel… blij mij te zien.

"Zal ik een extra bed in de kamer zetten?", ik wist eerst niet wat je bedoelde.

"Om bij je vader deze nacht te blijven slapen, laat me maar weten indien…".

Ik vraag me nog altijd af "Toen jij me zag, wist jij het meteen?",

dat ik het was… die kwam om mijn vader te helpen overgaan.

Zo dienstbaar om de relaxzetel in die kleine kamer te verhuizen haast over het bed heen,

aan de zijde waar ik hem kon strelen en zijn ogen voor een laatste keer zou zien opengaan.

"Wil je, wens je, zal ik, moet ik," met verwonderde grote ogen liet ik me door jou begeleiden.

Irreëel als ik nu terugdenk hoe en waarover ik met je praatte aan het bed van mijn vader,

zoals zussen dat horen te doen die laatste avond en waar onze wegen zouden scheiden.

Je stelde mij toen vragen en liet mij duidelijk wijsheid spreken die hij kon horen ook voor mij later.

Dankzij jouw zorgzaamheid was ik ik en hij hij in het sterven is er geen seconde verloren gegaan,

het mooiste moment en een zielenhereniging met mijn vader heb je me voor het leven gegeven.

Via die eerste tedere lange vader-dochter knuffel werden we van alle negatieve karma ontdaan,

de brainwashing jaagde niet langer op mij en ik kon zijn laatste warmte voor eeuwig opnemen.