Meestal schrijf ik blogs met een een vrolijke ondertoon of komische noot in verwerkt. Maar vandaag niet, vandaag heb ik zin om mijn kritische en teleurgestelde gedachten te delen. Het was zo een week waarop ik telkens weer met mijn neus op één item gedrukt werd. Het was een week vol emoties, die ik hoorde of zag of zelf beleefde. Waarvan ook negatieve zoals angst, verdriet, medeleven, zorgen... En tot mijn grote frustratie zag en hoorde ik dat mensen dit vandaag nog moeilijk mogen uiten. Je moet al een verdomd sterk karakter hebben om klaar te staan voor het eventuele boemerangs-effect na het uiten van jouw emoties. En dit is echt niet OK.

Ik las hoe mensen op hun donder kregen, omdat ze met de aanslag in Parijs meeleefden en slachtoffers ergens anders geen aandacht gaven. Ik zag hoe schuldgevoelens gevoed werden met een held van een vader waarvan we niets zouden gehoord hebben. Moet dat nu echt? Moeten we ons schuldig voelen omdat we met iemand/iets meeleven en iemand/iets anders niet? En wie beslist daarover of stelt dan een lijst op in welke prioritaire volgorde we mogen voelen en ons uiten hierover? Wie gaat dan beslissen wat het ergste is? Of moeten we de hele lijst van alle erge dingen van dezelfde dag altijd in één zin uitspreken zonder iemand op de tenen te trappen? Wie vindt zichzelf dan zo almachtig om die taak op zich te nemen en bovendien al de anderen het recht te ontnemen op hun intrinsieke emoties? Gelukkig las ik vandaag nog een prachtig artikel over een moeder die haar leven gegeven heeft voor haar kind, zonder dat er een verwijtende opmerking of vraag aan vastzat.

Ik zie het ook in de praktijk. Mensen voelen zich schuldig omdat wat zij meemaken niet erg genoeg is om voor uit te komen. Ze durven het niet meer te vertellen aan hun omgeving. Bang om zielig over te komen, bang anderen te belasten met hun kleine zorgen, bang dat mensen hun gaan mijden, bang voor de preek die je plots kan krijgen of de ongevraagde adviezen die je te kennen geven dat je alles verkeerd hebt aangepakt en het je eigen schuld is. Vrouwen, mannen, moeders, vaders die met hun relatieproblemen nergens nog terecht kunnen, omdat hun kinderen, familie, vrienden de boodschap geven dat ze hun zorgen niet meer willen horen, want ze hebben het zelf al zwaar genoeg oftewel willen ze niet betrokken partij zijn oftewel moet het gewoon leuk blijven als ze haar/hem zien. Er zijn zoveel pijnlijke gebeurtenissen in iemands leven die niet zo erg zijn als het hebben van een terminale ziekte, maar waarvoor je wel troostende woorden kan gebruiken of een luisterend oor. Op den duur durven net diegenen die het nodig hebben niet meer te praten, hun zorgen en emoties te delen. En dan zegt men achteraf verbaasd: "Goh, ik heb het nooit geweten, die persoon heeft me daarvan nooit iets gezegd."

Wat is er aan de hand dat we niet meer met iemand kunnen meeleven en verplaatsen in zijn verdriet en zorgen? Wat maakt dat we zoveel durven oordelen en zelfs het recht ontzeggen zijn medeleven en verdriet te uiten. Wat maakt dat we niet meer kunnen luisteren naar elkaar en troosten, onafhankelijk van onze eigen mening en of we het goedkeuren, maar omdat die persoon het nodig heeft? Welke negatieve gedachten ik eerst ook over Facebook had, is een ander verhaal en doet nu niet terzake. Maar het leek wel even een nieuwe weg, waar mensen terug 'durfden' te delen wat hun blij of verdrietig maakt. En nu wordt deze weg stilaan maar zeker ook weer afgebroken, tenzij je dus heel sterk bent.

En ik ben niet zo supersterk, maar om mijn thema kracht bij te zetten, zal ik eens durven. Ik zal eens iets heel 'not done' delen: Ik ben diep aangedaan door de herdershond 'Diesel' die door die terroristische vrouw werd doodgeschoten. Bedroefd en geëmotioneerd heb ik naar volgende video gekeken: https://www.youtube.com/watch?v=oQadQm7djyY  Maar vooral volgende video heeft me echt gepakt en ik raad je aan zelf ook eens te kijken: https://www.youtube.com/watch?v=u05AtfNEjVQ  Hier zie je de training die Diesel gekregen heeft. De honden van die speciale interventieteams maken echt deel uit van zo'n team helden. De manier waarop zij samen bewegen en communiceren in groep, ik was er even niet goed van. Diesel kon dingen die andere honden niet kunnen en die dat team nodig had. Diesel kon dingen die zijn menselijke teamleden fysiek niet aankonden. En Diesel was degene die als eerste ongewapend binnen ging, zodat er geen mensenleven moest sneuvelen. En neen ik ga geen betoog houden over alle andere mogelijke helden die erbij waren, nog in andere beroepen, noch ergens anders op de wereld. Want wat die hond gedaan heeft, is wat mij diep geraakt heeft, samen met tal van andere mensen en dingen deze week. Maar deze video is wat ik wil delen, omdat ik de moeite doe en nog durf om iets te delen met iemand. En als iemand me ook nog kan zeggen wie/wat de prachtige muziek is die je op de eerste video kan horen, ik hoor het graag. Verdomd nog aan toe, nu eindig ik toch nog met een positieve noot.